ഫുജി പർവ്വതമാണ് അടുത്ത ലക്ഷ്യം. ഹോട്ടലിൽ നിന്നിറങ്ങി ബസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് നടന്നു, ആ നടത്തത്തിനിടയിൽ ഞാനൊരു കാഴ്ച കണ്ടു. അങ്ങു ദൂരെ മേഘമേലാപ്പിലേക്കു തലയുയർത്തിനിൽക്കുന്ന, ഫുജി പർവതം!
ഫുജി പർവ്വതത്തിൻ്റെ ആ നിൽപ് പകരം വയ്ക്കാനില്ലാത്ത കാഴ്ചയാണ്. ഒരു വട്ടം കണ്ടാൽ എക്കാലവും മനസ്സിൽ തങ്ങിനിൽക്കുന്നതാണത്. യാത്രയിൽ എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന വെല്ലുവിളികളുടെയും വിജയങ്ങളുടെയും പ്രതീകമായിരുന്നു ആ പർവ്വതക്കാഴ്ച. ആ നിമിഷം, ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചത് പർവ്വതദേവതയിൽ നിന്നുള്ള അനുഗ്രഹമായിരുന്നു, മുന്നിലുള്ള ശ്രമകരമായ കയറ്റം കയറുമ്പോൾ മാർഗനിർദേശത്തിനും സംരക്ഷണത്തിനും വേണ്ടിയുള്ള പ്രാർത്ഥനയാണന്നിൽ നിറഞ്ഞത്. പ്രതീക്ഷയും നിശ്ചയദാർഢ്യവും നിറഞ്ഞ ഹൃദയത്തോടെ, പവിത്രമായ കൊടുമുടി വിജയകരമായി കയറിയിറങ്ങാൻ ഞാൻ ആ കാഴ്ചക്കു മുന്നിൽ നിശ്ശബ്ദം പ്രാർത്ഥിച്ചു.
തിരക്കേറിയ ബസ്സ്റ്റേഷനിലെത്തി, ഫുജിയിലേക്കുള്ള ടിക്കറ്റ് എടുത്തശേഷമാണ് അവിടെ ഞാനാ കാഴ്ച്ച ശ്രദ്ധിച്ചത്. അവിടെ ഫുജിപർവതാരോഹകരുടെ പല സംഘങ്ങൾ ഞാൻ പോകേണ്ടുന്ന അതേ ബസിനായി കാത്തുനിൽക്കുന്നു! ഒരു തീർത്ഥയാത്രയ്ക്ക് തയ്യാറെടുക്കുന്നവരെപ്പോലെ അവർ കൂട്ടമായി നിന്നു, അവരുടെ മുഖത്ത് പർവതാരോഹണവേളയിൽ നേരിടേണ്ടിവരാവുന്ന വെല്ലുവിളികളെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്ക നിറഞ്ഞുനിന്നിരുന്നു. ചിലർ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ സംസാരിച്ചു, പർവതത്തിൻ്റെ ഭൂമിശാസ്ത്രവും പ്രവചനാതീതമായ കാലാവസ്ഥയും ഒക്കെയായിരുന്നു അവരുടെ സംഭാഷണങ്ങളിൽ മുന്നിട്ടുനിന്നത്. അത്രനേരവും അപരിചിതരായിരുന്നെങ്കിലും ഒരേ ലക്ഷ്യമുള്ള ഒരു കൂട്ടം മനുഷ്യർ എന്ന ചിന്തയിൽ എനിക്കും അവർക്കുമിടയിൽ ഒരു സൗഹൃദം പൊടുന്നനെ രൂപം കൊണ്ടു.
തിരക്കേറിയ ആ ബസ്സ്റ്റേഷനിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ, എന്തുകൊണ്ടോ അനിശ്ചിതത്വം നിറഞ്ഞ യാത്രയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്കയല്ല മറിച്ച് ഇളംകാറ്റ് പോലെ ഒരു ശാന്തതയാണ് എന്നിൽ നിറഞ്ഞത്. മലദൈവം ഒരു നിശബ്ദസന്ദേശം അയച്ച്, വരൂ… നീ സുരക്ഷിതനായിരിക്കും എന്നു പറയുന്നതുപോലെ. ആ നിമിഷം, ദൂരെ തെളിഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന ആ കൊടുമുടിയുമായി എനിക്ക് അഗാധമായ ഒരു ബന്ധം അനുഭവപ്പെട്ടു. ഭയമോ സംശയമോ ഇല്ലാതെ, എൻ്റെ മനസ്സ് ശാന്തമാണെന്നും മുന്നിലുള്ള വെല്ലുവിളികൾ നേരിടാൻ ഞാൻ സജ്ജമാണെന്നും തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ട് മലയുടെ നിശബ്ദക്ഷണം ഞാൻ സ്വീകരിച്ചു. ഫുജിപർവ്വതത്തിൽ കയറാനുള്ള യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ, എന്നെക്കാൾ വലിയ ശക്തികളാണ് എന്നെ നയിക്കുന്നതെന്നു ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
പർവതാരോഹകരുടെ കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ ബസ് എത്തി. ഫുജിപർവ്വതത്തിൻ്റെ അജ്ഞാതമായ വിസ്തൃതിയിലേക്ക് ഞങ്ങളെ കയറ്റിക്കൊണ്ട് ബസ് ഒരു കുലുക്കത്തോടെ നീങ്ങി. ഞാൻ ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്കുനോക്കിയിരുന്നു, ഓരോ നിമിഷം കടന്നുപോകുമ്പോഴും ലക്ഷ്യത്തിലേക്കു കൂടുതൽ അടുക്കുന്നു എന്നറിഞ്ഞ്, എൻ്റെ ഉള്ളു തുടിച്ചു.
അല്പം ഭൂമിശാസ്ത്രം:
ഫുജി-ഹാക്കോൺ-ഇസു നാഷണൽ പാർക്കിൻ്റെ ഭാഗമാണ് മൗണ്ട് ഫുജി. ഏകദേശം 5,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് വലിയ തോതിലുള്ള അഗ്നിപർവ്വത സ്ഫോടനത്തിനുശേഷം, ഇന്ന് നാം കാണുന്ന മനോഹരമായ സ്ട്രാറ്റോവോൾക്കാനോയുടെ രൂപത്തിൽ ഫുജി പർവ്വതം രൂപപ്പെട്ടു. ഫുജി-ഹാക്കോൺ-ഇസു ദേശീയോദ്യാനത്തിൽ അഞ്ച് തടാകങ്ങൾ (യമനകാക്കോ തടാകം, കവാഗുച്ചിക്കോ തടാകം, സൈക്കോ തടാകം, ഷോജിക്കോ തടാകം, മോട്ടോസുക്കോ തടാകം) ഉണ്ട്. കൂടാതെ ഹോയി പർവ്വതത്തിൻ്റെയും ഒമുറോ പർവ്വതത്തിൻ്റെയും ലാറ്ററൽ കോണുകളും ചുറ്റുമുള്ള പ്രദേശങ്ങളും ഇതിൻ ഉൾപ്പെടുന്നു. കാറ്റ് ഗുഹകൾ, ഐസ് ഗുഹകൾ, ലാവാ ട്രീ പൂപ്പൽ, ലാവാ പ്രവാഹങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ച മരുബി ലാൻഡ്‌ഫോമുകൾ, റെഡ് പൈൻ, ജാപ്പനീസ് സൈപ്രസ്, തെക്കൻ ജാപ്പനീസ് ഹെംലോക്ക്, മംഗോളിയൻ ഓക്ക് എന്നിവ അടങ്ങുന്ന അക്കിഗഹാര ജുകായ്‌യിലെ വിശാലമായ പ്രകൃതിദത്ത സമ്മിശ്രവനങ്ങൾ എന്നിവ ഉൾപ്പെടെ സവിശേഷതകൾ ധാരാളമുള്ള പ്രദേശങ്ങളാണവ. ഏകദേശം 100,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ആരംഭിച്ച അഗ്നിപർവ്വത പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഫലമായി 3,776 മീറ്റർ ഉയരമുള്ള ഫുജി, ജപ്പാനിലെ ഏറ്റവും ഉയരം കൂടിയ കൊടുമുടിയായി മാറി. ഇന്ന്, ഫുജിപർവ്വതവും ചുറ്റുമുള്ള പ്രദേശവും പർവ്വതാരോഹണത്തിനുള്ള പ്രശസ്തമായ വിനോദസഞ്ചാരകേന്ദ്രമാണ്. നൂറ്റാണ്ടുകളായി, ജാപ്പനീസുകാർ ഈ പർവതവുമായി ഒരു ആത്മീയബന്ധം സ്ഥാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. നേപ്പാളുകാർക്ക് എവറസ്റ്റ് എന്ന സാഗർമാതാ പോലെ, ജപ്പാൻ്റെ സംസ്കാരം ഫുജിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഐതിഹ്യം അനുസരിച്ച്, ഹസെഗാവ കകുഗ്യോ (1541-1646) എന്ന സന്യാസി 100-ലധികം പ്രാവശ്യം ഫുജിപർവ്വതത്തിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ട് എന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. ഇന്ന് ഈ പർവ്വതം ജപ്പാനിലെ ആത്മീയ പ്രാധാന്യമുള്ള സ്ഥലമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. രേഖകൾപ്രകാരം ഫിജിയിൽ നടന്ന 1707-ലെ അവസാന അഗ്നിപർവ്വത സ്ഫോടനം 16 ദിവസങ്ങൾ നീണ്ടുനിന്നു, അതിൻ്റെ ചാരം ടോക്കിയോ വരെ എത്തി. ആ സ്ഫോടനം ഹോയിസാൻ (ഫ്യൂജിയുടെ ദ്വിതീയ കൊടുമുടികളിലൊന്ന്), ആ പർവതത്തിൻ്റെ അടിവാരത്തിലുള്ള അഞ്ച് തടാകങ്ങൾ, ഓകിഗഹാര വനത്തിനടുത്തുള്ള നിരവധി ഗുഹകൾ എന്നിവ രൂപപ്പെടുന്നതിന് കാരണമായി. ധാതുസമ്പന്നമായ നിരവധി ചൂടുനീരുറവകളാൽ അനുഗ്രഹീതമാണ് ഈ പ്രദേശം. മഞ്ഞുകാലത്ത് ഫുജിപർവ്വതത്തിൽ കയറുന്നത് നിരോധിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഫുജിപർവ്വതത്തിൻ്റെ നെറുകയിലെത്താൻ നാല് പാതകളുണ്ട്. യോഷിദ ട്രയൽ ഹെഡ്, സുബാഷിരി ട്രയൽ ഹെഡ്, ഗോട്ടെംബ ട്രയൽ ഹെഡ്, ഫുജിനോമിയ ട്രയൽ ഹെഡ് എന്നിവയാണവ. ഞാൻ യോഷിദ ട്രയൽഹെഡ് വഴിയാണ് കയറിയത്.
ബസ് ഇറങ്ങിയശേഷം ഞാൻ സ്റ്റേഷനിനടുത്തുള്ള ഒരു കടയിലേക്ക് നടന്നു. കുറച്ച് ചോക്ലേറ്റും വെള്ളവും ബ്രെഡും വാങ്ങി. പെട്ടെന്ന് എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ആരോ മലയാളത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു!
ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി, ഫ്യൂജി ഫിഫ്ത്ത് സ്റ്റേഷനിലെ തിരക്കിനിടയിൽ, ഒരു കൂട്ടം മലയാളികളെ ഞാൻ കണ്ടുമുട്ടി. അവരും ഫുജിപർവ്വതാരോഹരണത്തിനായി വന്നെത്തിയവരാണ്. എന്നാൽ അവർക്ക് അധികദിവസം അതിനായി ചെലവിടാനില്ല. അവർക്ക് പർവതാരോഹണം കഴിഞ്ഞ് ഒരു ദിവസത്തിനുള്ളിൽ തിരികെ മടങ്ങണം. ആ തിടുക്കം അവരിലുണ്ട്. അതിനാൽത്തന്നെ കുറഞ്ഞ സമയത്തിൽ പരസ്പരം പരിചയപ്പെട്ട് ആശംസകൾ കൈമാറി ഞങ്ങൾ വഴിപിരിഞ്ഞു. ഞാൻ സ്റ്റേഷനിൽ കുറച്ച് സമയം ചെലവഴിച്ചു, അവിടുത്തെ സാന്ദ്രത കുറഞ്ഞ വായു പരിചയിക്കുന്നത് പ്രധാനമാണ്. പർവതാരോഹണത്തിനു മുന്നേ ശരീരത്തെ ആ സാഹചര്യവുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ അനുവദിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഹൈക്ക് ആരംഭിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് കുറച്ച് സ്ട്രെച്ചിംഗ് ചെയ്യാനും സമയം കണ്ടെത്തണം. ഒരുക്കങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കി ഞാൻ പർവതത്തിലേക്കുള്ള പാതയിലേക്ക് നടന്നു. യോഷിദ ട്രയൽ ഫുജി പർവതത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായ പാതയാണ്. പ്രഥമ ശുശ്രൂഷയ്ക്കുള്ള കേന്ദ്രങ്ങളും കുടിവെള്ളത്തിനും ഭക്ഷണത്തിനുമുള്ള സൗകര്യവും ഈ പാതയിൽ ഒരുക്കിയിട്ടുണ്ട്. അതിനാൽത്തന്നെ, യോഷിദ പാതയെ സാധാരണയായി ‘ബിഗനേഴ്‌സ് ട്രയൽ’ എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. ഫുജിയിൽ ഞാനും തുടക്കക്കാരനാണല്ലോ. അതുകൊണ്ട് ഞാനും യോഷിദ ട്രയൽ വഴിയാണ് എൻ്റെ യാത്ര ആരംഭിച്ചത്.
ഞാൻ മെല്ലെ മുന്നേറവേ ഒരു കൂട്ടം കുട്ടികൾ പർവതാരോഹണത്തിനായി എത്തുന്നതു കണ്ടു. സ്കൂൾ അധ്യാപകർക്കൊപ്പം, സ്ക്കൂൾ വിദ്യാർത്ഥികൾക്കായി ക്രമീകരിച്ച വരിയിൽ കയറി അവർ നടന്നുതുടങ്ങി. അവരുടെ മുഖങ്ങൾ ആവേശത്താൽ തിളങ്ങി. പർവ്വതത്തിൻ്റെ നിശബ്ദതയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ അവരുടെ ചിരികൾ, മണികൾ പോലെ മുഴങ്ങി. പവിത്രമായ കൊടുമുടി കയറുന്ന യുവത്വത്തിൻ്റെ ഈ പരേഡ് കാണേണ്ട ഒരു കാഴ്ചയായിരുന്നു. അദ്ഭുതത്താൽ വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ, അവർ ചുറ്റുപാടുകളുടെ വിസ്മയിപ്പിക്കുന്ന സൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചു കയറ്റം തുടർന്നു.
ജാപ്പനീസ് കുട്ടികൾ അവരുടെ സാംസ്കാരത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമായ, സൂക്ഷ്മമായ ആസൂത്രണത്തിൻ്റെയും ഘടനാപരമായ മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശത്തിൻ്റെയും ചട്ടക്കൂടിനുള്ളിലാണ് വളരുന്നത്. ചെറുപ്പം മുതലേ കുടുംബത്തോടും സമൂഹത്തോടും കടമയും ഉത്തരവാദിത്തബോധവും കാണിക്കാൻ പ്രാപ്തരാക്കുന്ന, അച്ചടക്കം, അനുസരണം, സ്ഥിരോത്സാഹം എന്നീ ഗുണങ്ങൾ പഠിച്ചാണവർ വളരുന്നത്. കുട്ടികളെ വളർത്തുന്നതിനുള്ള ഈ ഘടനാപരമായ സമീപനം അവരുടെ ജീവിതത്തിൻ്റെ എല്ലാ മേഖലകളിലും പ്രകടമാണ്. അക്കാദമിക് പഠനത്തിൻ്റെ കാഠിന്യം മുതൽ അവരുടെ ദിനചര്യകളുടെ കൃത്യത വരെ അതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. അവർ വളരുന്തോറും, ഈ അച്ചടക്കത്തോടെയുള്ള വളർത്തൽ അവരുടെ ജീവിതയാത്രയിൽ മാർഗദീപമായി വർത്തിക്കുന്നു. വാസ്തവത്തിൽ, ഈ വളർത്തൽ രീതിയാണ് ജാപ്പനീസിൻ്റെ വിവിധ മേഖലകളിലെ വിജയകാരണം.
പർവ്വതത്തിലേക്കുള്ള ആ യാത്രയ്ക്കിടയിൽ, പ്രകൃതി പെട്ടെന്ന് അതിൻ്റെ രോഷം പേമാരിയുടെ രൂപത്തിൽ അഴിച്ചുവിട്ടു… ഞാൻ പിന്മാറാൻ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല. മെല്ലെയാണെങ്കിലും, ഞാൻ ആ മഴനനഞ്ഞുകൊണ്ട് കയറ്റം തുടർന്നു. മഴ തോർന്നു. നനഞ്ഞ വസ്ത്രം മാറണം. അതിനായി ഞാൻ വഴിയരികിലെ ലഘുഭക്ഷണ സാധനങ്ങളും ഗ്രീൻ ടീ യും വിൽക്കുന്ന ഒരു കുടിലിൽ കയറി. അവരോട് അനുവാദം വാങ്ങി നനഞ്ഞ വസ്ത്രം മാറി. ഇനി ഒരു ഗ്രീൻ ടീ കുടിക്കുന്നത് ഉന്മേഷം വർദ്ധിപ്പിക്കും. ഞാൻ ഗ്രീൻ ടീ ഓർഡർ ചെയ്തു, ചുറ്റുമുള്ള കാഴ്ച ആസ്വദിക്കാൻ പറ്റിയ ഇടം. എന്നാൽ ചക്രവാളം കനത്ത മൂടൽമഞ്ഞും മേഘങ്ങളും കൊണ്ട് മൂടിയിരുന്നു. അധികം ഒന്നും കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല. അവിടെ ഞാൻ ഒരു ജർമ്മൻ കുടുംബത്തെ കണ്ടു. അച്ഛനും രണ്ട് ആൺമക്കളും മലകയറുകയാണ്. കാൽനടയാത്രയിൽ താൽപ്പര്യമില്ലാത്തതിനാൽ അവരുടെ അമ്മ ഹോട്ടലിൽ വിശ്രമിക്കുന്നു. ഞങ്ങൾ കുറച്ചു നേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു. കുറച്ച് സമയത്തിനുശേഷം ഞാൻ യാത്ര ആരംഭിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. കൊടുമുടിക്ക് അടുത്തുള്ള എട്ടാമത്തെ സ്റ്റേഷനിൽ ഞാൻ ഒരു ഹട്ട് ബുക്ക് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അതിനാൽ, എൻ്റെ അടുത്ത സ്റ്റോപ്പ് എട്ടാമത്തെ സ്റ്റേഷനിലായിരിക്കും, രാത്രി അവിടെ തങ്ങി പുലർച്ചെ 3:30-ഓടെ യാത്ര പുനരാരംഭിക്കുകയും സൂര്യോദയത്തിന് മുമ്പ് കൊടുമുടിയിലെത്തുകയും ചെയ്യണമെന്നതാണ് എൻ്റെ പ്ലാൻ. ഞാൻ പതുക്കെ മുന്നേറി, മുകളിലേക്കുള്ള വഴി പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും എളുപ്പമായിരുന്നു. മലനിരകൾ നൽകുന്ന അതിമനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പതുക്കെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
ഏകദേശം 4 മണിയോടെ ഞാൻ എട്ടാമത്തെ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി. അവിടം പൂർണ്ണമായും ശൂന്യമായിരുന്നു. അവിടെ എനിക്കിരിക്കാൻ ഒരു കസേര കിട്ടി. ബുക്കിംഗ് കൺഫർമേഷൻ റിസപ്ഷനിൽ ഏൽപ്പിച്ചു. എൻ്റെ പേര് പരിശോധിച്ച് അയാൾ, ‘വിശ്രമിക്കൂ ഞങ്ങൾ നിങ്ങൾക്ക് ചായയും ലഘുഭക്ഷണവും തരാം’ എന്നുപറഞ്ഞു. ഒരുവിധ ഫർണിച്ചറുകളും, ഒരു കസേരപോലും ഇല്ലാത്ത മുറി! ഞാൻ ആ മുറിയുടെ ഒരു മൂലയിൽ പോയി ഇരുന്നു.
തലേദിവസം രാത്രി ഉറക്കമില്ലാതെ കാടിനുള്ളിൽ ചെലവഴിച്ചതിനാൽ ക്ഷീണം എന്നെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കി. ചായക്കുവേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പ് അനന്തമായി നീണ്ടു. ഒടുവിൽ ചായയെന്ന പ്രതീക്ഷ നഷ്ടപ്പെട്ടു. ഞാൻ മെല്ലെ ഉറക്കത്തിലേക്കു വഴുതി. കൃത്യമായി അപ്പോൾ എൻ്റെ ചായ എത്തി. പർവതത്തിലെ കൊടുംതണുപ്പിൽ ആ ഒരുകപ്പ് ചൂട് ചായ അമൃതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. അത് അടങ്ങാത്ത തണുപ്പിൽ നിന്നുള്ള ആശ്വാസമായി. ഓരോ സിപ്പും ജീവിതത്തെ വിലമതിക്കുന്ന ചെറിയ സന്തോഷങ്ങളുടെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലായി എനിക്ക്. മൗണ്ട് ഫുജിയുടെ മഞ്ഞുമൂടിയ ആലിംഗനത്തിനിടയിൽ, ഈ ലളിതമായ ആനന്ദം ഒരു അനുഗ്രഹമായിരുന്നു, ഏറ്റവും വിജനമായ ഭൂപ്രകൃതിയിൽ പോലും കാണാവുന്ന സൗന്ദര്യത്തിൻ്റെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ. സമാധാനത്തിൻ്റെയും ആശ്വാസത്തിൻ്റെയും കേവലമായ ആനന്ദത്തിൻ്റെയും ഒരു നിമിഷം.
ചായ കുടിച്ചുകഴിഞ്ഞ് ഞാൻ ചുമരിൽചാരി കുറച്ചുനേരം ഉറങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു. നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ഞാൻ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു. പെട്ടെന്ന് ഒരു പ്ലേറ്റിൻ്റെ ശബ്ദംകേട്ട് ഞാൻ ഞെട്ടിയുണർന്നു. അത്ര നേരം വിജനമായിരുന്ന ആ ഹട്ടിൽ ഇപ്പോൾ നിറയെ പർവതാരോഹകർ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
