ഞാനപ്പോൾ , ഇരുട്ടിലേക്കു തുറന്നു വച്ച മിഴികളുമായി കാത്തു നില്ക്കുന്ന എന്റെ ഭാര്യയെ ഓർത്തില്ല. ഒരു സൂചിത്തുമ്പിലൂടെ എന്റെ സിരകളിലേയ്ക്ക് പടർന്നു കയറിയേക്കാവുന്ന മാരക വൈറസുകളെപ്പറ്റി ഓർത്തില്ല. പ്രതീക്ഷയുടെ അവസാനത്തെ നക്ഷത്രവും പൊലിഞ്ഞ് ചുറ്റും പരന്ന ഇരുളിൽ തളർന്നിരിക്കുന്ന ആ മനുഷ്യനെ മാത്രം കണ്ടു
ആയിരം കാലുകളുള്ള വലിയൊരു തേരട്ടയെപ്പോലെ മൗനം ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങുന്ന കറുത്ത വഴിയിലേക്ക്, ഒരു ട്രാൻസ്ഫോർമറിന്റെ പിന്നിൽ നിന്നാണ് അയാൾ ഇറങ്ങി വന്നത്. ദൂരെയുള്ള സ്ട്രീറ്റ് ലൈറ്റിന്റെ തളർന്ന വെളിച്ചത്തിലേയ്ക്കു കമിഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന നിഴലുകളിലൊന്നിൽ മറ്റൊരു നിഴലായി അയാൾ നിന്നു. വിജനമായ വഴിയിൽ എങ്ങോട്ടോ ധൃതിയിൽ പോകുന്ന കാറ്റും അലഞ്ഞു നടക്കുന്ന ചില തെരുവുനായ്ക്കളും മാത്രം.
“ഇന്ത നടു രാത്തിരിയിലെ ബൈക്കില പോകവേണ്ടാ തമ്പീ.. ഇന്നേക്ക് ഇങ്കെ തങ്ങുങ്ക.. നാളേക്ക് കാലെയിലെ പോകലാം..” പുറപ്പെടുന്നതിനു മുമ്പ് മുത്തുസാമി നാടാർ പലതവണ പറഞ്ഞതാണ്. നാട്ടാരുടെ ശബ്ദത്തിൽ അപ്പോൾ അജ്ഞാതമായൊരു ഭയവും നിഴലിച്ചിരുന്നു.
“ആമാം തമ്പീ.. അന്ത റൂട്ടിലെ നൈറ്റ് പോകാമ ഇരുക്കറതുതാൻ നല്ലത്. മണി പന്ത്രണ്ടാച്ച്.. രൊമ്പ ഡേഞ്ചറാന ഏരിയാ ..” നാടാരുടെ അനുജൻ പെരുമാളും മുന്നറിയിപ്പു തന്നു.
കേട്ടിട്ടുണ്ട് ..
കഴിഞ്ഞ കുറെ നാളുകളായി പത്രത്തിൽ ഇത്തരത്തിലുള്ള വാർത്തകൾ വരാറുമുണ്ട്. തിരക്കൊഴിഞ്ഞ വഴിയിൽ അവർ കാത്തു നില്ക്കും. ബൈക്ക് യാത്രക്കാരോട് ലിഫ്റ്റ് ചോദിക്കും. പാതിരാവിൽ വഴിയിലൊറ്റപ്പെട്ടു പോയവരോട് ദയതോന്നി ചിലർ അവരെ വണ്ടിയിൽ കയറ്റും.
അതോടെ തീർന്നു ..!
അവരുടെ ജീവിതത്തിന്റെ വെളിച്ചമത്രയും ഒരു സൂചിമുനയിലേയ്ക്കാവാഹിച്ച് ക്രൂരമായ ഒരു പൊട്ടിച്ചിരിയോടെ, ഇരുട്ടിലേക്കവർ ഓടിമറയും.
എയ്ഡ്സ് രോഗികളാണത്രെ.
സമൂഹത്തിന്റെ ഒറ്റപ്പെടുത്തലിൽ ജീവിതം മടുത്തവർ..
തങ്ങൾക്കു നഷ്ടപ്പെട്ട ആനന്ദം മറ്റുള്ളവർക്കും നിഷേധിക്കണമെന്ന ക്രൂരമായ വാശിയുമായി അലയുന്നവർ.
സഹതാപം തോന്നി ലിഫ്റ്റു കൊടുത്ത ബൈക്ക് യാത്രക്കാരന്റെ പിന്നിലിരുന്ന് അവർ കീശയിൽ നിന്ന് സിറിഞ്ച് പുറത്തെടുക്കും.. പിന്നെ, സ്വന്തം ശരീരത്തിൽ നിന്ന് രക്തമെടുത്ത് മുന്നിലിരിക്കുന്ന ആളുടെ ശരീരത്തിൽ കുത്തിവയ്ക്കും. എല്ലാം നൊടിയിടയിലാണ്.
പെട്ടന്നുള്ള വേദനയിൽ പുളഞ്ഞ് അയാൾ വണ്ടി നിറുത്തുമ്പോൾ,
” എയ്ഡ്സ് രോഗികളുടെ ലോകത്തേക്കു സ്വാഗതം..” എന്നു വിളിച്ചു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഇരുട്ടിലേയ്ക്കവർ ഓടിമറയും.
മനസ്സിൽ മുത്തുസാമി നാടാരുടെ വാക്കുകൾ മുഴങ്ങുന്നു. രാത്രി പുറപ്പെടേണ്ടിയിരുന്നില്ല.. മനസ്സ് കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നു.
പക്ഷെ.. നിറഗർഭിണിയായ ഭാര്യയെ മദിരാശി നഗരത്തിലെ ഒറ്റമുറി വീട്ടിൽ തനിച്ചാക്കി എനിക്കെങ്ങനെ അവിടെ കഴിയാനാവും..?
അവളിപ്പോൾ ചുമരിലെ ചെറിയ ജാലകത്തിലൂടെ പുറത്തേയ്ക്കു നോക്കി നില്ക്കുകയാവും. എന്നെക്കാത്ത്.
പുറത്തെ അവസാന വെളിച്ചവും കെടുത്തി ഗേറ്റും പൂട്ടി, ഹൗസ് ഓണർ യശോദ തോമസ് ഉറക്കം പിടിച്ചിട്ടുണ്ടാവും. വൈകിയെത്തിയാൽ ബൈക്ക് പുറത്തു വച്ച്,ചാഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന മുരിങ്ങ മരത്തിൽ പിടിച്ചു കയറി മതിൽ ചാടിക്കടക്കണം.
ട്രാൻസ്ഫോർമറിന്റെ നിഴലിൽ നിന്ന് അയാൾ മുന്നോട്ടു വരുന്നു.
വണ്ടിയുടെ വെളിച്ചത്തിൽ ഞാനയാളെ വ്യക്തമായി കണ്ടു. കറുത്തു മെലിഞ്ഞ ഒരു യുവാവ്.കയ്യിൽ ഏതോ തുണിക്കടയുടെ പരസ്യമുള്ള ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് സഞ്ചി. അയാൾ കൈ കൂപ്പി എന്നെ തൊഴുതുനില്ക്കുന്നു.
ഇതൊക്കെ അഭിനയമാണ്. വണ്ടി നിർത്തരുത് .. മനസ്സ് ജാഗരൂകമായി. ഞാൻ വേഗം കൂട്ടി. വണ്ടി അവനെക്കടന്ന് മുന്നോട്ടു നീങ്ങി.
ഇടയ്ക്ക്, ഞാനൊന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കി.രണ്ടു കൈകളും തലയിൽ വച്ച്, എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവനെപ്പോലെ റോഡിൽ തളർന്നിരിക്കുകയാണയാൾ. വേദനകൾ കൂട്ടിവച്ചുണ്ടാക്കിയ മനുഷ്യരൂപംപോലെ.
ഞാനപ്പോൾ , ഇരുട്ടിലേക്കു തുറന്നു വച്ച മിഴികളുമായി കാത്തു നില്ക്കുന്ന എന്റെ ഭാര്യയെ ഓർത്തില്ല.
ഒരു സൂചിത്തുമ്പിലൂടെ എന്റെ സിരകളിലേയ്ക്ക് പടർന്നു കയറിയേക്കാവുന്ന മാരക വൈറസുകളെപ്പറ്റി ഓർത്തില്ല. പ്രതീക്ഷയുടെ അവസാനത്തെ നക്ഷത്രവും പൊലിഞ്ഞ് ചുറ്റും പരന്ന ഇരുളിൽ തളർന്നിരിക്കുന്ന ആ മനുഷ്യനെ മാത്രം കണ്ടു.
ആരോ പിടിച്ചു വലിച്ചതുപോലെ ഞാൻ വണ്ടി തിരിച്ചു.
തിരിച്ചു വരുന്ന ബൈക്കിന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് അയാൾ ചാടിയെഴുന്നേറ്റു.
“സാർ.. കൊഞ്ചം ഹെൽപ്പ് പണ്ണുങ്ക സർ .” ഇരു കൈകളും കൂപ്പി അയാൾ തൊഴുതുനില്ക്കുന്നു.
“എങ്കെ പോകണം.. ?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“മലയപ്പട്ടി.. കാഞ്ചീപുരം താണ്ടി .. “
ഞാനൊന്നു ഞെട്ടി. പത്തുനൂറു കിലോമീറ്റർ തിരിച്ചു പോകണം. ഇപ്പോൾത്തന്നെ മണി ഒന്നര കഴിഞ്ഞു.
“സോറി.. ഞാൻ ഇന്തപ്പക്കം താൻ പോറെ.നീങ്ക.. വേറെയാരെയാവതു പാരുങ്ക” വീണ്ടും വണ്ടി തിരിക്കുമ്പോൾ ദീനത തണുത്തുറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ആ മുഖത്തേയ്ക്കു നോക്കാതിരിക്കാൻ ഞാൻ ആവതും ശ്രമിച്ചു.
“ശെമ്പകം …ഉന്ന കാപ്പാത്ത മുടിയലയേമ്മാ .. കടവുളേ.. !! തങ്കച്ചിയെ വിറ്റ് കടൻ തീർക്കറ അളവുക്കു പാവിയായിട്ടേനേ.. എനക്കു ഉതവി ശെയ്യ… യാരുമേ ഇല്ലയാ…?” രണ്ടു കൈകളും ആകാശത്തേയ്ക്കുയർത്തി അയാൾ അലറിക്കരയുന്നു. ഉയർത്തിയ കൈകളിലൊന്നിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന പ്ലാസ്റ്റിക് സഞ്ചിയിൽ ദൂരത്തെ വഴി വിളക്കിന്റെ ഇത്തിരിവെട്ടം ഒന്നു തിളങ്ങി മായുന്നു.. എനിക്ക് അതു കാണാതിരിക്കാനായില്ല.
“വാങ്ക.. പോകലാം.. ” ഞാൻ വണ്ടി അയാളുടെ അടുത്തേയ്ക്കു നീക്കി നിറുത്തി. ഒരു കടൽ നന്ദി കണ്ണുകളിൽ നിറച്ച് അയാൾ വണ്ടിയിൽ കയറി.
… ….. …. …. ….
മൗനത്തിന്റെ മഞ്ഞു വീണു നനഞ്ഞ ഇരുട്ടിലൂടെ വണ്ടി ഓടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. അയാൾ പറഞ്ഞുതന്ന വഴികളിലൂടെ. ദീർഘയാത്രയ്ക്കു മുമ്പ് ഫുൾടാങ്ക് പെട്രോളടിക്കാൻ പണം തന്ന അക്കൗണ്ടന്റ് മണി അയ്യർക്ക് ഞാൻ മനസ്സിൽ നന്ദി പറഞ്ഞു.
യാത്രയുടെ വിരസതയാറ്റാൻ ഞാൻ ചോദിച്ച ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം ആദ്യമയാൾ മൗനം കൊണ്ടു മൂടി. പിന്നെ എന്തോ ആലോചിച്ചശേഷം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“നാൻ ദയാളൻ. മൂന്നു വർഷം ജയിലില ഇരുന്തേ .. പോണ വാരം താ റിലീസാച്ച്..” എന്റെ ഞെട്ടൽ തിരിച്ചറിഞ്ഞ അയാൾ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്നപോലെ തോളിൽ തട്ടി.
“നാൻ തിരുടനോ കൊലകാരനോ കെടയാതു സാർ… എല്ലാം പൊയ് കേസ് ! എവനോ ശെഞ്ച തപ്പെല്ലാം .. .. എൻ തലയില വിഴുന്തത്..” വിധിയെ പഴിക്കുന്നതുപോലെ അയാൾ സ്വന്തം നെഞ്ചിൽ ആഞ്ഞു തട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു .
ദയാളന്റെ അച്ഛൻ, ഗൗണ്ടരുടെ സൂര്യകാന്തിത്തോട്ടത്തിലെ പണിക്കാരനായിരുന്നു.. അവനും അനുജത്തിക്കും വേണ്ടി ജോലി ചെയ്ത്, സൂര്യകാന്തിയിതളു പോലെ വാടിപ്പോയ ജീവിതം ഒടുവിൽ കുടിലിലെ മുളങ്കട്ടിലിലൊതുങ്ങിയപ്പോൾ വയലിലേക്കിറങ്ങിയതാണവൻ. ചിരിക്കുന്ന സൂര്യകാന്തിപ്പൂക്കൾക്കിടയിൽ കരിഞ്ഞു പോയ മൊട്ടുപോലെ.. ദയാളൻ.
അച്ഛന്റെ ചികിത്സയ്ക്കായി ഗൗണ്ടരോടു പലിശയ്ക്കു വാങ്ങിയ അയ്യായിരം രൂപ പെറ്റുപെറ്റുപെരുകി പതിനായിരമായി. പണത്തിനു പകരം, അമ്മയോടു കുളിച്ചൊരുങ്ങി വയൽക്കരയിലെ കാവൽപ്പുരയിലേക്കു ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞ ഗൗണ്ടരുടെ തല തല്ലിപ്പൊളിച്ച ഇരുപതുകാരൻ ദയാളൻ അറസ്റ്റിലുമായി.
തെളിയാതെ കിടന്ന പല കേസുകളും അയാളുടെ തലയിൽ കെട്ടിവച്ച് ഗൗണ്ടർ മുറിവിന്റെ അവമാനവും നീറ്റലുമടക്കി.
ജയിലിൽ നിന്നു മടങ്ങിയെത്തിയപ്പോഴാണ് കഥകളറിഞ്ഞത്. മൂന്നു മാസം മുമ്പ് അച്ഛൻ മരിച്ചു. അമ്മയും അനുജത്തിയും വീട്ടിലില്ല.
ഗൗണ്ടരുടെ താടി വടിക്കുന്ന കുമരേശനാണ് കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിച്ചത്. അച്ഛന്റെ മരണശേഷം അമ്മയെ ആരും കണ്ടിട്ടില്ല. എന്തു സംഭവിച്ചെന്ന് ആർക്കും അറിയില്ല.
കഴിഞ്ഞയാഴ്ച ഗൗണ്ടർ നാട്ടുപഞ്ചായത്തുകൂട്ടി.കടം വാങ്ങിയ തുക പലിശ സഹിതം അമ്പതിനായിരമായി. ചെമ്പകം ഉടനെ അതു തിരിച്ചടയ്ക്കണം. . പണം തരാനാവില്ലെങ്കിൽ, തന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ കമ്പനിയിൽ അവൾ നാലു വർഷം കൂലിയില്ലാതെ ജോലി ചെയ്യണം. ഗൗണ്ടർ വിരിച്ച വലക്കണ്ണികൾ കാണാതെ ചെമ്പകം അതംഗീകരിച്ചു.
ഗൗണ്ടരുടെ സുഹൃത്ത് ശെൽവരാജിനോടൊപ്പം മൂന്നു ദിവസം മുമ്പ് അവൾ മലയപ്പെട്ടിയിലേക്കു പോന്നു.
നാളെ പുലരുമ്പോൾ അവളെ അവർ ബോംബെക്കു കൊണ്ടു പോകും. അഞ്ചു മണിക്ക് ഗ്രാമത്തിലെത്തുന്ന ആദ്യത്തെ ജീപ്പിൽ. അതിനു മുമ്പ് അവിടെയെത്തണം. അവളെ രക്ഷിക്കണം.
മലയപ്പട്ടിയിൽ ഓടിട്ട ഒരേ ഒരു വീട്. അതാണ് ശെൽവരാജിനെ കണ്ടു പിടിക്കാനുള്ള അടയാളം. ചെറുപ്പത്തിൽ ഒന്നു രണ്ടു തവണ ദയാളൻ മലയപ്പെട്ടിയിൽ പോയിട്ടുണ്ട്.
മണി മൂന്നു കഴിഞ്ഞു. കുണ്ടും കുഴിയും നിറഞ്ഞ നാട്ടുപാതയിലൂടെയാണിപ്പോൾ ഞങ്ങൾ സഞ്ചരിക്കുന്നത്.ഇരു വശത്തും വയലുകൾ. കിലോമീറ്ററുകൾക്കിടയ്ക്ക് ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന കുറെ കുടിലുകൾ.
“പണം കൊടുക്കലേന്നാ അവങ്ക ശെമ്പകത്തെ വിടുമാ ..?” എന്റെ ചോദ്യത്തിനു മറുപടിയായി അയാൾ ഒന്നു ചിരിച്ചു. എന്തോ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചവന്റെ കനൽച്ചിരി.
എനിക്കും വല്ലാത്ത ക്ഷീണമുണ്ട്. ഇന്നലെ ഉച്ചയ്ക്കു തുടങ്ങിയ ഓട്ടമാണ്. ജോലി ചെയ്യുന്ന ജാം കമ്പനിക്കു വേണ്ടി മാമ്പഴങ്ങൾ തേടിയലയുകയായിരുന്നു. മുത്തുസ്വാമി നാടാരുടെ ഗ്രാമത്തിൽ മാമ്പഴം ധാരാളമുണ്ട്. തോട്ടങ്ങൾ ചുറ്റി നടന്നു കണ്ടു. വില പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചു. എല്ലാം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നേരം വൈകി.
കാത്തിരുന്നു തളർന്ന് അവൾ ഇപ്പോൾ ഉറങ്ങിക്കാണും. ഒന്നു ഫോൺ ചെയ്തു പറയാനുള്ള മാർഗ്ഗം പോലുമില്ല. ഒരു ടെലിഫോൺ കണക്ഷൻ എടുക്കണം എന്ന് കുറെക്കാലമായി കരുതുന്നു. അതിനൊക്കെ പണമെവിടെ. ശമ്പളം കിട്ടുന്ന ആയിരം രൂപ, വാടകയ്ക്കും ഭക്ഷണത്തിനും തന്നെ തികയാറില്ല.
“സാർ .. ദോ… അന്ത വഴി..?” ദൂരെ ചെറിയൊരു വെളിച്ചത്തിലേക്കു കൈ ചൂണ്ടി അയാൾ തോളിൽ വീണ്ടും അമർത്തി.
“അന്ത എടം താൻ സാർ .. “
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി. അഞ്ചാകാൻ ഇനിയും പത്തു മിനിറ്റു ബാക്കി.
അയാളുടെ ദീർഘനിശ്വാസത്തിന്റെ ചൂട്, രാമഞ്ഞു വീണുതണുത്ത എന്റെ പിൻകഴുത്തിൽ പരക്കുന്നത് അപ്പോൾ ഞാനറിഞ്ഞു.
ബൈക്ക് നിറുത്തിയതും ഒന്നും മിണ്ടാതെ അയാൾ ഇറങ്ങി ഓടുകയായിരുന്നു. ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി. നക്ഷത്രങ്ങൾ തളിക്കുന്ന ഇത്തിരി നാട്ടു വെളിച്ചത്തിൽ കുറെ കുടിലുകൾ കണ്ടു. തളർന്നുറങ്ങുന്ന ഓലക്കുടിലുകൾ. അതിനിടയ്ക്ക് തലയുയർത്തി നില്ക്കുന്ന, ഓടുമേഞ്ഞ ഉറങ്ങാത്ത ഒരു വീട്.
അയാൾ ആ വീടിനു മുന്നിലെത്തി, കതകിൽ തട്ടി വിളിക്കുന്നു.
കതകു തുറന്നപ്പോൾ പുറത്തേക്കു തെറിച്ചുവീണ വെളിച്ചത്തിൽക്കുളിച്ച് കൈകൂപ്പിനില്ക്കുന്ന അയാളെ ഞാൻ കണ്ടു.
മനുഷ്യസഹജമായ ആകാംക്ഷയോടെ ഞാൻ അവിടെത്തന്നെ കാത്തു നിന്നു.
…… …… ….. ……
ഒരു പെൺകരച്ചിൽ കേട്ടാണ് ഞാനുണർന്നത്. ഇത്രയും നേരം ബൈക്കിന്റെ ഹാന്റിൽ ബാറിലേക്ക് കമിഴ്ന്നു കിടന്നുറങ്ങുകയായിരുന്നു ഞാൻ.
മുന്നിൽ ഒരു ജീപ്പ് നില്ക്കുന്നുണ്ട്. അതിനടുത്ത് നാലഞ്ചു പേർ.ആ തടിച്ച മനുഷ്യനാവണം ശെൽവരാജ്. അയാൾക്കു പിന്നിൽ, മാറോടടുക്കിപ്പിടിച്ച തുണി സഞ്ചിയുമായി അലറിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഒരു പെൺകുട്ടി.
ചുറ്റും പരക്കുന്ന പുലർ വെളിച്ചത്തിൽ, നിലത്തു വീണു കിടക്കുന്ന ദയാളനെയും അയാളെ ചവിട്ടാൻ കാലുയർത്തുന്ന മറ്റു ചിലരെയും കണ്ടു.
“പൈത്യമാടാ നീ ..? ഒരു ലച്ചം രൂവാ.. ശൊളയാ എണ്ണി വാങ്കിട്ടാ..ഗൗണ്ടര്.. അതു വസൂൽ പണ്ണവേണ്ടാ?..ആമാ.. ഇവളെ വിക്കത്താൻ കൊണ്ടുപോറെ.. ഉന്നാലെ എന്നടാ ശെയ്യ മുടിയും..?…നായേ … .. തങ്കച്ചിയെ കാപ്പാത്ത വന്തിട്ടാ … പെരിയ…. ” ശെൽവരാജ് ദയാളന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് ആഞ്ഞു തുപ്പി.
“ഏണ്ടാ പാത്തിട്ടു നിക്ക്റേ.? ഇവളെ വണ്ടിയില ഏത്തടാ..” അയാളുടെ നിർദ്ദേശം കിട്ടിയതും ഒരാൾ ശെമ്പകത്തെ പിടിച്ചു വലിച്ച് വണ്ടിയിലേക്കു കയറ്റി.
വണ്ടി പുറപ്പെടാനൊരുങ്ങുകയാണ്. ദയാളന്റെ തേങ്ങലും ചെമ്പകത്തിന്റെ കരച്ചിലും കേൾക്കാതിരിക്കാൻ ഞാൻ ചെവികൾ പൊത്തി.
ശെൽവരാജ് അരപ്പട്ടയിലെ പേഴ്സിൽ നിന്ന് കുറച്ചു നോട്ടുകൾ പുറത്തെടുത്ത് ഡ്രൈവർക്കു കൊടുക്കുന്നതിനിടെ ഞാനാ കാഴ്ച കണ്ടു.
തെറിച്ചുവീണ തന്റെ പ്ലാസ്റ്റിക് സഞ്ചി തപ്പിയെടുക്കുന്ന ദയാളൻ. ശെൽവരാജിനെ ഉറ്റുനോക്കിക്കൊണ്ട് അയാൾ സഞ്ചിയിൽ നിന്ന് എന്തോ പുറത്തെടുക്കുന്നു.
ഒരു വലിയ സിറിഞ്ച് ..!
പല്ലുകൾ കടിച്ചു പിടിച്ച് അയാൾ തന്റെ ഇടുപ്പിൽ അതു കുത്തിയിറക്കുന്നു.പുറത്തെടുത്ത സിറിഞ്ചിൽ നിറയെ ചോര.. കറുത്തു ചുവന്ന ചോര..!!
പണമെണ്ണിക്കൊടുത്ത് ശെൽവരാജ് തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നു. കാഞ്ഞിരക്കൊമ്പിൽ ഉന്നം പിടിച്ച് ഫണം വിടർത്തി നില്ക്കുന്ന സർപ്പത്തെപ്പോലെ ദയാളൻ. അയാൾ കുതിച്ചുയർന്നതും ശെൽവരാജിന്റെ കഴുത്തിൽ സിറിഞ്ചുതാഴ്ത്തിയതും നൊടിയിടയിലായിരുന്നു.
വേദന കൊണ്ടു പുളഞ്ഞ ശെൽവരാജ് ദയാളനെ കുടഞ്ഞു താഴെയിട്ടു. ചവിട്ടാനുയർത്തിയ അയാളുടെ കാലുകൾക്കിടയിലൂടെ ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് ദയാളൻ അകത്തേയ്ക്കോടി. അടുത്ത നിമിഷം ശെൽവരാജിന്റെ കുഞ്ഞിനെ തോളിലേറ്റി പുറത്തുവന്നു. മൂന്നു വയസ്സുള്ള കുട്ടി ഉറക്കച്ചടവോടെ കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“എയ്ഡ്സ് ഉലകം ഉന്നെയും ഉൻ പരമ്പരയെയും അൻപുടൻ വരവേർക്കിറത്.. ” കുട്ടിയുടെ കഴുത്തിനു നേരേ സൂചി നീട്ടി ,ദയാളൻ അലറിച്ചിരിക്കുന്നു. മുമ്പ് എന്റെ ചോദ്യത്തിനു മറുപടിയായിത്തന്ന അതേ കനൽച്ചിരി.
അവന്റെ മുഖത്തെ ക്രൂരഭാവം കണ്ട്
ഭയന്നോടുന്ന തന്റെ സഹായികളെ നോക്കി,തലയിൽ കൈവച്ച് നിലത്തിരിക്കുന്ന ശെൽവരാജിനെ കടന്ന് ദയാളൻ നടന്നു. ഇടയ്ക്കയാൾ കുഞ്ഞിന്റെ കവിളിൽ ഒരുമ്മ നല്കി. അടിയേറ്റു മുറിഞ്ഞ ചുണ്ടിലെ ചോര ആ കവിളിൽ പുരളാതെ .. ശ്രദ്ധിച്ച്.
പിന്നെ കുട്ടിയെ താഴെ നിർത്തി.അത് കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അകത്തേയ്ക്കോടി.
വലംകൈയാൽ അനുജത്തിയെ ചേർത്തു പിടിച്ച് ദയാളൻ എന്റെ മുന്നിൽ നിന്നു.
“ജയിലിരുന്ത് കെടച്ച പരിശു താൻ സാർ ഇന്ത വ്യാതി. ഒരു വകയിൽ ഇതുവും നല്ലതു താ…. തങ്കച്ചിയോട മാനം കാക്ക പ്രയോജനപ്പെട്ടതേ.. “
ദയാളൻ അനുജത്തിയുടെ ശിരസ്സിൽ തലോടി.
“തക്ക സമയത്തില നീങ്ക വരലേന്നാ…!” കുനിഞ്ഞ് എന്റെ പാദങ്ങളിൽ തൊടുമ്പോൾ മുറിഞ്ഞു വീണ അയാളുടെ വാക്കുകൾക്കൊപ്പം രണ്ടിറ്റു കണ്ണീർത്തുള്ളികളുമുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ തിളങ്ങുന്ന പ്രഭാത സൂര്യനും.
എന്റെ ഒറ്റമുറി വീട്ടിലെ ചെറിയ ജാലകത്തിലൂടെ കടന്നു വരുന്ന ചുവന്ന സൂര്യപ്രകാശമേറ്റു തുടുത്ത ഭാര്യയുടെ മുഖം ഞാൻ വെറുതേ ഓർത്തു പോയി.
അപ്പോൾ.. അനുജത്തിയെ ചേർത്തു പിടിച്ച്,വയലുകൾക്കപ്പുറത്ത് ഉദിച്ചു വരുന്ന സൂര്യനു നേരേ നടക്കുകയായിരുന്നു ദയാളൻ.. .
വലിയൊരു സൂര്യകാന്തിപ്പൂവിനു നടുവിൽ വരച്ച, കറുത്ത മനുഷ്യചിത്രങ്ങൾ പോലെ അവരിരുവരും.
