ഞാൻ എന്ന എഴുത്തുകാരൻ കൊച്ചു പൗലോയുടെ അനുഭവങ്ങളാണ് ഈ കഥ. സത്യത്തിൽ പൗലോസ് കാട്ടൂക്കാരൻ എന്നാണ് എൻറെ ശരിക്കുള്ള പേര് . ആ പേര് ഒന്നു പരിഷ്‌ക്കരിച്ചതാണ് ഈ തൂലികാനാമം . അതും പ്രശസ്ത സാഹിത്യകാരൻ പൗലോ കൊയ്‌ലോയോടുള്ള അന്ധമായ സ്‌നേഹംകൊണ്ടുമാത്രമാണ് . ഒരു എഴുത്തുകാരനായതിൻറെ പൊല്ലാപ്പുകളൊക്കെത്തന്നെയാണ് ഇനി പറയാൻപോകുന്നത്.
കാലിഫോർണിയായിൽ ആപ്പിളിൻറെ മെയിൻ ഓഫീസിൽ മൂന്നു വർഷമായി വല്ല്യ തരക്കേടില്ലാത്ത ഒരു ജോലിയുയുള്ളതുകൊണ്ട് സാമ്പത്തികമായ പ്രശ്നങ്ങൾ ഒന്നുതന്നെയില്ലെന്നു കൂടി പറഞ്ഞുകൊള്ളട്ടെ . ഇപ്പോൾ സിലിക്കോൺ വാലിയിലുള്ള സണ്ണിവെയിൽ എന്ന ചെറുനഗരത്തിലാണ് ഞാൻ താമസിക്കുന്നതും . ഒരിക്കൽ എലിവേറ്ററിൽവെച്ചു യാദൃച്ഛികമായി പരിചയപ്പെട്ട സൗത്ത് അമേരിക്കക്കാരി ജെസ്സിക്ക , അവളുടെ കൂട്ടുകാരി ആലീസ് തോമസ് എന്ന നാട്ടുകാരി , അതുകൂടാതെ സഹവാസി കല്ല്യാണി ഇത്രയുംപേരാണ് കഥാപാത്രങ്ങൾ .ജെസ്സിക്കാ ജോയി എന്ന ആ ബ്രസിൽകാരിക്ക് കവിതകൾ ഇഷ്ടമായിരുന്നു . സത്യത്തിൽ അവൾക്കുവേണ്ടിയാണ് ഞാൻ കഷ്ടപെട്ടാണെങ്കിലും ആദ്യം ഇഗ്ളീഷിൽ കവിതകളെഴുതിതടങ്ങിയതുതന്നെ. എങ്ങനെ എഴുതാതിരിക്കും. അടുത്തുകണ്ടാൽ ഏതുമലയാളിയും “കല്ലിൽ കൊത്തിവെച്ച പ്രതിമേ” എന്ന ആ പഴെയ പാട്ട് അറിയാതെയെങ്കിലും ഒന്ന് മൂളിപ്പോകും. ആ ശിൽപ്പംഭംഗി അങ്ങനെ മന്നം മന്നം നടന്നുപോകുന്നതുകണ്ടാൽ ഏതു പുണ്ണ്യാളനും ഒന്നു പകച്ചുനിൽക്കും. ഞാൻ കഷ്ടപെട്ടെഴുതിയ കവിതകൾ വായിച്ചിട്ടാണ് ആദ്യം അവളെനോടൊരിഷ്ടം കാണിച്ചത്‌ . അവളൊരു പുസ്തകപ്രേമിയാണെന്ന് ഞാൻ നേരത്തെ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു . ആദ്യം കാണുബോൾത്തന്നെ ഓർഹൻ പാമുക്കിൻറെ സ്‌നോ എന്ന പുസ്തകം അവളുടെ കയ്യിൽ കണ്ടിരുന്നു . അതുകണ്ടിട്ടുതന്നെയാണ് എലിവേറ്ററിൽവെച്ചു ഒരു ഗുഡ് മോർണിംഗിൽ പരിചയം തുടങ്ങിയത്. എന്നെപോലെതന്നെ അവളുടെ ഇഷ്ട എഴുത്തുകാരനും പൗലോ കൊയ്‌ലോയാണന്നും ഒരിക്കൽ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു . അങ്ങനെ ഒരു സമാനചിന്താഗതിക്കാരായതുകൊണ്ടായി രിക്കണം ഞങ്ങൾ കൂടുതൽ അടുത്തതും.
ഇനിയുള്ളത് കല്ല്യാണി മേനോൻ . മേനോൻ എന്ന പേരുകേട്ടാൽ ഒരു പക്കാ ഒറ്റപ്പാലംകാരി മലയാളി ആണന്നൊക്കെ തോന്നുമെങ്കിലും മലയാളി പോയിട്ട് ഒരിന്ത്യാക്കാരിയുടെ പ്രകൃതംപോലുമില്ല അവളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ. അവളുടെ വല്ല്യ വല്യപ്പനെ ബ്രിട്ടീഷ് കാർ സൗത്ത് ആഫ്രിക്കയിൽ എവിടെയോ ജോലിക്കു കൊണ്ടുപോയാണ് എന്നതുമാത്രം അവൾക്കറിയാം. ഈ മേനോൻ എങ്ങനെ പേരിൻറെകൂടെ വന്നുവെന്നുപോലും അവൾക്കൊരു വിവരവുമില്ല. ഗ്രേറ്റ് ഗ്രേറ്റ് ഗ്രാൻ മദർ സെറ്റുസാരിയുടുത്തുകണ്ട ഒരോർമ്മമാത്രമാണ് അവൾക്കുള്ള ഏക കേരളാ ബന്ധം. അതും ചിതലുതിന്നു തീരാറായ ഒരു പഴെയ ഒരു ബ്ളാക്ക് ആൻഡ് വൈറ്റ് ഫോട്ടോയിൽ . ആ മാഞ്ഞുപോകാറായ ഫ്രെയിം ചെയിത ഫോട്ടോ എന്നെ ഒരിക്കൽ ഫോണിൽ കാണിച്ചിരുന്നു . ആ സാരി ഓണക്കാലത്തു സ്ത്രീകളുടുക്കുന്ന ഒരു പ്രത്യേകതരം കേരളാ വേഷമാണെന്നൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ട് അവളതു ശ്രദ്ധിക്കുന്നതുപോലുമില്ല . അതുപിന്നെ ഇവിടെ ജനിച്ചുവളർന്ന ജന്തുക്കളെല്ലാം അങ്ങനെത്തന്നെയാ. ഒരുമാതിരി വാലും തലയുമില്ലാത്ത കൾച്ചർലെസ്സ് വർഗ്ഗം. നാട്ടിൽനിന്നു പതിനഞ്ചു വയസിൽ വന്ന എനിക്കും ഒരു തെറ്റിദ്ധാരണയിൽ പറ്റിയ ഒരബദ്ധംതന്നെയാണ് ഈ കല്ല്യാണി എന്ന് കാലക്രമേണ മനസിലാവുകയുംചെയ്തു. കണ്ടാൽ നല്ലതു തിന്നാൻ കൊള്ളില്ല എന്നല്ലേ .
ഇവളുടെ ഈ മൂരാച്ചി സ്വഭാവംകൊണ്ടാ ഞാൻ ജെസ്സിക്കായുടെ ഫ്‌ളാറ്റിൽ താമസിച്ച മറ്റൊരു മലയാളിയായ പാവം ആലീസിനെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടുതുടങ്ങി യത് . പാവം ആലീസ് എന്ന് ഞാൻ ഇട്ട ഇരട്ടപേരാ . അതുപിന്നെ ആരു കണ്ടാലും അങ്ങനെയേ തോന്നൂ. നാട്ടിൽനിന്നുവന്നിട്ട് ഒരുവർഷംപോലും ആയിട്ടില്ല എന്നാണ് അറിഞ്ഞത് . ജെസ്സിക്കായും അവളും ഒരേ മൊബൈൽ കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു . അങ്ങനെയാണ് അവർ കൂട്ടുകാരായതും ഒന്നിച്ചുള്ള താമസം തുടങ്ങിയതും . ആലീസ് പേരുപോലെ അത്ര പാവമൊന്നുമല്ലന്നും അവളിത്തിരി കുഴപ്പംപിടിച്ച കേസാണന്ന്നൊന്നും എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. പാപി ചെല്ലുന്നിടം പാതാളം എന്നല്ലാതെ എന്താ ഇപ്പം പറയുക . ഒരു കുട്ടിയെയും ഡ്രൈവിംഗ് സ്കൂൾ ഉടമ ഭർത്താവ് തോമാച്ചനെയും നാട്ടിൽ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട് കുറ്റീം പറിച്ചിറങ്ങിയതാണെന്നാണ് കേട്ടത് . പിന്നീട് എങ്ങനെയോ വർക്ക് വിസയിൽ അമേരിക്കയിലേക്ക് പറന്നതാണ് . ഇത്രയും വിവരങ്ങൾ അറിഞ്ഞതു കല്ല്യാണി പറഞ്ഞിട്ടുതന്നെയാണ് . അല്ല അറിഞ്ഞാൽത്തന്നെ എനിക്കെന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ.കണ്ടാൽ ആകെമൊത്തം ഒരാനച്ചന്തവും ഒരു ശാലീനതയുമൊക്കെയുണ്ട് .ഒരു പഞ്ച പാവം ലുക്കാണങ്കിലും ആരും ഒന്നുകൂടി നോക്കിപ്പോകും. എന്നാലും നമ്മുടെ ബ്രസീൽ ശിൽപ്പത്തിൻറെ അടുത്തെങ്ങും എത്തുകേല കേട്ടോ. അവളുടെ ആ നെഞ്ചു വിരിച്ചുള്ള നടപ്പുകണ്ടാൽ സ്ത്രീകളുപോലും ഒന്നു പതറും . പിന്നെ പുരുഷന്മാരുടെ കാര്യം പറയണോ .
കാണുന്നതുപോലെയൊന്നുമല്ല ഈ സ്ത്രീകൾ എന്നെനിക്ക് പൂർണമായും മനസ്സിലായതും ഇവളുമാരുമായുള്ള സഹവാസത്തിൽനിന്നുതന്നെയാണ് . ആ കൂട്ടായ്മ്മകളിലാണ്ഞാൻ പല ഏടാകൂടങ്ങളിലും ചെന്നു ചാടിയതും . കല്ല്യാണിയുമായി കൂടുതൽ അടുത്തുകഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അവളുടെ തനിനിറം ഞാനാറിഞ്ഞത് .വെട്ടൊന്ന് മുറി രണ്ട് എന്നുള്ള പ്രകൃതമാണ്. കൊച്ചുപൗലോ എന്ന ഒരെഴുത്തുകാരൻറെ സഹവാസിയാകാനുള്ള ഒരു യോഗ്യതയും അവൾക്കില്ല. പുസ്തകം വായിക്കില്ല എന്നുള്ളത് നമുക്കു മനസ്സിലാക്കാം . അമേരിക്കയിലെ തിരക്കുള്ള ജീവിതമല്ലേ .പക്ഷെ ഒരിക്കലും പരസ്യം വായിക്കാൻ പോലും ഒരു പത്രകടലാസോ വീക്കിലിയോ ഒന്നു മറിച്ചുനോക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. പിന്നെയല്ലേ കവിതകൾ . എൻറെ കഷ്ടകാലത്തിന് ഞങ്ങൾ ഒന്നിച്ചു താമസവും തുടങ്ങി . അവളും ഞാനും ഒരേ സ്ഥാപനത്തിൽ ജോലിചെയ്തതുകൊണ്ടുമാത്രമാണ് കൂടുതൽ അടുത്തുപോയത് . ആദ്യമൊക്കെ ഇത്തിരി റൊമാന്റിക്കായി കല്ല്യാണികുട്ടി എന്നാണ് വിളിച്ചുതുടങ്ങിയത് . ആ വിളിയിലുള്ള അനുരാഗം മനസ്സിലാകണമെങ്കിൽ ഒരു മലയാളിത്തമൊക്കെ വേണ്ടേ . ഇത് എല്ലാത്തിനും ഒരു നിസ്സംഗഭാവമാണ് . എന്നിട്ടും ഞാനതൊന്നും അത്ര കാര്യമാക്കിയില്ല . ജീവിതം സുഗമമായി മുന്നോട്ടുപോയി. എന്നാൽ കാലം കഴിയുന്തോറും ഓന്തിനെപ്പോലെ അവളുടെ നിറവും മാറിത്തുടങ്ങി. ഒരുപക്ഷെ പെട്ടന്ന് ആ ഉറങ്ങിക്കിടന്ന മലയാളി രക്തം തിളച്ചുപൊങ്ങിയതാകാം . അതും ഒരേ ഡി.എൻ.എ. അല്ലേ . ജാതിയാഗുണം തൂത്താൽ പോകുമോ.
ജെസ്സിക്കായുടെ പേരുപറഞ്ഞായിരുന്നു ആദ്യത്തെ വെടിക്കെട്ട് . പാവം ആലീസിനെ അവൾക്കും അത്രക്കങ്ങോട്ടു മനസ്സിലായില്ലായിരുന്നു. അതുപിന്നെ ആരുകണ്ടാലും പാവംമായിട്ടേ തോന്നൂ. അങ്ങനെ തോന്നിക്കാനുള്ള മിടുക്കൊക്കെ ആലീസിനുണ്ട് . അതുകൊണ്ട് കല്ല്യാണികുട്ടിക്ക് ജെസ്സിക്കയോടായിരുന്നു പകമുഴുവനും . ഒരു ദിവസം വഴക്കിൻറെ മൂർദ്ധനന്യാവസ്ഥയിൽ കല്ല്യാണിക്കു കലിയിളകി . അവൾ ചാടിത്തുള്ളി അമേരിക്കൻ ഇഗ്ളീഷിൽ എഫ് യൂ എന്നലറിക്കൊണ്ട് പടിയിറങ്ങി. അതോടുകൂടി പറയാതെതന്നെ ഒഴിയാബാധ ഒഴിഞ്ഞല്ലോ എന്ന് ഞാനും സമാധാനിച്ചു. അതിനുശേഷം ജെസ്സിക്കായും പാവം ആലീസുമായും ഞാൻ കൂടുതലടുക്കുകയും ചെയിതു . സഹവാസിയുടെ തിരോധനത്തിൽ ഒറ്റക്കു താമസംതുടങ്ങിയ ഞാൻ മിക്കവാറും ജെസ്സിക്കയുടെയും ആലീസിന്റേയും അപ്പാർട്ട്മെന്റിലെ നിത്യസന്ദർശ കനുമായിരുന്നു . വാരാന്ത്യങ്ങളിൽമാത്രം ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് ഒരു ലാർജ് കോണിയാക്കോ റെഡ് വൈനോ കഴിക്കുന്നതല്ലാതെ ഒരിക്കൽപോലും അവരുടെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ലകേട്ടോ. ഈ പാവം ആലീസ് പാവമൊന്നുമല്ലന്ന് ആ സമയങ്ങളിലാണ് എനിക്കു മനസിലായിത്തുടങ്ങിയത് . ബ്രാണ്ടിയും ഹെന്നസ്സി കോണിയാക്കുമൊക്കെ ഗ്ളാസ്സിൽ ഒഴിക്കുബോഴേ പറയും “ഓൺ ദി റോക്ക്” എന്ന് . ജെസ്സിക്കയ്യിൽനിന്നുകിട്ടിയ ശീലങ്ങളായിരിക്കണം അതൊക്കെ. എന്നാലും തുള്ളി വെള്ളമൊഴിക്കാതെ വീശുന്ന തുകൊണ്ട് ഞാൻ ആദ്യമാദ്യം അന്തംവിട്ടിരിന്നിട്ടുണ്ട് . കേരളത്തിൽനിന്നു വന്ന ഒരു ഒരു പെണ്ണുതന്നെയാണ് ഇവളെന്നൊക്കെയെന്നു വിശ്വസിക്കാൻ കുറച്ചു പാടുപെട്ടു. ഈ കേരളത്തിലെ ന്യു ജെൻ മാറി എന്നൊക്കെ എല്ലാവരും പറയുന്നതിൽ കാര്യമായ എന്തോ ഉണ്ട് .ചുമ്മാതല്ല ആ തോമ്മാച്ചൻ ഇവളെ കയ്യോടെ ഒഴിവാക്കിയത് . സ്വന്തം മോളുടെ കാര്യംപോലും അവൾ ഒരിക്കലും പറയാറില്ല . അതാണ് എന്നെ ഏറ്റവും അത്ഭുതപെടുത്തിയത് .നേരത്തെ വിചാരിച്ചതുപോലെതന്നെ നമ്മൾ കാണുന്നതുപോലെയല്ല ആരും. പിന്നെയെന്തിനു കല്ല്യാണികുട്ടിയെ മാത്രം കുറ്റം പറയണം.
ഇനിയാണ് കഥയുടെ ക്ളൈമാസ് ഒരു പാതിരാരാത്രിയിൽ കല്ല്യാണികുട്ടി ഒരു ഡബിൾബാരൽ തോക്കുമായാണ് കയറിവന്ന ത് . പടാപടാന്നു വെടിപൊട്ടുന്ന ഒച്ച മാത്രമേ അപ്പോൾ ഓർമ്മയിലുള്ളു . അതോടുകൂടിയാണ് ആ കൂരിരുട്ടിൽ ഉറങ്ങിക്കിടന്നഎൻറെ കഥയും കഴിഞ്ഞത് . അതിനുശേഷം ജെസ്സിക്കായിക്കും ആലീസിനും എന്തുപറ്റിയെന്ന് എനിക്കൊരൂഹവുമില്ല. പടക്കംപൊട്ടുന്നതുപോലെ ഒച്ചകൾ അവരുടെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിൽനിന്നും അവ്യക്തമായി കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവരെയും അവൾ വകവരുത്തികാണുമോ എന്തോ . പെട്ടന്ന് കൊച്ചുപൗലോ എന്ന ഞാൻ വെറും പ്രകാശമുള്ള അരൂപമായി അപ്പൂപ്പൻ താടിപോലെ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ പറന്നു. എൻറെ ഫ്യൂണറൽ മാത്രമല്ല ശവശരീരംപോലും എനിക്ക് ഒരുനോക്കു കാണാൻ പറ്റിയില്ല. ചുറ്റും പ്രകാശവളയങ്ങൾ മാത്രം. കണ്ണില്ലാതെ അതൊക്കെ എങ്ങനെയാ കാണുന്നതെന്നൊന്നും എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടിയില്ല. ആ സമയത്ത് ഒരു നിരീശ്വരവാദിയും എഴുത്തുകാരനുമായ ഞാനെങ്ങോട്ടുപോകും. ആകെപ്പാടെ വല്ലാത്തൊരു ആശയകുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് മറ്റൊരു പ്രകാശവളയം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത് . അത് ദൈവം ആയിരിക്കുമെന്നു ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു. നടൻ മോഹൻലാൽ സ്വണ്ണക്കടയിൽ നിന്നോണ്ടു പറഞ്ഞതുപോലെ വിശ്വാസമല്ലേ എല്ലാം . പ്രത്യകിച്ച് ഒരു രൂപവുമില്ലായിരുന്നതുകൊണ്ട് ആ ദൈവം ഏതു ജാതിയിൽ പെട്ടതാണെന്നൊന്നും അറിയാൻ ഒരു മാർഗ്ഗവുമില്ലായിരുന്നു. വെറും പ്രകാശം മാത്രമാണോ ഈ ദൈവം എന്നൊക്കെ ഓർത്തു . അങ്ങനെയാണ് ഞാനും മരിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ ദൈവത്തെപോലെയാകും എന്നെനിക്കു മനസ്സിലായത് . അപ്പോൾ ആ ദൈവംപ്രകാശം ഒന്നുകൂടെ പ്രകാശിച്ചുകൊണ്ട് നല്ല മുഴങ്ങുന്ന സ്വരത്തിൽ ഇപ്രകാരം അരുൾ ചെയ്തു .
” മകനെ നീ ഭൂമിയിൽ സ്നേഹിച്ചു എന്ന ഒരു തെറ്റു മാത്രമേ ചെയ്തിട്ടുള്ളു . അതും ഒന്നല്ല മൂന്നുപെൺകുട്ടികളെ. സ്നേഹിക്കുന്നവർക്കു മാത്രമേ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ സ്ഥാനമുള്ളൂ. നിന്നിൽ ഞാൻ പ്രസാദിച്ചിരിക്കുന്നു. കളങ്കമില്ലാത്ത സ്‌നേഹമാണ് ദൈവം എന്ന് നീ അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. നീ എന്നോടൊപ്പം വരൂ”
ഇതുതന്നെയല്ലേ പണ്ട് യേശു കുരിശ്ശേ കിടന്നപ്പം കള്ളന്മാരോടു പറഞ്ഞത്. അവർ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കുതന്നെയാണ് പോയതെന്ന് വേദപാഠക്ലാസ്സുകളിൽ പഠിച്ചതോർത്തപ്പോൾ ഒരു മനസമാധാനമായി.
കൂടുതൽ സ്നേഹിച്ചാൽ കൂടുതൽ പ്രകാശവളയങ്ങൾ നമുക്കു ചുറ്റിനും ഉണ്ടാകും എന്നാണ് ആ ദൈവംപ്രകാശം പറഞ്ഞത് . കുറച്ചുപേരെകൂടെ സ്നേഹിക്കണ്ടതായിരുന്നു . എന്തുചെയ്യാനാ എല്ലാം ഒറ്റ പടക്കത്തിൽ ചീട്ടുകൊട്ടാരംപോലെ തകർന്നുവീണില്ലേ. ചുറ്റുമുള്ള പ്രകാശവളയങ്ങളിൽ ഏതെങ്കിലും ഒന്ന് ജെസ്സിക്ക ജോയിയും മറ്റൊരെണ്ണം ആലീസുമായിരിക്കുമെന്ന് ഞാനങ്ങ് ഊഹിച്ചു .അല്ലെങ്കിൽ കല്ല്യാണിയായിരിക്കും എന്നെനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട് . പിന്നെയുണ്ടായ വെടിവെപ്പിൽ കുറഞ്ഞത് രണ്ടുപേരെങ്കിലും കൊല്ലപ്പെട്ടിരിക്കണം. അതിപ്പം ആരാണെങ്കിലും അല്ലെങ്കിലും ഈ കൊച്ചുപൗലോയിക്ക് ഒരു പരാതിയുമില്ല . ഈ ശരീരമില്ലാത്ത അവസ്ഥയിൽ അതുകൊണ്ടൊക്കെ എന്തു പ്രയോചനം. ഒന്നു തൊടാനോ ചുബിക്കാനോ ഒന്നിച്ചിരുന്ന് ഒന്നു മദ്യപിക്കാനോപോലും കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഈ ആകാശസ്വർഗ്ഗത്തെ പതുക്കെ പതുക്കെ വെറുക്കാൻതുടങ്ങിയത് . ചുമ്മാ പ്രകാശമായിട്ടു പറന്നുനടന്നിട്ട് എന്തെങ്കിലും പ്രയോജ നമുള്ളതായി തോന്നുന്നുമില്ല. ഈ ദൈവങ്ങളെയൊക്കെ സമ്മതിക്കണം. ശരീരമില്ലാതെ എത്രനാളാ ഇങ്ങനെ പറന്നുനടക്കുന്നത് . എനിക്കിപ്പോൾത്തന്നെ ബോറടിച്ചുതുടങ്ങി . ഭൂമിയിലായിരുന്നപ്പോൾ എന്തൊക്കെ സ്വപ്നങ്ങൾ ആയിരുന്നു. ഒക്കെ പടക്കംപൊട്ടുന്നതുപോലെ കഴിഞ്ഞില്ലേ. എന്നാലും കല്ല്യാണിക്കുട്ടി ഇത്രക്കും ക്രൂരയാണെന്ന് ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽപ്പോലും വിചാരിച്ചില്ല . അമേരിക്കയിൽ ഏതു കല്യാണികുട്ടിക്കും തോക്കിൻറെ ലൈസൻസ് കിട്ടുമെന്നും അപ്പോഴാണ് ഓർത്തത് . ഇനിയിപ്പം ഈ സ്വാർഗ്ഗരാജ്യത്ത് കൊച്ചു പൗലോ അല്ല സാക്ഷാൽ പൗലോകൊയ്‌ലോ വന്നാലും എല്ലാം ഒരുപോലെയാ . ഇതിപ്പം മാവേലിനാടുമല്ല ഇവിടെ മനുഷ്യരുമില്ല അതുകൊണ്ട് പ്രേതങ്ങളെല്ലാരുമൊന്നു പോലെ എന്ന് അറിയാതെ ഒന്നു പാടിപ്പോയി . എവിടെനോക്കിയാലാലും വെറുതെ ആകാശത്തിലൂടെ പറക്കുന്ന ശരീരമില്ലാത്ത പ്രകാശവളയങ്ങൾ മാത്രം. ഇനിയിപ്പം എങ്ങനെയാണ് ഭൂമിയിലെത്തുക . അതിനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങളെപറ്റിതന്നെയായിരുന്നു ചിന്ത മുഴുവനും.
“ഈ മനോഹര തീരത്തുതരുമോ
ഇനിയൊരു ജന്മംകൂടി ” എന്ന യേശുദാസു പാടിയ മനോഹരമായ ഗാനമാണ് പെട്ടന്ന് ഓർമ്മയിൽ വന്നത്.
ഉടനെത്തന്നെ ഞങ്ങൾ ഞാനും ദൈവവും എന്ന രണ്ടു പ്രകാശവളയങ്ങൾ ഒന്നായി നക്ഷത്രങ്ങളുടെ ഇടയിലൂടെ ഊളിയിട്ട് അനന്തതയിലേക്കു സഞ്ചരിച്ചു. അവിടെയുള്ള വലിയ പ്രകാശങ്ങളിൽ ലയിച്ചു. അപ്പോഴാണ് കണക്കുശാസ്ത്രജ്ഞൻ രാമാനുജൻ എഴുതിയ തിയറിയെപ്പറ്റി ഓർത്തത് . എല്ലാ ഒടുക്കം
അനന്തതയിൽ ലയിക്കുന്നു. പിന്നെ അന്തമില്ലാത്ത യാത്രയാണ് . പ്രകാശ ദൈവം പറഞ്ഞതുപോലെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെല്ലാം മരിക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്നത് ദിവ്യ പ്രകാശം തന്നെ. നമുക്കെല്ലാം വെളിച്ചംതരുന്നത് ഈ മരിക്കുന്നവരുടെ സ്നേഹമല്ലേ. സ്നേഹിക്കുബോൾ മനസ്സിൽ ദൈവം ജനിക്കും എന്നൊക്ക എവിടെയോ വായിച്ചതോർത്തു.
“അപ്പോൾപിന്നെ ഈ ഇരുട്ടോ”
കൊച്ചുപൗലോ ആ ദൈവം പ്രകാശത്തിനോടുതന്നെ സധൈര്യം ചോദിച്ചു.
“സ്നേഹിക്കാതെ മരിക്കുന്നവരാണ് അവരൊക്കെ . അവരുടെ ദുർവിചാരങ്ങളാണ് ഇരുട്ടാകുന്നത് . പിന്നീട് അവറ്റകൾ ഭൂതങ്ങളായി രൂപാന്തിരം പ്രാപിക്കുന്നു . അവസാനം ദുർഭൂതങ്ങളായി ഭൂമിയിലേക്ക് ഇറങ്ങുന്നു “.
ഭൂമിയിൽ ജീവിക്കണമെങ്കിൽ എല്ലാം വേണം. വെറുപ്പും പകയും അസൂയയും സൗന്ദര്യവും വൈരൂപ്യവും പണക്കാരും പാവങ്ങളും എല്ലാം.അപ്പോൾ പിന്നെ ഭൂതങ്ങളൂടെ ഇല്ലാതെ പറ്റുമോ .അല്ലെങ്കിൽ ഒന്നിനു നിലനില്പില്ലാതെ വരും .
കൊച്ചുപൗലോയിക്ക് പിന്നെ ഒന്നും ഓർമ്മയില്ല. വീണ്ടും പ്രകാശമായി ഭൂമിയിലേക്കു വരണമെന്ന ഒറ്റ ഒരാഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു . ഈ ദൈവപ്രകാശം വല്ല വരോം ചോദിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു എന്നൊക്കെ ഓർത്തു . എന്തുചെയ്യാം വരംപോയിട്ടു പേരുപോലും ചോദിക്കുന്നില്ല. ഒന്നു ചോദിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഭൂമിയിലേക്കുതന്നെ തിരിച്ചുപോകാനനുവദിക്കണം എന്ന് ആവശ്യപ്പെടുകയെങ്കിലും ചെയ്യാമായിരുന്നു.. അവിടെയാകുമ്പോൾ ആ കല്ല്യാണിയോ ,ആലീസോ , ജെസ്സിക്കായോ ആരെങ്കിലും കാണാതിരിക്കില്ല . ഇല്ലെങ്കിൽ വേറെ എത്ര സുന്ദരികളുണ്ടീ രാജ്യത്ത് . എന്തായലും അവർ മൂന്നുപേരും കൊല്ലപ്പെടാനുള്ള സാദ്ധ്യതയൊന്നുമില്ലല്ലോ.ആ കല്ല്യാണിയാണ് മരിച്ചതെങ്കിൽ പ്രകാശവലയത്തിനു പകരം ഇരുൾവളയമായിരിക്കും . അവളെപോലെയുള്ളവയാണ് ഇരുട്ടിന്റെയും ചെകുത്താന്റെയും സന്തതികൾ.
പെട്ടന്ന് ഒരു കറുത്ത വലയം വെളിച്ചത്തിലൂടെ നീന്തി നീന്തി വരുന്നു . സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ കല്ല്യാണികുട്ടിത്തന്നെ. അവളുടെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം സ്‌ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞു. അതും ആകാശത്തു മാത്രമേയുള്ളു അല്ലെങ്കിൽ മുഖം കടന്നൽ കൂട്ടിൽ തലയിട്ടതുപോലിരിക്കും . ചിരിക്കുബോൾ ആ കോമ്പല്ലുകൾക്കു ഇത്തിരി നീളക്കൂടുതൽ ഉണ്ടല്ലോ എന്നതുപോലും അപ്പോളാണ് ഞാൻ ഒന്നു ശ്രദ്ധിച്ചത്. ഇവളിനി ശരിക്കും ഒരു ദുർഭൂതമാണോ . ഈശ്വരാ സ്വർഗ്ഗത്തിൽപോലും ഇവൾ ഈ കൊച്ചുപൗലോയിക്ക് ഇത്തിരി മനസമാധാനം തരില്ലല്ലോ. പിന്നെകണ്ടതുമുഴുവനും ഇരുൾവളയങ്ങലായിരുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ കല്ല്യാണിക്കുട്ടിയുടെ നീളമുള്ള കോമ്പല്ലുകാട്ടി ചിരിക്കുന്ന മുഖവും.
