ചില മോഹങ്ങളുണ്ട്, അവ ആത്മാവുമായി ഒരു പാലം നീട്ടി വലിച്ചിടും. അതിലൂടെ യാത്ര ചെയ്യാതെ മറ്റു മാർഗ്ഗങ്ങളില്ല. യാത്ര ചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയാലോ, തൂക്കുപാലം ആടിത്തുടങ്ങും. ഇപ്പൊ വീഴുമെന്ന തോന്നലുകൾ അവശേഷിപ്പിച്ച് ഭയപ്പെടുത്തും. പക്ഷെ എത്ര ഭയന്നാലും ആ യാത്ര രസകരമായിരിക്കും. തൂങ്ങിയാടുന്ന കയറിന്റെ ഇരുവശവും പിടിച്ച്, ആടിയുലഞ്ഞുലഞ്ഞ്.
അത്തരം ഒരു മോഹത്തിന്റെ യാത്രയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണ് ആദ്യം തലസ്ഥാന നഗരിയിലെത്തുന്നത്. കൊട്ടാരക്കരയിൽ നിന്നും രണ്ടു മണിക്കൂർ യാത്ര തിരുവനന്തപുരത്തേയ്ക്ക്. കൂടെ അമ്മാവനുമുണ്ട്. ആദ്യമായുള്ള വിദൂര യാത്ര ഹരം പിടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. വെളുപ്പാൻ കാലത്തിലേയ്ക്ക് മഞ്ഞിറങ്ങി വരുന്നു. മഞ്ഞിന്റെ വെളുത്ത മറയിലേയ്ക്ക് മിഴി കൂമ്പി നിൽക്കുന്ന തെരുവ് വിളക്കുകളുടെ മഞ്ഞ നിറത്തിലേയ്ക്ക് വെറുതെ നോക്കിയിരുന്നു. ബസിന്റെ കണ്ണാടിച്ചില്ലുകൾ മെല്ലെ തുറന്നു വയ്ക്കുമ്പോൾ തണുത്ത കാറ്റിന്റെ സ്നേഹം മുടിയിഴകളെ കടന്നു ശരീരത്തിലേയ്ക്ക് ചാഞ്ഞിറങ്ങുന്നു.
വിളക്കിന്റെ നാരങ്ങാനിറം വീണു മഴ നനഞ്ഞു കിടന്ന തെരുവുകൾ തിളങ്ങുന്നത് കാണുമ്പോൾ കൊതിവരും. ഇരുട്ടിന്റെ കൈപിടിച്ച് എത്ര നേരം വേണമെങ്കിലും അലഞ്ഞു നടക്കാൻ മടിയില്ലാത്തവൾക്ക് എപ്പോഴൊക്കെ നിശബ്ദമായ തെരുവുകൾ കണ്ടാലും കൊതി പെരുക്കും. ബസ് നിർത്തുമ്പോൾ ചാടിയിറങ്ങി ഒരൊറ്റ നടത്തം വച്ച് കൊടുക്കാനും തോന്നും. പക്ഷെ നേരം വെളുക്കുമ്പോഴേക്കും ചെന്നെത്തുന്ന സ്വപ്നങ്ങളുടെ മായിക ലോകം അമ്പരപ്പിക്കുകയും ആനന്ദിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് കൊണ്ട് വഴിവിളക്കുകളും നീണ്ട വെളുത്തു തുടങ്ങുന്ന വഴികളും നെഞ്ചിലേക്ക് ചാരി വച്ചു.
എപ്പോഴാണ് പത്രപ്രവർത്തനം എന്ന മോഹം ഒരു മുല്ലവള്ളി പോലെ മനസ്സിലേയ്ക്ക് തളിരിട്ടിറങ്ങിയതെന്നറിയില്ല. എന്തുകൊണ്ടാണെന്നതിനും ഉത്തരമില്ല. എപ്പോഴോ ഉള്ളിൽ തറഞ്ഞു പോയ മോഹത്തിന് വിരലുകൾ വച്ചത് എല്ലാവരെയും പോലെ കലാലയത്തിലാകേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. ഇഷ്ടങ്ങളിലേയ്ക്ക് അധ്യാപകരും കൂട്ടുകാരും കൂട്ടിരിക്കുമ്പോൾ എങ്ങനെ സ്വപ്നം കാണാതെയിരിക്കണമെന്നാണ്. അങ്ങനെയിരിക്കെയാണ് കേരള സർവ്വകലാശാലയുടെ കീഴിൽ വിദ്യാര്‍ത്ഥികൾക്കായി മീഡിയ സെമിനാർ നടത്തുന്നതും. മൂന്നു ദിവസത്തെ പരിശീലനം ബിരുദ വിദ്യാര്‍ത്ഥികൾക്കുള്ളതാണ്. ഒപ്പം പത്രപ്രവർത്തനം ഭ്രാന്തായി കൊണ്ട് നടക്കുന്ന സുമേഷിനെയും വേണമെങ്കിൽ ഒരു പത്രക്കാരനായേക്കാം എന്ന സങ്കൽപ്പം കൊണ്ട് നടക്കുന്ന അരുണിനെയും കൂടെ കൂട്ടുമ്പോൾ ആകെ ത്രില്ലായിരുന്നു. ആദ്യമായി കൊട്ടാരക്കരയ്ക്ക് പുറത്ത്, സ്വന്തം സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു യാത്ര ചെയ്യുന്ന മൂന്നു വ്യക്തികൾ. കൗമാരത്തിന്റെ വിഹ്വലതകൾ അഴിച്ചു വച്ചു സ്വത്വം അന്വേഷിയ്ക്കാൻ ഇറങ്ങി തിരിക്കുന്നവർ.
അമ്മാവനൊപ്പം പ്രിയദർശിനി പ്ലാനറ്റോറിയത്തിന്റെ വലിയ വെന്യൂവിൽ വന്നെത്തുമ്പോൾ നീട്ടി വിരിച്ചിരുന്ന ചുവന്ന കാർപ്പറ്റ് തുണിയുടെ ഭംഗിയ്ക്കു മുകളിൽ എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത കസേരകൾ കണ്ട് നെഞ്ചിടിച്ച് തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഇനി മൂന്നു ദിവസം. രണ്ടു രാത്രികളും മൂന്നു പകലുകളും ഞാൻ ഒറ്റയാണ്. അമ്മയോ അച്ഛനോ ഒപ്പമില്ലാത്ത ആദ്യ അപരിചിതമായ ഇടം. രാത്രിയെത്തിയപ്പോൾ അരിച്ചിറങ്ങുന്ന ഭയത്തിനു മുകളിൽ പാട്ടുകളുടെയും സൗഹൃദത്തിന്റെയും സഞ്ചാരം. ഓരോ പുതിയ ഇടങ്ങളിലേക്കുള്ള സഞ്ചാരങ്ങളും ഒരുക്കുന്നത് എത്രയോ സൗഹൃദങ്ങളിലേക്കുള്ള വഴി തുറക്കലുകളാണ്. എത്രനാൾ ഒരേ സംസ്ഥാനത്തിലെ ഏതൊക്കെയോ ഇടങ്ങളിൽ വേറെ വേറെ ആയി ജീവിച്ചിരുന്നവർ ഒരു കൂരയ്ക്കയിൽ ചുരുണ്ടു കൂടുന്നു. പേര് പോലും പ്രസക്തമല്ലാതെ ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങളായി ഓർമ്മകളിൽ അവശേഷിക്കുന്നു. ഒരേ സ്വപ്നത്തിന്റെ പുറത്ത് ചിറകു വച്ചു പറക്കുന്നു… ഫാനിന്റെ തണുത്ത കാറ്റിനു കീഴിൽ ഇത്തിരി മാത്രം കിട്ടിയ പുതപ്പിന്റെ ചൂടിലേക്ക് സ്വയം ഒതുക്കി വച്ചു ഉറങ്ങാതെ ഉറങ്ങി രാത്രിയെ വിഴുങ്ങി തീർക്കുമ്പോൾ അതിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടൊഴിഞ്ഞത് വെളുപ്പാൻകാലത്തായിരുന്നു.
ഒരു മണിയൊച്ചയിൽ വിറച്ചു പോയവൾ കണ്ണിനൊപ്പം ബോധമണ്ഡലത്തെയുണർത്തുമ്പോൾ എവിടെയോ കേട്ട് മറന്ന ഭക്തിഗാനങ്ങളുടെ ആർദ്രത. സാമ്പ്രാണിത്തിരിയുടെ ഗന്ധം ഉടലിനെ തൊട്ടടുത്ത് ആത്മാവിനെ വരിഞ്ഞെടുക്കുന്നു. കിടക്കയിൽ ഇത്തിരിയിടത്ത് നിന്നും നേരം വെളുക്കാൻ ഇനിയും നാഴിക ബാക്കിയുള്ളപ്പോൾ എന്നെ വിളിച്ചുണർത്തി കൊണ്ട് പോയ അതേ സാമ്പ്രാണിഗന്ധം പിന്നീടൊരിക്കലും ഒരു ദേവാലയവും നൽകിയിട്ടില്ല.
യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി ഹോസ്റ്റലിനു പുറകിലുള്ള ഹനുമാൻ ക്ഷേത്രം നൽകിയ പുലരിയുടെ സൗമ്യത മറ്റൊരു പുലരിയും നൽകിയിട്ടില്ല. രാത്രി മരണപ്പെടാൻ തയ്യാറെടുക്കുന്നു. പുനർജ്ജനിയ്ക്കാൻ ഒരു പകൽ കാത്തിരിക്കുന്നു. ഇതിനു രണ്ടിനുമിടയിലിരുന്നു ജനലിനോട് ചേർന്നിരുന്ന് ഞാൻ ആ കാഴ്ച കാണുകയാണ്. വെളിച്ചത്തിന്റെ നാരങ്ങാപ്രഭയിൽ “ഉദിച്ചുയർന്നു മാമല മേലെ ഉത്തരം നക്ഷത്രം…” ഉറക്കെ മുഴങ്ങുന്നു. ഏതൊരു പ്രവാസിയും അവന്റെ നാടിനെ നെഞ്ചിലേക്ക് അലിയിപ്പിച്ച് നിർത്തുന്നത് ഇത്തരം ചില നുറുങ്ങു മാർഗ്ഗങ്ങളിലൂടെയാകാമെന്നു ഇപ്പോൾ ഓർക്കുമ്പോൾ തോന്നുന്നുണ്ട്.
മൂന്നാം പകലിന്റെ ഒടുവിൽ മനസ്സ് നിറഞ്ഞ ഓർമ്മകളെയും പേറി ഞാൻ യാത്രയ്‌ക്കൊരുങ്ങുകയാണ്. സൗഹൃദങ്ങളുടെ ഒരു ഭാണ്ഡം ഞാൻ കയ്യിൽ വഹിക്കുന്നുണ്ട്. യാത്ര പറയുക എന്ന ചടങ്ങ് അത്ര എളുപ്പമല്ല. എങ്കിലും താൽക്കാലികമായി വഴിയമ്പലത്തിൽ കണ്ടു മുട്ടിയവർക്ക് യാത്ര പറയുക തന്നെ വേണം. രണ്ടു ദിവസമായി രാവിലെ ഉണർത്തുന്ന മണിയൊച്ചയോടും നല്ലെണ്ണയുടെയും സാമ്പ്രാണിയുടെയും ഗന്ധത്തോടും അത്രമേൽ ഇഴുകി ചേർന്നിരുന്നതിനാൽ യാത്ര പറച്ചിൽ അനുഭൂതികളോടും ഉണ്ടാകണം.
സന്ധ്യയ്ക്കാണ് സുമേഷിനും അരുണിനും ഒപ്പം കൊട്ടാരക്കരയ്ക്കുള്ള ബസിൽ കയറുന്നത്. കയറിയിരുന്നപ്പോൾ വാങ്ങിച്ചു കഴിച്ച ചൂട് ചായയുടെ സ്വാദ് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് നെഞ്ചിനുള്ളിൽ തിങ്ങിക്കൂടി വായിലേയ്ക്ക് ചവർപ്പ് അവശേഷിപ്പിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു നാരങ്ങാ കൂടി വാങ്ങണമായിരുന്നു എന്നോർക്കുമ്പോഴൊക്കെ ഛർദ്ദിയുടെ ചവർപ്പ് നാവിലെത്തി. ക്ലാസ്സുകളുടെ ഗുണങ്ങളും സൗഹൃദത്തിന്റെ പുത്തൻ അനുഭൂതികളും സുമേഷും അരുണും ചർച്ചയ്‌ക്കെടുക്കുമ്പോൾ ഒന്നും മിണ്ടാൻ കഴിയാതെ അസ്വസ്ഥതകളുടെ താളപ്പെരുക്കത്തോടെ ഞാനിരിക്കുന്നു.
ഇതെന്ത് രാത്രിയാണ്!
ശരീരത്തിൽ തുടങ്ങി മനസ്സിലേയ്ക്ക് നീളുന്ന ഇരുണ്ട രാത്രിയുടെ ഭീതികൾ. വിട്ടൊഴിഞ്ഞു പോരേണ്ടി വന്ന രണ്ടു ദിവസങ്ങളുടെ കലമ്പലുകൾ, അവസാനം കുടിച്ച ചായയുടെ ചവർപ്പ്…. പുറത്തേയ്ക്കു വരാനാകാതെ അസ്വസ്ഥതകൾ ആ ചവർപ്പ് രസത്തിൽ സ്വയമൊതുങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. രണ്ടു മണിക്കൂറിനൊടുവിൽ കൊട്ടാരക്കരയിൽ വീണ്ടും ബസിറങ്ങുമ്പോൾ മണി പത്ത്. കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകാൻ ആരുമില്ലാത്തതിന്റെ സങ്കടമുണ്ടായിരുന്നതേയില്ല. പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരുടെ കരുതലുകളിൽ അവരോടൊപ്പം രാത്രി സഞ്ചരിയ്ക്കാനും ഭയം തോന്നിയില്ല.
ഇന്നായിരുന്നെങ്കിലോ. വെറുതെയോർക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഭീതി പെരുകുന്നു. സദാചാരത്തിന്റെ ചാരക്കണ്ണുകൾക്ക് സുഹൃത്തുക്കളെന്നോ സഹോദരനെന്നോ ഇല്ലാത്തതിന്റെ സങ്കടം വന്നു പേടിപ്പെടുത്തുന്നു. ഇനിയൊരിക്കലും ഒരു ആൺ സുഹൃത്തിനൊപ്പം രാത്രിയിൽ ഇങ്ങനെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെയും ഭീതിയില്ലാതെയും യാത്ര ചെയ്യാനാകില്ല എന്ന സങ്കടം നെഞ്ചിൽ വന്നലയ്ക്കുന്നു.
വീട്ടിൽ കൊണ്ട് വിട്ടതിനു ശേഷമാണ് ഇരുവരും വീണ്ടും യാത്ര തുടർന്നത്. ആ രാത്രിയ്ക്ക് കടപ്പാട് അവരോടാണ്. പത്രപ്രവർത്തനം ഭ്രാന്തു പോലെ കൊണ്ട് നടന്നു ഒടുവിൽ പത്രപ്രവർത്തകനായപ്പോൾ നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ സ്വപ്നങ്ങളുടെ സൗന്ദര്യം കണ്ടെടുക്കാൻ കഴിയാതെ ജീവിതത്തിലേക്കും പത്ര വാർത്തകളിലേയ്ക്കും ഒതുങ്ങിപ്പോയ സുമേഷ് ഇന്നും സുഹൃത്താണ്. ഏതോ സ്വകാര്യ കമ്പനിയിൽ ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ വേഷത്തിൽ അരുണും അലയുന്നുണ്ടാകാം. ജീവിതം ഇങ്ങനെയൊക്കെയല്ലേ. ചില രാത്രികൾ പോലെ.
