എത്ര വേഗമാണ് നിശ്ശബ്ദത, ശബ്ദങ്ങൾക്കു വഴിമാറുന്നത്! ഞാൻ ഈ സെൻ്ററിൽ വന്നുകയറുമ്പോൾ മറ്റാരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.എന്നാൽ ഇപ്പോൾ കാലുകുത്താൻ ഇടമില്ലാത്തവിധം ആളുകൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എല്ലാവർക്കും ഒറ്റ ലക്ഷ്യം, ഫുജി പർവ്വതത്തിൻ്റെ കൊടുമുടിയിൽ എത്തുക! ഞാൻ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. എൻ്റെ അരികിൽ ഇരിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം ജാപ്പനീസ് യുവാക്കൾ ആവേശത്തോടെ ഏതോ ബോർഡ് ഗെയിം കളിക്കുകയാണ്. അന്തരീക്ഷം ചിരിയിലും കളിയിലും മുഖരിതമായി. ഞാനവരെത്തന്നെ നിരീക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു. എന്തൊരു ഊർജമാണവർക്ക്! അവരെ പരിചയപ്പെട്ടു, ഞങ്ങൾ വിവരങ്ങൾ പരസ്പരം പങ്കുവെച്ചു. ചുടുചായയ്ക്കും സ്നാക്സിനുമൊപ്പം ഞങ്ങൾ പലവിധ കാര്യങ്ങൾ ചർച്ചചെയ്തു. സമയം കടന്നുപോകെ പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും നേരത്തെയെത്തിയ അത്താഴം ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് പങ്കിട്ടു. ഭക്ഷണത്തിലൂടെ ഞങ്ങളുടെ പുതിയ സൗഹൃദം ദൃഢപ്പെട്ടു. ഓരോ വിഭവവും ഞങ്ങൾ ആസ്വദിച്ചു. പുതിയ സുഹൃത്തുക്കൾക്കിടയിലിരുന്ന് ഞാൻ ആശ്ചര്യത്തോടെ ചിന്തിച്ചു, അത്രനേരം ഏകാകിയായിരുന്ന എനിക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായി കുറേ സുഹൃത്തുക്കളെ കിട്ടിയിരിക്കുന്നു!
വിഭവസമൃദ്ധമായ ഭക്ഷണത്തിനുശേഷം, അതിരാവിലെ കൊടുമുടി കീഴടക്കാനുള്ള യാത്രയ്ക്കുവേണ്ടി മനസ്സും ശരീരവും ഒരുക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതിനാൽ ഞങ്ങൾ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ ഉറങ്ങാൻ തയ്യാറെടുത്തു. ഫർണിച്ചറുകൾ ഒന്നുമില്ലാത്ത ആ മുറിയിലെ തടികൊണ്ടുള്ള തറയിൽ എല്ലാവരും നിവർന്നുകിടന്നു. സുഖസൗകര്യങ്ങളേക്കാൾ പ്രധാനം നാളത്തെ പ്രഭാതമാണ്. സത്യത്തിൽ ഉറക്കം അല്പംപോലും കടന്നുവരുന്നില്ല. മിനിറ്റുകൾ എണ്ണി ഒരു വിധത്തിൽ പുലർച്ചെ രണ്ടുമണിവരെ കഴിച്ചുകൂട്ടി. ഞാൻ ഉണർന്നു തയ്യാറായപ്പോഴേക്കും സഹയാത്രികർ ഓരോരുത്തരായി ഉറക്കമുണർന്നു, മുന്നോട്ടുള്ള ദുഷ്‌കരമായ യാത്രയ്ക്ക് എല്ലാവരും തയ്യാറെടുത്തു. ബാക്ക്‌പാക്കുകൾ പായ്ക്ക് ചെയ്തു, തണുപ്പിനെ പ്രതിരോധിക്കാൻ വേണ്ട വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചു. ആ ഇരുട്ടിൽ ഹെഡ്‌ലാമ്പുകൾ ദിശ കാട്ടി.
പ്രഭാതത്തിനു മുമ്പുള്ള മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ, ഞങ്ങൾ മലകയറാനുള്ള ഒരു വരിയിൽ ഒത്തുകൂടി. ഞാൻ വലിയ ഉത്സാഹത്തിലായിരുന്നു. കൊടുമുടിയിലേക്ക് ഓരോ ചുവടും അടുക്കുമ്പോൾ, ഓരോ നിമിഷവും ഫുജിപർവ്വതത്തിന് മുകളിൽ കാത്തിരിക്കുന്ന ആ സൂര്യോദയകാഴ്ച മാത്രമായി മനസ്സിൽ. പുറത്തു അസ്ഥികളെ മരവിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പുണ്ട്. ഇരുട്ടിൽ, ബൂട്ടുകൾ ചരൽക്കല്ലുകളിൽ പതിക്കുമ്പോളുയരുന്ന കല്ലുകൾ പരസ്പരം ഞെരിയുന്ന ശബ്ദം മാത്രം ഉയർന്നുകേട്ടു. മുന്നോട്ടു ചുവടുവയ്ക്കുമ്പോൾ രണ്ടു രാത്രികളിലെ ഉറക്കം ഒരു നിഴൽ പോലെ എന്നെ ക്ഷീണിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽനിന്നും ശ്രദ്ധ തിരിക്കാൻ ഞാൻ നോട്ടം മുന്നിൽ കാണുന്ന കൊടുമുടിയുടെ വിദൂരദൃശ്യത്തിൽ ഉറപ്പിച്ചു, ശിഖരത്തിൻ്റെ രൂപരേഖ പൂർവ്വാകാശത്തിൻ്റെ ഇൻഡിഗോ ക്യാൻവാസിൽ കൂടുതൽ മൂർച്ചയുള്ളതായി കാണപ്പെട്ടു.
പിന്നെ, ഏതോ ദൈവീക ഇടപെടലിനാലെന്നപോലെ, പ്രഭാതത്തിൻ്റെ ആദ്യത്തെ മങ്ങിയ കിരണങ്ങൾ ചക്രവാളത്തിൽ അതിൻ്റെ മൃദുലമായ പ്രകാശം പരത്താൻ തുടങ്ങി. അത്, മുന്നോട്ടുള്ള പാതയെ പ്രകാശിപ്പിക്കുകയും പുതിയ ലക്ഷ്യബോധം എന്നിൽ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്തു. നിശ്ചയദാർഢ്യത്തോടെ, ഞാൻ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. കൊടുമുടി അതിൻ്റെ സർവ പ്രഭാവത്തോടെയും മുന്നിലുണ്ട്. ഒടുവിൽ ഞാൻ കൊടുമുടിയുടെ നെറുകയിൽ കാൽവെച്ചു. യാത്രയിലുടനീളം എന്നെ അലട്ടിയിരുന്ന ക്ഷീണവും അസ്വസ്ഥതകളും മറന്ന് ഉന്മേഷം എന്നെ കീഴടക്കി. ആ നിമിഷത്തിൽ, ഫുജിപർവ്വതത്തിന് മുകളിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ, എല്ലാ പ്രയാസങ്ങളും പ്രതിബന്ധങ്ങളും ഈ നിമിഷത്തിനായി എന്നെ ഒരുക്കുകയായിരുന്നുവെന്നു ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.
ഓരോ ദിവസവും എണ്ണമറ്റ സാഹസികരെ ആകർഷിക്കുന്ന അതിമനോഹരമായ സൂര്യോദയത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിക്കാമെന്നുള്ള പ്രതീക്ഷയുമായി ഞാൻ കാത്തുനിന്നു. അവിടെ, ഏകദേശം നൂറിലധികം സഹയാത്രികർ ഒത്തുകൂടിയിട്ടുണ്ട്. പൊടുന്നനെ ചക്രവാളത്തെ മറച്ചുകൊണ്ട് കനത്ത മേഘക്കൂട്ടം ആകാശം കീഴടക്കി. സൂര്യോദയത്തിന് വളരെ മുമ്പേ ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തിയിരുന്നു. ഒരു കൂട്ടായ നിരാശ എല്ലാവരേയും ബാധിച്ചു. ഫുജിയിലെ സൂര്യോദയം ചെറിയ കാഴ്ചയല്ല. അതിനായിട്ടാണ് ഇത്രയും ദൂരം വന്നത്. എന്നിട്ട്…! നിരാശ എന്നിൽ കനക്കുമ്പോൾത്തന്നെ മറ്റൊരു ചിന്തയും കടന്നുവന്നു. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഫുജിപർവ്വതത്തിൻ്റെ കൊടുമുടിയിലെത്തുന്നതായിരുന്നു ഏറ്റവും പ്രധാനം. അതു സാധിച്ചുകഴിഞ്ഞു. സൂര്യോദയം കാണാൻ കഴിഞ്ഞാൽ അതു വലിയൊരു ഭാഗ്യമാകും, എന്നിരുന്നാലും പൂർണമായും സങ്കടപ്പെടേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല. അത്രയും ഓർത്തതോടെ എൻ്റെ നിരാശ മാറിക്കിട്ടി. അങ്ങനെ മിനിറ്റുകൾ കടന്നുപോകുമ്പോൾ, സൂര്യൻ ചാരനിറത്തിലുള്ള മൂടുപടത്തിന് പിന്നിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ കുറച്ചധികം ഫോട്ടോഗ്രാഫുകൾ പകർത്തി, കൊടുമുടിയുടെ മുകളിൽ കാഴ്ചകൾ കണ്ട് ഞാൻ നിന്നു.
ഇനി മടങ്ങാം.
ക്ഷീണവും ഉറക്കമില്ലായ്മയും എൻ്റെ തളർന്ന കൈകാലുകളെ ഭാരപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പർവ്വതത്തിൽ നിന്നുള്ള ഇറക്കം ഒരു ഭയങ്കര പരീക്ഷണമായിരുന്നു. ഓരോ ചുവടും താഴേക്ക് പോകുമ്പോഴും, പേശികൾ വലിഞ്ഞു വിറകൊണ്ടു. വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞ പർവ്വത പാതയിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ, ക്ഷീണം കീഴ്പ്പെടുത്തിത്തുടങ്ങി. ക്ഷീണത്തിനൊപ്പം കഠിനമായ ദാഹവും. കൈയിൽ കരുതിയ വെള്ളം തീർന്നുകഴിഞ്ഞു. എവിടെങ്കിലും തലകറങ്ങി വീഴുമെന്നുതന്നെ തോന്നി. അപ്പോഴാണ് അതുവഴി കടന്നുപോയ രണ്ടു പെൺകുട്ടികളുടെ കൈയിൽ വെള്ളം ഞാൻ കണ്ടത്. അവരോടു വെള്ളം ചോദിച്ചു, അവർ വെള്ളം നൽകിയത് വലിയ ആശ്വാസമായി. തണുത്ത ജലം എൻ്റെ ദാഹം ശമിപ്പിച്ചു. ഞാൻ അവർക്ക് വളരെയധികം നന്ദി പറഞ്ഞു. വീണ്ടും താഴേക്ക്…
അങ്ങനെ, അപരിചിതരുടെ ദയയാൽ ഊർജ്ജസ്വലമായി, എൻ്റെ യാത്രയുടെ അവസാനമെത്തി. ഫിഫ്ത്ത് സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞു! വലിയ ലക്ഷ്യം പൂർത്തിയാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഇനി മടങ്ങാം. ഞാൻ ഫിഫ്ത്ത് സ്റ്റേഷനിലെ കടയിൽ നിന്ന് വെള്ളവും റൊട്ടിയും വാങ്ങിക്കഴിച്ചു. ഉറക്കമാണ് ശരീരം മുഴുവൻ. ആകെ വരിഞ്ഞുകെട്ടിയപോലെ. ഇനി ബസിനായി കാത്തിരിക്കണം. തിരികെ ഹോട്ടലിലെത്തി ഒന്ന് കുളിച്ച് നന്നായി ഉറങ്ങണം. മറ്റൊന്നും ചിന്തയിലില്ല. ബസ് പുറപ്പെട്ടു, ഫുജി പർവ്വതത്തിൻ്റെ പരിചിതമായ കാഴ്ചകൾ ദൂരേക്ക് പിൻവാങ്ങുന്നത് ഞാൻ നിശബ്ദമായി കണ്ടു. ഒരു ദിവസം മടങ്ങിവരുമെന്ന ശാന്തമായ പ്രതിജ്ഞയോടെ, ഞാൻ, ഫ്യൂജി-സാനിനോട് വിടപറഞ്ഞു.
അടുത്ത ദിവസം, ഫുജിക്കാവാഗുച്ചിക്കോയുടെ ശാന്തമായ സൗന്ദര്യത്തോട് വിടപറയുകയാണു ഞാൻ. യാത്ര പഠിപ്പിച്ച പാഠങ്ങൾക്കു നന്ദി പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, ഞാൻ ടോക്കിയോയിലേക്കുള്ള യാത്ര ആരംഭിച്ചു. എൻ്റെ മൗണ്ട് ഫുജി സാഹസിക യാത്രയ്ക്ക് മുമ്പ് എനിക്ക് അഭയം നൽകിയ അതേ ഹോട്ടലിലേക്കാണ് ഇനി മടക്കം.
