കവിയശ:പ്രാര്‍ത്ഥിയായ ഒരാള്‍
ഒരിക്കല്‍
കടല്‍ തീരത്തു ചെന്നിരുന്നു.
കവിതയുടെ ദൈവം
തിരപ്പുറത്തേറി
തീരത്തേക്കു വരാറുണ്ടെന്ന്
ചിലർ പറഞ്ഞ്
അയാളറിഞ്ഞിരുന്നു…
അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും
പിന്നാമ്പുറത്തും-
കുറേയേറെപ്പേര്‍ ഇതുപോലെ
ദൈവത്തെക്കാത്ത് –
ചിതറിയിരുന്നിരുന്നു അവിടെ…
ആരും പരസ്പരം നോക്കിയില്ല
സ്വന്തം മൗനത്തില്‍ –
മുങ്ങാംങ്കുഴിയിട്ട്
പറയാനും ചോദിക്കാനുമുള്ളതെല്ലാം
അവര്‍ പഠിച്ചുറപ്പിക്കുകയായിരുന്നു…
പെട്ടെന്ന്, കാറ്റിൻ കുതിരപ്പുറത്ത്
കരിങ്കോട്ടിട്ടൊരു
മഴക്കാറ് വന്നു.
മിന്നലിന്‍റെ നീള്‍വല വീശി
എല്ലാവരെയും തൂത്തെടുത്തു മടങ്ങി…
പിന്നെ..
കടല്‍ കാണാന്‍ വന്നൊരു കുട്ടി കണ്ടു,
നിലത്തു വീണിഴയുന്ന
നാവറ്റവാക്കുകളെ…
തൊണ്ടക്കുഴി വരെയെത്തി –
മരിച്ചമര്‍ന്ന തലകെട്ടുകളെ…
മുറിവേറ്റു ചിതറിപ്പോയ
ക്ലീഷേ ബിംബങ്ങളെ…
വക്കിൽപ്പുരണ്ടണ്‍ ചോരയും,
തൂവല്‍ച്ചൂരുമായി –
ഉടഞ്ഞു ചിതറിയ
പ്രാണസങ്കടങ്ങളെ…
ഒക്കെയും തന്‍റെ കളിസഞ്ചിയിലാക്കി
മടങ്ങാനൊരുങ്ങുമ്പോഴാണ്
തിരപ്പുറത്തേറി വന്ന
കവിതയുടെ ദൈവം –
അവനെ വാരിയെടുത്തത്…
അയാളോടൊപ്പം അലഞ്ഞലഞ്ഞു
നടന്നാണ്-
ഒടുവില്‍ അവനും കവിയായത്.
