ജാഗരൂഗർ

വേനലാണിന്നും മനസ്സിലെന്നാകിലും
മേഘമേ നീ വരുന്നെന്ന് മെയ് പൂവുകൾ

ഈവഴിക്കപ്പുറം ചോന്നു,ചോന്നീ സന്ധ്യ
കായൽ കടന്ന് പോയ് മായുന്ന രാത്രിയിൽ;

രണ്ടായ് പിരിഞ്ഞൊരീ ഭൂമിയ്ക്കുമപ്പുറം-
നമ്മളോ മൗനത്തിലാവും കിനാക്കളിൽ

മിണ്ടാനുമാവാതെ, പാടാനുമാവാതെ-
കണ്ടാലുമൊന്നും ചിരിക്കാതെ പോകവേ

ദൂരെയാകാശത്ത് ജേമന്തികൾ, സൂര്യ-
കാന്തികൾ വീണ്ടും വിടർന്ന് വന്നീടവേ

വാതിൽ തുറന്നു ഹോമപ്പുരക്കുള്ളിലെ-
തീയിൽ ജ്വലിപ്പിച്ച പച്ചവേരോർമ്മകൾ!

നീ മറക്കാതെ മറന്നെന്ന് ഭാവിച്ച്-
ജാലകക്കാറ്റിനെ കൈയാൽ തൊടുന്നുവോ?

ഭാരമില്ലാതെ പറക്കുന്ന തൂവലിൽ-
നോവുകൾ ചുംബിച്ച് നിൽക്കുന്ന ഗ്രീഷ്മമേ!

എല്ലാം കരിഞ്ഞെങ്കിലും, കണ്ണിലാനദിക്കിന്നും-
പൊടിപ്പും, നനഞ്ഞ മൺതിട്ടയും,

വറ്റാതെ നിൽക്കും ജലത്തിൻ്റെ വിങ്ങലും-
പൊട്ടിത്തളിർക്കുന്ന വേരിൻ്റെ പച്ചയും

നമ്മളോ ജാഗരൂഗർ, ഇന്ന് നോവിൻ്റെ-
മൺകുടം വീണ്ടും ചുമക്കാൻ മടിപ്പവർ.

പൊട്ടിയാലോയെന്നൊരാധിയിൽ സ്നേഹത്തി-
ലിത്തിരി ലുബ്ധും, ഉപേക്ഷയും ചേർക്കുവോർ.

മിണ്ടിപ്പറഞ്ഞിരിക്കേണ്ടോരു നേരത്ത്-
രണ്ട് തടാകമായ് നിശ്ശബ്ദരാകുവോർ

വെൺപൂവുകൾക്കുള്ളിൽ വേനൽപ്പടർപ്പിനെ-
കൊണ്ടുപോകുന്നീമഴക്കാറ്റ് പിന്നെയും

എങ്കിലും ജാഗരൂഗർ, കനൽക്കാടിൻ്റെ
പൊള്ളലിൽ വീണവർക്കെന്നുമുണ്ടാധികൾ.

ഓർമ്മകൾ, ഓർമ്മകൾ പൊട്ടിത്തളിർക്കുന്ന
വേനൽമഴക്കാലമേഘങ്ങളൊന്നിലായ്;

കാലം മരുന്ന് തൂവുന്നുവെന്നാകിലും
ജാഗരൂഗർ! നമ്മളിന്നുമെൻ വേനലേ…