ഇനിയെനിക്ക് ഷിൻജുകു സിറ്റിയിലേയ്ക്കാണ് പോകേണ്ടത്. ഒന്നുകിൽ ബസ്, അല്ലെങ്കിൽ ട്രെയിൻ. എന്നാൽ, ജപ്പാനിലെത്തുന്ന ഒരു സഞ്ചാരിയെ സംബന്ധിച്ച് ട്രെയിൻ റൂട്ടുകൾ കണ്ടെത്തുന്നത് ഒട്ടും എളുപ്പമുള്ള കാര്യമല്ല. കൂടാതെ, ഫുജി പർവതാരോഹണത്തിനു വേണ്ട സാധനങ്ങൾ നിറച്ച കനമുള്ള ബാഗുകളുമായി നടക്കുന്നതും ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്ന് അതിനോടകം തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്തിരുന്നതിനാൽ, ഒരു ടാക്സി പിടിച്ച് ഷിൻജുകു സിറ്റിയിലേക്ക് പോകുന്നതാകും ബുദ്ധിയെന്ന് ഒടുവിൽ ഞാൻ കണ്ടെത്തി. ലോകത്തിലെ മറ്റേതൊരു നഗരത്തിലേതുമെന്നപോലെ കനത്ത ഗതാഗതക്കുരുക്ക് ആ ടാക്സിയാത്രയും ദൈർഘ്യമേറിയതാക്കി. ഒടുവിൽ ഞാൻ ഹോട്ടലിൽ എത്തി, ചെക്ക് ഇൻ ചെയ്തു. അവിടെ പലയിടത്തും കണ്ട ഒരു സൈൻ ബോർഡ് എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചു. പെൺകുട്ടികളെ ഹോട്ടലിലേക്ക് കൊണ്ടുവരരുത്, അത് അനുവദനീയമല്ല എന്നാണ് ആ ബോർഡിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്. അപ്പോഴും ആ ഹോട്ടലിൻ്റെ ഒന്നിലധികം പോയിൻ്റുകളിൽ അവർ അങ്ങനെ സൂചിപ്പിച്ചത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്നു മാത്രം എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. ഏതായാലും സംശയങ്ങൾ മാറ്റിവെച്ച് ഞാൻ മുറിയിൽ പ്രവേശിച്ചു. അത് വളരെ ചെറിയ മുറിയാണ്. എൻ്റെ പ്ലാൻ പ്രകാരം അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ ടോക്കിയോയിൽ നിന്നും കവാഗുച്ചിക്കോയിലേക്ക് പോകും. ഈ ദിവസം എനിക്ക് കാണാൻ കഴിയുന്നത്രത്തോളം ടോക്കിയോ കാണാനാണ് എൻ്റെ പദ്ധതി. വിശ്രമിക്കാൻ നിൽക്കാതെ റിസപ്ഷനിൽ പോയി ടൂറിസ്റ്റ് സ്ഥലങ്ങളും വിശദാംശങ്ങളും അടങ്ങുന്ന ഇംഗ്ലീഷിലുള്ള കുറെ ഭൂപടങ്ങളും ബ്രോഷറുകളും എടുത്തു. എനിക്ക് ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് ടോക്കിയോ കണ്ടു തീർക്കേണ്ട കാര്യമില്ല, ഫ്യൂജി-സാൻ ക്ലൈംബിംഗ് കഴിഞ്ഞ് ടോക്കിയോയിലേക്ക് തന്നെയാണ് ഞാൻ മടങ്ങുന്നത്.
ടോക്കിയോയിലെ 23 നഗര വാർഡുകളിൽ ഒന്നാണ് ഷിൻജുകു, എന്നാൽ ഈ പേര് സാധാരണയായി ഷിൻജുകു സ്റ്റേഷന് ചുറ്റുമുള്ള വലിയ ബിസിനസ്സ്, ഷോപ്പിംഗ് ഏരിയയെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. പ്രതിദിനം രണ്ട് ദശലക്ഷത്തിലധികം യാത്രക്കാരെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും തിരക്കേറിയ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനാണ് ഷിൻജുകു സ്റ്റേഷൻ. ഏകദേശം ഒരു ഡസനോളം റെയിൽവേ ലൈനുകളും സബ്‌വേ ലൈനുകളും ഇവിടെയുണ്ട്, എൻ്റെ ഹോട്ടൽ ഈ സ്റ്റേഷന് അടുത്തായിരുന്നു, ഇത് മറ്റു സ്ഥലങ്ങളുമായുള്ള കണക്റ്റിവിറ്റിക്കു സഹായകരമായി. ഞാൻ ഒട്ടും സമയം കളയാതെ ഹോട്ടലിനു പുറത്തിറങ്ങി കാഴ്ചകൾ കണ്ടു നടന്നുതുടങ്ങി. നല്ല ക്ഷീണമുണ്ട്, കടുത്ത ദാഹവും. എന്തെങ്കിലും കുടിക്കണം. അടുത്തു കണ്ട ഒരു കടയിലേക്കു ഞാൻ കയറി. ആ കടയിലെ കാഷ്യർ തികച്ചും സൗഹാർദ്ദപരമായാണ് എന്നോടു പെരുമാറിയത്. എന്നെക്കുറിച്ച് ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. ഞാനെന്തിനാണ്, ഷിൻജുകുവിൽ തങ്ങുന്നത് എന്ന് അറിഞ്ഞ ശേഷം, ഉറപ്പായും രാത്രിയിൽ കബുക്കിച്ചോ സന്ദർശിക്കണമെന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞു. ഞാനാദ്യമായാണ് ആ വാക്ക് കേൾക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് ഞാൻ അയാളോടു കബുക്കിച്ചോ എന്താണ് എന്ന് അന്വേഷിച്ചു. ജപ്പാനിലെ ഏറ്റവും വലിയ ചുവന്ന തെരുവാണത്രേ കബുക്കിച്ചോ. അവിടെ എണ്ണമറ്റ റെസ്റ്റോറൻ്റുകൾ, ബാറുകൾ, നിശാക്ലബ്ബുകൾ, പാച്ചിങ്കോ പാർലറുകൾ, ലവ് ഹോട്ടലുകൾ, എല്ലാ ലിംഗങ്ങളിപ്പെട്ടവരുടേയും ലൈംഗിക ആഭിമുഖ്യങ്ങൾക്കുമായി ഒരുക്കിയിരിക്കുന്ന റെഡ് ലൈറ്റ് സ്ഥാപനങ്ങൾ എന്നിവ അവിടെയുണ്ട്. കൂടാതെ ലോകത്തെ വൈവിധ്യമാർന്ന ഇഷ്ട ഭക്ഷണങ്ങൾ വിളമ്പുന്ന ചില നല്ല റെസ്റ്റോറൻ്റുകളും ബാറുകളും അവിടെയുണ്ടാകുമെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. രാത്രി 7 മണിക്ക് ശേഷമാണ് അവിടേക്ക് പോകേണ്ടത്. അപ്പോൾ തെരുവുകൾ എല്ലാം സംഗീതത്തിലും ദീപപ്രഭയിലും മുങ്ങി സജീവമാകും. കച്ചവടക്കാരൻ പറഞ്ഞ് എൻ്റെ മനസ്സിൽ കയറിക്കൂടിയ കബുക്കിച്ചോ ഞാൻ താമസിക്കുന്ന ഹോട്ടലിന് വളരെ അടുത്തായിരുന്നു. ഉദ്യേശം പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് നടന്നാൽ മതി. പക്ഷേ, രാത്രിയാകണം. പകൽ ഉറക്കമാണ്ട് അവിടത്തെ തെരുവുകൾ.
ഞാൻ കടയിൽ നിന്ന് ഹോട്ടലിലേക്ക് മടങ്ങി. കുറച്ചു നേരം വിശ്രമിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അതിനു ശേഷം ഫുജി പർവതത്തിലേക്കുള്ള ട്രക്കിങ്ങിനായി ബാഗുകൾ തയ്യാറാക്കേണ്ടതുണ്ട്. ആ ജോലി പൂർത്തിയാക്കാൻ കുറച്ച് സമയമെടുത്തു, പിറ്റേന്നത്തെ യാത്രയ്ക്കായി ടോക്കിയോയിൽ നിന്ന് കവാഗുച്ചിക്കോയിലേക്കുള്ള എല്ലാ ബസ് ഷെഡ്യൂളുകളും പരിശോധിച്ചു. ഒടുവിൽ അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ 07:40 ന് പുറപ്പെടുന്ന ബസ്സിൽ പോകാൻ ഞാൻ തീരുമാനവുമെടുത്തു. തുടർന്ന് വൈകുന്നേരമാകാനായി ഞാൻ കാത്തിരുന്നു. ജനലിനരികിൽ ഒരു കസേര ഉണ്ടായിരുന്നു, ഞാനാ ജനാലയിലൂടെ തെരുവ് ജീവിതം നോക്കിയിരുന്നു. ചുറ്റും കോൺക്രീറ്റ് കാടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, എൻ്റെ കൺമുന്നിൽ വിരിയുന്ന സൗന്ദര്യത്തിൽ എനിക്ക് ഒരു ഭയവും അത്ഭുതവും തോന്നി. നഗര ജീവിതത്തിൻ്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ പ്രകൃതിയുടെ മഹത്വത്തിൻ്റെ ഒത്തുചേരൽ, പ്രകൃതിയും നാഗരികതയും തമ്മിലുള്ള സൂക്ഷ്മമായ സന്തുലിതാവസ്ഥയുടെ ഉജ്ജ്വലമായ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലായി അത്. സന്ധ്യാകിരണങ്ങൾ അംബരചുംബികളെ പ്രകാശിപ്പിച്ച്, താഴെയുള്ള തിരക്കേറിയ തെരുവുകളിൽ നീണ്ട നിഴലുകൾ വീഴ്ത്തുമ്പോൾ, ആ നഗരക്കാഴ്ചയിൽ ഞാൻ ചുറ്റും മറന്നു. ആ ക്ഷണികനിമിഷത്തിൽ, നഗരജീവിതത്തിൻ്റെ തിരക്കുകൾക്കിടയിലും, എനിക്ക് ചുറ്റുമുള്ള ലോകവുമായി അഗാധമായ പാരസ്പര്യം അനുഭവപ്പെട്ടു.
കബൂക്കിച്ചോയിലേക്ക് പോകണം എന്നതുപോലും ഞാൻ മറന്നപോലെ. ഒട്ടുനേരം കഴിഞ്ഞാണ് ഞാൻ ചിന്തകളിൽ നിന്നും സ്വതന്ത്രനായത്. എഴുന്നേറ്റ് കുളിച്ച്, കൈയിലെ വിലപിടിപ്പുള്ള സാധനങ്ങളും മൊബൈൽ ഫോണുകൾ പോലും മുറിയിൽ ഭദ്രമാക്കി വെച്ച ശേഷം ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. കൈയിലെ പേഴ്സിൽ ഭക്ഷണത്തിനും ട്രക്കിങ്ങിനു വേണ്ട ചില സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാനുമുള്ള കാശു മാത്രം കരുതി. ചുറ്റിനടന്ന് കബൂക്കിച്ചോ കാണണം, ഭക്ഷണം കഴിക്കണം പിന്നെ രണ്ട് മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ റൂമിൽ മടങ്ങിയെത്തണം. ഇതായിരുന്നു എൻ്റെ പ്ലാൻ.
ഞാൻ കബുക്കിച്ചോയിലെത്തി. ചുറ്റുമുള്ള മോഹക്കാഴ്ച കണ്ട് എൻ്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി. ചുവന്ന തെരുവ് എന്ന നിലയിൽ കബുക്കിച്ചോക്ക് അത്യാവശ്യം കുപ്രശസ്തിയുണ്ടെന്ന് അതിനോടകം ഞാൻ മനസിലാക്കിയിരുന്നു. ആ തെരുവ് മോഹിപ്പിക്കുന്ന ഒരു വശീകരണ സ്വഭാവം പ്രകടമാക്കി. നിയോൺ ബൾബുകളുടെ സിന്ദൂര തിളത്തിലും മുതൽ ഫെയറി ലൈറ്റുകളുടെ സ്വർണ്ണ നിറത്തിലും മുങ്ങിയ തെരുവുകൾ. എല്ലാ കോണുകളം ഊർജ്ജത്താൽ സ്പന്ദിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു. നിരാശയുടെ ആഴങ്ങളിൽ പോലും, പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു തിളക്കം ആ വഴിത്താരകൾ സമ്മാനിക്കുമെന്നുറപ്പ്. ഇരുട്ടിനെ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന, പ്രകാശത്തിൻ്റെ ഒരു തീപ്പൊരി സദാ നിലനിൽക്കുന്ന ഒരിടം! ചിലപ്പോഴെങ്കിലും തീർത്തും അപ്രതീക്ഷിതമായ സ്ഥലങ്ങളിലും നമുക്ക് അഭൗമസൗന്ദര്യം കണ്ടെത്താൻ കഴിയുമെന്ന് ആ നിമിഷം ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി. റെഡ് ലൈറ്റ് ഡിസ്ട്രിക്ടിൻ്റെ തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ, ഞാൻ പതുക്കെ തെരുവിലേക്ക് നടന്നു. വശീകരണവും ഭയവും മൂടിയ ഒരു മണ്ഡലത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതിന് തുല്യമായിരുന്നു ആ നടപ്പ്. മുന്നോട്ട് പോകുന്ന ഓരോ ചുവടും അനിശ്ചിതത്വത്തിലേക്ക് നീണ്ടു. രാത്രിയുടെ രഹസ്യങ്ങൾ കുശുകുശുക്കുന്ന, ജനത്തിരക്കേറിയ തെരുവുകളിലൂടെ നടക്കവേ, ശബ്ദകോലാഹലങ്ങളാലും വെളിച്ചത്തിൻ്റെ കാലിഡോസ്കോപ്പാലും എൻ്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ ഉയർന്നു.
വെളുത്ത ലിനൻ വിരികളിട്ട, വൈകുന്നേരത്തെ ഇളംകാറ്റിൽ നൃത്തം ചെയ്യുന്ന മിന്നുന്ന മെഴുകുതിരികൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചിരിച്ച കോഫീ ടേബിളുകൾ വഴിയോരത്തു നിരന്നു കഴിഞ്ഞു. അവിടെ രുചികരമായ ഭക്ഷണം ആസ്വദിച്ച് കഴിക്കുന്നവരുടെ ചിരിയും സംസാരവും ഒപ്പംവിദേശ സുഗന്ധവ്യഞ്ജനങ്ങളുടെ സുഗന്ധവും വായുവിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു. കുഴലൂത്തുകാരനു പിന്നിൽ നടക്കുന്ന കുട്ടിയെപ്പോലെ ഞാൻ തെരുവിലൂടെ അലഞ്ഞുതിരിഞ്ഞു, തെരുവുകളുടെ ആഹ്ളാദത്തിനും ആവേശത്തിനും ഇടയിൽ, ശാന്തമായ ധ്യാനത്തിൻ്റെ നിമിഷങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു ബെഞ്ചിൽ ഇരിക്കുന്ന ഒരു ഏകാന്ത രൂപം, ലോകം കടന്നുപോകുന്നത് കാണുമ്പോൾ ചിന്തയിൽ മുഴുകി, മിന്നുന്ന വിളക്കുകൾക്കടിയിൽ കൈകൾ പിടിച്ച് നടക്കുന്ന ദമ്പതികൾ, നഗരത്തിലെ അരാജകത്വങ്ങൾക്കിടയിലും അവരുടെ നിശബ്ദമായ ബന്ധം സ്നേഹത്തിൻ്റെ ശക്തിയുടെ തെളിവാണ്.
കബുക്കിച്ചോയിലൂടെയുള്ള യാത്ര തുടരവേ, എൻ്റെ മുൻപിൽ കാണപ്പെട്ട മനുഷ്യാനുഭവങ്ങളുടെ വൈവിധ്യം എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു; സന്തോഷത്തിൻ്റെയും സങ്കടത്തിൻ്റെയും ആഘോഷത്തിൻ്റെയും ഏകാന്തതയുടെയും ഇഴകളിൽ നിന്ന് നെയ്തെടുത്ത ഒരേട്, അതിനിടയിൽ, ജീവിതത്തിൻ്റെ സൗന്ദര്യവും സങ്കീർണ്ണതയും കണ്ട് ഞാൻ വിനയാന്വിതനായി.
“ഹലോ, ഹലോ ഗുഡ് ഈവനിംഗ് സഹോദരാ…“ ആരോ എന്നെ വിളിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആഫ്രിക്കൻ വംശജനായ നല്ല പൊക്കമുള്ള ഒരാൾ!. കബൂക്കിച്ചോയിലെ തെരുവുകൾക്കിടയിൽ ഉയരമുള്ള ഒരു ആഫ്രിക്കൻ മനുഷ്യനെ കണ്ടുമുട്ടുന്നത് മുഖങ്ങളുടെ കടലിനു നടുവിൽ ഉയർന്നു വന്ന ഒരു പർവതത്തെയെന്നപോലെയായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ സാന്നിധ്യം ഏവരുടേയും ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു. കബുക്കിച്ചോയിലെ ഒരു പൊക്കമുള്ള ആഫ്രിക്കൻ മനുഷ്യൻ എന്നതിലുപരിയായി മനുഷ്യാനുഭവത്തിൻ്റെ വൈവിധ്യത്തിൻ്റെയും സങ്കീർണ്ണതയുടെയും പ്രതീകമായി അദ്ദേഹം എനിക്കനുഭവപ്പെട്ടു,
അടുത്തുവന്ന അയാൾ ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ച് അയാൾ എൻ്റെ കൈ കുലുക്കി ചില ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു. “നീ എവിടെ നിന്ന് വരുന്നു? നിങ്ങൾ ഇവിടെയാണോ താമസിക്കുന്നത്? നിങ്ങൾ കബുകിചോയിൽ എന്താണ് അന്വേഷിക്കുന്നത്? നിങ്ങൾക്ക് താത്പര്യമുണ്ടെങ്കിൽ, ഈ സായാഹ്നത്തിൽ അത്ഭുതകരമായി നിങ്ങളെ ആനന്ദിപ്പിക്കാനറിയുന്ന സ്ത്രീകൾ എൻ്റെ പക്കലുണ്ട്!” അവൻ പറയുന്ന ഓരോ വാക്കും, എന്നെ കീഴടക്കുമെന്ന് ഞാൻ ഭയന്നു. എൻ്റെ സംയമനം നിലനിർത്താൻ ഞാൻ പാടുപെടുമ്പോൾ, അവൻ്റെ തുറന്ന പെരുമാറ്റത്തിനു പിന്നിൽ എന്തൊക്കെയോ രഹസ്യങ്ങൾ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നുവെന്ന് എനിക്ക് തിരിച്ചറിയാനായില്ല. അവൻ അപ്പോഴും എൻ്റെ കൈയിലെ പിടിവിട്ടിട്ടില്ല. ഞാൻ കാഴ്ചകൾ കാണുകയാണ് അല്ലാതെ ഒന്നും അന്വേഷിക്കുന്നില്ലെന്ന് അയാളോടു പറഞ്ഞു. അവൻ മുന്നോട്ടുവെച്ച സൗഭാഗ്യം എന്നെ ഒട്ടും ആകർഷിക്കുന്നില്ലെന്നും നൈമിഷികമായ ആഗ്രഹങ്ങളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്നതിനുപകരം, ജീവിതത്തിൽ മറ്റനേകം കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു തീർക്കാനുണ്ടെന്നും ഞാൻ വിശദീകരിച്ചു. ഈ സമയം അവൻ “ആമീൻ” എന്നു പറഞ്ഞു. ഒരു പിമ്പിൻ്റെ വായിൽ നിന്നും ആ ദൈവീക വാക്ക് തികച്ചും അപ്രതീക്ഷിതമായിരുന്നു എനിക്ക്. ഞാൻ അവനോട് ചോദിച്ചു “നീ എന്തിനാണ് ഈ ജോലി ചെയ്യുന്നത്”. അവൻ പറഞ്ഞു, “’ പണമുണ്ടാക്കാനുള്ള എളുപ്പവഴിയാണിത്. വീട്ടിൽ എന്നെ ആശ്രയിച്ച് കാത്തിരിക്കുന്ന കുറച്ചു പേരുണ്ട്. ഭക്ഷണം കഴിക്കണമല്ലോ ഞങ്ങൾക്ക്. മറ്റ് വഴിയില്ല.” തെല്ലു നിർത്തി അയാൾ തുടർന്നു, “നിങ്ങൾ ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാണ്, ഇത് അപകടകരമായ സ്ഥലമാണ്, ഇവിടെ ആരെയും വിശ്വസിക്കരുത്. നിങ്ങൾക്ക് എന്നെ കെൻ എന്ന് വിളിക്കാം.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു കെന്നിനോട് നന്ദി പറഞ്ഞു നടത്തം തുടർന്നു.
അനുനിമിഷം ആ തെരുവുകളിൽ തിരക്ക് കൂടിവരികയാണ്. ജനങ്ങൾ തെരുവിൽ സ്വതന്ത്രമായി ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കബുകിച്ചോയിലെ ലാബിരിന്തൈൻ തെരുവുകളിലൂടെ ഞാൻ അലഞ്ഞുതിരിയുമ്പോൾ, വീണ്ടും ചിലരെന്നെ വട്ടം പിടിച്ചു. എല്ലാവർക്കും പറയാനുള്ളത് ഒരേക്കാര്യം. ആ തിരക്കേറിയ പാതകളിലെ അലങ്കരിച്ച നിയോൺ ബൾബുകളുടെ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്താൻ മുഖം മറച്ച നിഴലുകളിൽ നിന്ന് എല്ലാ പ്രായത്തിലും പശ്ചാത്തലത്തിലും ഉള്ള പുരുഷന്മാർ ഉയർന്നുവന്നു. നിഴൽ നിറഞ്ഞ ഈ അധോലോകത്തിൽ അധിവസിക്കുന്ന സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് എനിക്ക് ചിന്തിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കബൂക്കിച്ചോയുടെ തെരുവുകളിൽ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന ചൂഷണത്തിൻ്റെ വലയിൽ കുടുങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ്, അവർ ഒരിക്കൽ എന്തെല്ലാം സ്വപ്‌നങ്ങളും, പ്രതീക്ഷകളും ഉള്ളവരായിരുന്നിരിക്കും!
അനായാസമായ ശാരീരിക സംതൃപ്തിയുടെ പ്രലോഭനം അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്നുവെങ്കിലും, യഥാർത്ഥ സഹവാസം ഒരിക്കലും വാങ്ങാനോ വിൽക്കാനോ കഴിയില്ലെന്ന വിശ്വാസം എന്നിൽ ദൃഢമാണ്.
പൊടുന്നനെ ലാബിരിന്തിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്ന ഒരു രൂപം എനിക്കു മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു കെൻ എന്നോട് ചോദിച്ച അതേ ചോദ്യങ്ങൾ തന്നെ അയാളും എന്നോട് ചോദിച്ചു. ഞാൻ താത്പര്യമില്ല എന്ന് ഒറ്റവാക്കിൽ പറഞ്ഞാഴിഞ്ഞു. കെൻ പറഞ്ഞത് അവനും ആവർത്തിച്ചു. അവനെ ആശ്രയിച്ച് കുറേ പേർ വീട്ടിലുണ്ട്. ഇന്ന് ഒരു ബിസിനസും നടന്നിട്ടില്ല. എന്നൊക്കെത്തന്നെയാണ് അവനും പറയുന്നത്. അവൻ എൻ്റെ പിന്നാലെയുണ്ട്. ഇന്നു ഞാൻ ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടില്ല അവൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു. അത് കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ നടത്തം നിർത്തി അവനോട് പേരു ചോദിച്ചു. അവൻ ഡേവിഡ് എന്ന് ഉത്തരം നൽകി. ഞങ്ങൾ അടുത്തുള്ള സൂപ്പർമാർക്കറ്റിലേക്ക് നടന്നു. ആ നടത്തത്തിനിടയിൽ താൻ ഒരു ജാപ്പനീസ് സ്ത്രീയെ വിവാഹം കഴിച്ചുവെന്നും അതിൽ രണ്ടും അഞ്ചും വയസ്സുള്ള കുട്ടികളുണ്ടെന്നും അവൻ പറഞ്ഞു. നിസ്സഹായനായ ആ അച്ഛൻ്റെ കഥ കേൾക്കുമ്പോൾ എൻ്റെ ഹൃദയം കനപ്പെട്ടു. അവൻ്റെ പ്രതികൂല സാഹചര്യങ്ങളിൽ എനിക്ക് ആശ്വാസം നൽകാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഒരു നേരത്തെ ഭക്ഷണം അവൻ്റെ കുടുംബത്തിനു വാങ്ങി നൽകാൻ എനിക്കു സാധിക്കും.
ഞങ്ങൾ സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ എത്തി. ഞാൻ, അവനും കുടുംബത്തിനും കുറച്ച് സാൻഡ്‌വിച്ചും, കുട്ടികൾക്കായി കുറച്ച് ചോക്ലേറ്റുകളും സോഡയും, ജ്യൂസും വാങ്ങി നൽകി. ഡേവിഡിൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. അവൻ പറഞ്ഞു, “നന്ദി സർ” ദൈവം ഇത് കാണാതിരിക്കില്ല, അവൻ നിങ്ങളെ അനുഗ്രഹിക്കും.” ‘നന്ദി’, ‘ദൈവം നിങ്ങളെ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ’ എന്നീ വാക്കുകൾ അവൻ്റെ ചുണ്ടിൽ നിന്ന് ഉരുണ്ടുകൂടിയപ്പോൾ, നന്ദിയുടെ ഒരു തിരമാല ഒരു മൃദുവായ വേലിയേറ്റം പോലെ എന്നെ കീഴടക്കി, അഭിനന്ദനത്തിൻ്റെ ഊഷ്മളമായ ആലിംഗനത്തിൽ എന്നെ പൊതിഞ്ഞു. ആ ക്ഷണിക നിമിഷത്തിൽ, ലോകത്തിൻ്റെ ഭാരം എൻ്റെ തോളിൽ നിന്ന് ഉയരുന്നതായി തോന്നി, പകരം ഒരു അഗാധമായ ബന്ധത്തിൻ്റെയും ധാരണയുടെയും ബോധം എന്നിൽ നിറഞ്ഞു.
ഞാൻ പറഞ്ഞു, “ഡേവിഡ് നിങ്ങളുടെ സൗഹൃദത്തിനു നന്ദി; എനിക്ക് തിരികെ ഹോട്ടലിലേക്ക് പോകണം.” അവൻ എന്നോട് ഗുഡ് നൈറ്റ് പറഞ്ഞു, ഞാനും തിരിച്ച് ശുഭരാത്രി നേർന്നു. സംതൃപ്തിയോടെ ഞാൻ ഹോട്ടലിലേക്ക് നടന്നു തുടങ്ങി. പെട്ടെന്ന് ഡേവിഡ് “സർ…സർ” എന്ന് പിന്നിൽ നിന്നും എന്നെ വിളിച്ചു,
സർ ഒരു നിമിഷം. ഇന്നു താങ്കൾ എന്നോടൊപ്പം എൻ്റെ വീട്ടിലേക്ക് വരാമോ. നിങ്ങളെ കണ്ടാൽ ഉറപ്പായും എൻ്റെ ഭാര്യയും കുട്ടികളും സന്തോഷിക്കും. നിങ്ങൾ ഹോട്ടലിലേക്ക് മടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് എൻ്റെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം അല്പസമയം ചെലവിടൂ, ഒരു ചായ കുടിച്ച് നമുക്ക് പിരിയാം. ഞാൻ നിശ്ശബ്ദനായി നിന്നപ്പോൾ. ഡേവിഡ് അപേക്ഷിക്കുന്ന സ്വരത്തിൽ വീണ്ടും അതുതന്നെ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഞാൻ പറഞ്ഞു, ഇപ്പോൾത്തന്നെ വൈകി, എനിക്ക് രാവിലെ യാത്രയുള്ളതാണ്, മാത്രവുമല്ല നിങ്ങളുടെ വീട് ഇവിടെ നിന്നും അകലെയല്ലേ? ഡേവിഡ് . ഇല്ല, ഇവിടെ വളരെ അടുത്താണ് ഞാൻ താമസിക്കുന്നത് എന്നു പറഞ്ഞു. ഒന്നാലോചിച്ച ശേഷം ഞാൻ അവൻ്റെ വീട്ടിൽ പോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.
നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലെ ഓരോ അവസ്ഥയ്ക്കു പിന്നിലും നമ്മുടെ തീരുമാനങ്ങൾ മാത്രമാണ്. ആ പ്രകൃതി നിയമം ഒന്നുകൂടി ഊട്ടി ഉറപ്പിക്കുന്നതായി പിന്നീടുള്ള മണിക്കുറുകൾ.
