ഒറ്റപ്പെട്ടവർ കൂട്ടമായി ജീവിക്കുന്ന കഥാപരിസരം

പുതിയ കാലം, ഭാഷ, ടെക്‌നോളജി, പ്രണയം എന്നിവയിലുള്ള ഹരീഷിന്റെ നിരീക്ഷണങ്ങളും സങ്കൽപ്പങ്ങളും എന്തൊക്കെയാണ്?

പുതിയ കാലം, ഭാഷ, ടെക്‌നോളജി, പ്രണയം ഇതൊക്കെയും പഠിക്കേണ്ടുന്ന ഒരാളാണ് ഞാൻ എന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു. നിലവിൽ ഇപ്പറഞ്ഞതിലെല്ലാം തന്നെ ഏറ്റവും പുറകിൽ നിൽക്കുന്ന ഒരാളാണ്. അതെന്റെ ഒരു വലിയ കുറവായിട്ടു തന്നെയാണ് കാണുന്നത്. നാട്ടിൻ പുറത്ത് ജീവിക്കുന്ന ഒരാളാണ് ഞാൻ. മാത്രമല്ല, നഗരസ്വഭാവങ്ങളിൽ നിന്നും വളരെയേറെ അകന്നു കഴിയുന്ന ഒരാളുമാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പുതിയ തലമുറയുടെ രീതികളോടൊന്നും തന്നെ അത്ര അടുത്തു നിൽക്കുന്ന ഒരാളല്ല. വിവര സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ ഫലമായി, നമുക്ക് ചിന്തിക്കാൻ പോലും കഴിയാത്ത തരത്തിലുള്ള സാധ്യതകൾ ഇപ്പോൾ ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. പുതിയ തലമുറ പൂർണമായും അതിന്റെ ഭാഗം തന്നെയാണ്. ഇരുപത് വർഷംകൊണ്ട് നമ്മുടെ ലോകത്തുണ്ടായ മാറ്റം, നമ്മൾ ജീവിക്കുന്ന സ്ഥലത്തെ തൊട്ടുചുറ്റിലുമുള്ള മാറ്റം വളരെ വളരെ വലുതാണ്. ഞാനും എന്റെ അച്ഛനും തമ്മിലുള്ള അകലത്തെക്കാളും പതിന്മടങ്ങ് വലുതാണ് ഞാനും എന്റെ മകനും തമ്മിലുള്ള അകലം. വരാൻ പോകുന്ന തലമുറയിൽ അതിനേക്കാളും കൂടും. ഓരോ തലമുറയിലും ആ അകലം കൂടുതൽ വികസിച്ചു വികസിച്ചു വരുന്നുണ്ട്. അപ്പോൾ അത് കലയിലും ഭാഷയിലും പ്രണയത്തിലും ജീവിതരീതികളിലുമെല്ലാം തന്നെയുണ്ട്. കുറേക്കാലംകൂടി കഴിഞ്ഞാൽ ഇന്നത്തെ രീതിയിലുള്ള എഴുത്തും പുസ്തകങ്ങളുമൊന്നും ഉണ്ടായിക്കൊള്ളണമെന്നു തന്നെയില്ല. ഇന്നത്തെ സാഹചര്യങ്ങൾ തന്നെ അതിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ തെളിവാണ്. വായനക്കാർ കുറയുന്നു. വായിക്കാത്ത തലമുറ വളരുന്നു. എന്നാലും ചിലയിടങ്ങളിലൊക്കെ പഴയതുപോലെ വായന നടക്കുന്നുണ്ട്. ചില സ്ഥലത്തൊക്കെ വായന തിരിച്ചുവരുന്നു എന്നും പറയപ്പെടുന്നു. യൂറോപ്പിലൊക്കെ ഇപ്പോൾ വായന വലിയ ശക്തിയോടെ തിരിച്ചുവന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. നമ്മുടെ നാട്ടിൽ പുസ്തകങ്ങൾ ആഡംബരങ്ങളുടെ ഭാഗമായാണ് വാങ്ങുന്നത്. അലമാരയിൽ എടുപ്പോടെ നിൽക്കാൻ പ്രാപ്തമായ തരത്തിലുള്ള വലിയ പുസ്തകങ്ങൾ പൊങ്ങച്ചത്തിനുവേണ്ടി വാങ്ങുന്നുണ്ട്. നാടുകൾതോറും വായനശാലകളും വായനയെപ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടിയുള്ള പല പരിപാടികളും നടക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ പുതിയ തലമുറയെ വലിയ രീതിയിൽ അതൊന്നും സ്വാധീനിക്കുന്നതായി കാണാറില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ തെറ്റായ ചിന്തകളും ക്രിമിനൽ മനോഭാവങ്ങളും അവരിൽ വേരുറച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. അപ്പോൾ എങ്ങോട്ടാണ് നമ്മൾ പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന് എനിക്കൊരു പിടിയുമില്ല.

പ്രണയത്തെക്കുറിച്ചും വലിയ ധാരണയൊന്നുമുള്ള ആളല്ല ഞാൻ. പുതിയ തലമുറയുടെ പ്രണയത്തെ, അവരുടെ ജീവിതത്തോട് ആകെയുള്ള സമീപനമായാണ് കാണുന്നത്. കുറച്ചുകൂടി അടുത്തു നിന്നുകൊണ്ട് നമ്മുടെ വികാരങ്ങൾ പങ്കുവെക്കാനുള്ള സാഹചര്യം ഇന്നുണ്ട്. നമ്മുടെയൊക്കെ കാലത്തു നിന്നുകൊണ്ട് അതിനെയൊക്കെ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിക്കാണാൻ സാധിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രണയം ഇപ്പോൾ പഴയ പോലല്ല. അതിന് വലിയ അംഗീകാരവും മഹത്വവും ലഭിച്ചു കഴിഞ്ഞു. സമൂഹം അതിനെ അംഗീകരിക്കുന്നുണ്ട്. രക്ഷിതാക്കളുടെ പ്രോത്സാഹനത്തോടെ പ്രണയിക്കുന്നവരാണ് പുതിയ തലമുറയിലെ പലരും. അതിനുണ്ടായിരുന്ന മറ നഷ്ടപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു. മനുഷ്യന്റെ വികസന പാതയിലെ വലിയ മുന്നേറ്റങ്ങളിലൊന്നായാണ് ഞാനതിനെ കാണുന്നത്. അതുവഴി മനുഷ്യൻ സ്വതന്ത്രനായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. സമൂഹത്തിൽ എന്നും പിന്തിരിപ്പൻ ശക്തികളായി നിലനിൽക്കുന്ന മതം അതിന് വിലങ്ങുതടിയായി നിൽക്കുന്നണ്ടെങ്കിൽക്കൂടി.

സാഹിത്യത്തിൽ നിന്നും വളരെ വിഭിന്നമായ മേഖലയിലാണ് ഹരീഷ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്. സർഗാത്മകമായ ഒരു മനസ്സാന്നിധ്യം എങ്ങനെയാണ് നിലനിർത്തുന്നത്?

നമുക്ക് ഒരു ധാരണയുണ്ട്, സാഹിത്യം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നവർ ഇന്നയിന്ന ജോലികൾ ചെയ്യണം, ഇന്നയിന്ന തലമുറയിൽ ജനിച്ചവരായിരിക്കണം, ഇന്നയിന്ന രീതിയിൽ ജീവിക്കണം എന്നൊക്കെ. ഇന്ത്യക്കാർ പൊതുവെ അങ്ങനെത്തന്നെയാണ് കരുതുന്നത്. മലയാളികൾക്കിടയിൽ അത് വളരെ കൂടുതലാണ്. നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ തൊഴിലാണ് ഒരു മനുഷ്യന്റെ ബഹുമാന്യത നിശ്ചയിക്കുന്നത്. അത് ജാതിവ്യവസ്ഥയിൽ നിന്ന് രൂപപ്പെട്ടു വന്നിട്ടുള്ള, ഇപ്പോഴും സമൂഹത്തിൽ ശക്തമായി നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു പ്രവണതയാണ്. ജാതിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് പണ്ട് തൊഴിലുകൾ നിശ്ചയിച്ചിരുന്നത്. എന്നാൽ ഇന്ന് തൊഴിലിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് പലരുടെയും ജാതി നിശ്ചയിക്കുന്നത്. ഇന്നയിന്ന തൊഴിൽ മേഖലയിൽ നിന്നാണ് എഴുത്തുകാരുണ്ടാകുന്നത് എന്ന് നമ്മൾ ചിന്തിക്കാനുള്ള കാരണം അതാണ്. എഴുത്തുകാരനാവണമെങ്കിൽ അയാളുടെ തൊഴിൽ അദ്ധ്യാപനമായിരിക്കണം, അല്ലെങ്കിൽ പത്രപ്രവർത്തകനായിരിക്കണം, അങ്ങനെയുള്ളവരാണ് എഴുത്തിന്റെ മേഖലയിൽ മുന്നോട്ട് വരേണ്ടത്. അങ്ങനെയുള്ളവരുടെ എഴുത്ത് മാത്രമേ നന്നാവാൻ ഇടയുള്ളൂ. അപ്പോൾ അങ്ങനെയത് എഴുത്തുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ യഥാർത്ഥത്തിൽ അദ്ധ്യാപനവുമായോ പത്രപ്രവർത്തനവുമായോ സാഹിത്യത്തിന് ഒരു ബന്ധവുമില്ല. ഒരിക്കലും എഴുത്തുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഒരു തലമേയല്ല അത്. എന്നാൽ ഇപ്പോഴും നമ്മൾ ധരിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്നതും നമ്മുടെ എഴുത്തുകാർ കൂടുതലും വരുന്നതും ആ ഒരു മേഖലയിൽ നിന്നാണ്. പക്ഷേ, ഞാനൊരു സാധാരണ നാട്ടിൻ പുറത്ത്, സർക്കാർ ജോലി ചെയ്ത് ജീവിക്കുന്ന ഒരാളാണ്. എന്റെ ചുറ്റിലുമുള്ളവരാകട്ടെ സാഹിത്യവുമായി ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ ബന്ധമുള്ളവരല്ല. എന്തിന് സാഹിത്യം സംസാരിക്കാൻ പറ്റുന്നവരായിട്ട് എന്റെ ചുറ്റിൽ ആരും തന്നെയില്ല. വളരെ അപൂർവമായിട്ടേ സാഹിത്യം സംസാരിക്കാൻ പറ്റുന്ന ആളുകളെ ഞാൻ കാണാറുള്ളൂ. സാഹിത്യകാരന്മാരുതന്നെ പരിചയവലയത്തിലൊന്നും അധികമില്ല. എന്റെ സുഹൃത്‌വലയത്തിലാകട്ടെ, സാഹിത്യകാരന്മാർ വളരെ കുറവാണ്. കുറച്ചു പേരുണ്ട്. ഒരു രണ്ടോ മൂന്നോ പേരു മാത്രമേ അങ്ങനെയുള്ളവരുള്ളൂ. ചെറുപ്പം മുതലേയുള്ള വായനയാണ് എന്നെ എഴുത്തുകാരനാക്കിയത് എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. അല്ലെങ്കിൽത്തന്നെ ഒരാൾ എഴുത്തുകാരനാവാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞാൽപ്പിന്നെ, മൊത്തത്തിൽ അയാൾക്ക് കഥ തന്നെയാണ് ജീവിതം. കഥാപാത്രങ്ങളിലൂടെയാണ് അയാൾ ജീവിതത്തെ കാണുന്നത്. കഥകൾകൊണ്ട് തന്നെയാണ് അയാൾക്ക് ലോകം നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്. തൊഴിൽ സ്ഥലം ഉൾപ്പെടെ ഞാൻ ചരിക്കുന്ന ഇടങ്ങളെല്ലാം തന്നെ എനിക്ക് കഥകൾ പറഞ്ഞുതരുന്നുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം തൊഴിൽ സാഹിത്യത്തിനുള്ള ഒരു പ്രശ്‌നമായിട്ടൊന്നും ഇതുവരെ തോന്നിയിട്ടില്ല.

മറുഭാഷാ സാഹിത്യത്തിൽ നിന്നും മലയാളി എഴുത്തുകാർ മാതൃകയാക്കണം എന്ന് ഹരീഷ് കരുതുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതെന്താണ്?

മറുഭാഷാ സാഹിത്യം വായിക്കുമ്പോൾ അത്തരത്തിലുള്ള ചില കാര്യങ്ങൾ എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. കാരണം, നമ്മുടെ കഥയെയും നോവലിനെയുമൊക്കെ എത്രതന്നെ പുകഴ്ത്തിപ്പറഞ്ഞാലും ആഗോള സാഹിത്യത്തിന്റെ മുന്നിൽ ശക്തമായി നിൽക്കാൻ പ്രാപ്തിയുള്ള രചനകൾ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ എന്ന കാര്യത്തിൽ എനിക്ക് സംശയമുണ്ട്. ലോകസാഹിത്യത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച കൃതികളാണ് ഇവിടെ പരിഭാഷകൾ വരുന്നത്. ഇവിടെ മോശം കഥകളാണ് ഉണ്ടാകുന്നത് എന്നല്ല ഞാൻ പറഞ്ഞു വരുന്നത്. വളരെ മികച്ച കൃതികൾതന്നെ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ലോകസാഹിത്യവുമായി കിടനിൽക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള നിലവാരമുള്ള കൃതികൾ ഉണ്ടാകുന്നുണ്ടോ? ഇല്ല എന്നുതന്നെയാണ് മലയാളത്തിലെ നല്ല വായനക്കാരോട് സംസാരിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ അവരുടെ അഭിപ്രായങ്ങളിൽനിന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ മലയാള സാഹിത്യം ഇനിയും ഒരുപാട് വളരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അതിന് കുറച്ചുകൂടി വലിയ വിഷയങ്ങൾ നമ്മൾ കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. വലിയ വിഷയം എന്നു പറയുന്നതുകൊണ്ട്, നമ്മുടെ നാട്ടിൽനിന്ന് അകന്നു നിൽക്കണമെന്നോ നാട്ടുവിഷയങ്ങളിൽനിന്നും മാറിനിൽക്കണമെന്നോ ഒന്നുമല്ല. സാധാരണ മലയാളികൾ എപ്പോഴും അഭിരമിക്കുന്നത്, ദൈനംദിന രാഷ്ട്രീയത്തിൽ മാത്രമാണ്. അതുകൊണ്ട് കഥ ടോട്ടലി കറക്ടാണോ കഥയിലെ രാഷ്ട്രീയം എന്താണ് എന്നൊക്കെ നോക്കിയാണ് നമ്മൾ സാഹിത്യത്തെ വിലയിരുത്തുന്നത്. അതൊരു ചെറിയ കാര്യമാണ്. അതല്ലാതെ മനുഷ്യൻ എന്ന വലിയ കാര്യത്തെ, മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ വലിയ തലങ്ങളെ കണ്ടുകൊണ്ടെഴുതണം എന്നാണ് എന്റെയൊരു അഭിപ്രായം. അങ്ങനെ എഴുതുമ്പോൾ മെച്ചപ്പെട്ട സാഹിത്യം ഉണ്ടാകും. അത് ലോകസാഹിത്യത്തിൽ നിന്നും നമ്മൾ മാതൃകയാക്കേണ്ടതാണ്.

മാറി വരുന്ന ചിന്തയെ, ജീവിത രീതികളെ, രാഷ്ട്രീയബോധത്തെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ എത്രമാത്രം പുതിയ കാലത്തെ കഥാ സാഹിത്യത്തിന് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്?

മാറി വരുന്ന ചിന്തയെ രേഖപ്പെടുത്തുക, മാറി വരുന്ന ജീവിത രീതികളെ രേഖപ്പെടുത്തുക, രാഷ്ട്രീയബോധത്തെ ഉൾക്കൊള്ളുക ഇതൊന്നുമല്ല കഥയുടെ ഉദ്ദേശം എന്നാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്. അതൊക്കെ ദൈനംദിന കാര്യങ്ങളാണ്. അതല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ ചെറിയ ജീവിതത്തിൽ സാമൂഹികമായി ഒരു ക്രമം ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്. അതൊക്കെ മാറി വരണം. പക്ഷെ, എഴുത്തിന്റെ ഉദ്ദേശം അതല്ല. സാഹിത്യം കുറച്ചുകൂടി ഉന്നതമാണ്. കുറേക്കൂടി മഹത്വം അതർഹിക്കുന്നുണ്ട്. വലിയ കാര്യങ്ങളെയാണ് അത് അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത്. അതോടൊപ്പംതന്നെ അതിൽ രാഷ്ട്രീയമുണ്ട്, സമകാലികതയുണ്ട്. മുണ്ടശ്ശേരി പറഞ്ഞതുപോലെ ‘കാളിദാസനും കാലത്തിനൊത്തെഴുതണം’ എന്നു പറയുന്നതുപോലെ സമകാലിക എഴുത്തുകാരും പറയും. പക്ഷെ, സാഹിത്യത്തിന്റെ ലോകം അതല്ല. വലിയ ഗൗരവത്തോടെ സമീപിക്കേണ്ടതാണത്. ജീവിതത്തെ സംബന്ധിച്ച് എഴുത്തുകാരന്റെ മഹത്തായ ദൗത്യത്തെ നമ്മൾ കുറച്ചു കാണരുത്. അതിനെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ചിന്തകൾ തികച്ചും അപക്വമാണ്. ‘ഞാൻ സമകാലീനനാണോ, ഞാൻ പുതിയ തലമുറയെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നുണ്ടോ’ എന്നൊന്നും ആകുലപ്പെടേണ്ട യാതൊരു കാര്യവും ഇല്ല. ഒരു കഥാകൃത്തിന്റെ ജോലി നന്നായി കഥ പറയുക എന്നുള്ളതാണ്.