ചോരയാണ് മുന്നിൽ
ശാന്തം, ഇളവർണ്ണം.
ഈ കടൽ കടക്കുവതെങ്ങിനെ
നിദ്രയിൽ വിഷം പൂക്കുമ്പോൾ.
ജീവിതത്തിലേക്കൊരു
കുതിരവാഹനം വേണം, കുതി –
ക്കുവാനൊരുപാടു ദൂരം.
അക്രമിക്കുവാനെത്തുന്നു
പിന്നെയുമമ്മതൻ വാക്കു
കൊടുവാളുപോലെ.
” പിറക്കുവാനായില്ലയുണ്ണി, നിന-
ക്കീ മണ്ണ് പാകമായിട്ടില്ലിതേവരെ.
പൈതൃകം പേറുവാൻ –
നിനക്കൊരച്ഛനെ വേണമിരിക്കിലും,
തേടി മടുത്തു ഞാൻ നിനക്കായൊരായിരം
പുരുഷ താതപരമ്പര “.
“കൊല്ലണം നിന്നെ ” യെന്നാ
രോയിരുളിൻ്റെ ചങ്കിലിരുന്നു
പറയുന്നു നിത്യവും.
ചങ്കിടിപ്പോടെ നീ കേൾക്കണം,
കാരണം, മർത്യ ജന്മമതോ
നിനക്കില്ലാതെ പോകുന്നു.
ശേഷക്രിയ പോലിന്നു ഞാൻ
കരയുന്നു, ഉണ്ണി.. നിൻ്റെയീ
ലോകം ചോര-
ക്കടലാകുമ്പോൾ.
യാത്രയാകുന്നെന്നമ്മേ-
നിൻ ഉദരത്തിൽ നിന്നത്രമേൽ
കിനാകണ്ട ജീവിതം ഹോമിച്ച്.
പുത്ര ദുഖം
സഹിക്കേണ്ട, സ്മാർത്തവിചാര
ചൂരൽ പുറം പൊളിക്കേണ്ട,
ത്രമേൽ നിന്നിൽ ഞാൻ
രഹസ്യമായി തീർന്നിടാം.
അല്പമാത്രം കൊതിച്ച
താണി ഗർഭകാല-
സ്വർഗലോകത്തിരിക്കുവാൻ.
അത്രമാത്രം വിധിച്ചിതല്ലോ
നിൻ ഗർഭപാത്രമൊഴിഞ്ഞിടുവാൻ…..
എങ്കിലും-
നിന്നുദര ലോകത്ത്
എന്നുമെന്നുമൊരു
പൈതലായി ഞാൻ വസിച്ചിടും……
