അറിയൂ ദുർഗ്ഗേ!
അമാവാസിയിൽ മുങ്ങിത്താണ്-
മഴയും ഹേമന്തവും
നുകർന്ന് ഞാൻ വന്നിതാ!
കരളിൽ തീവെട്ടികൾ നിനക്ക് കാണാം
കൈയിലിരുളിൻ ചിമിഴിലായ്-
നിലാവ് മയങ്ങുന്നു
ചുറ്റിലും ഘോരാന്ധത ബാധിച്ച്
ബലിച്ചോരയിത്രമേൽ
തകർന്നൊരു മണ്ണിലാണിന്നും നീയും..
പ്രണയം തൊട്ടേ പോയ-
ഗന്ധകക്കാറ്റിൽ നിന്ന്-
കുതറിപ്പിടഞ്ഞോടി പോയൊരു
പ്രാണൻ കാണൂ-
നിനക്ക് രക്തചോപ്പിൻ
നിറമായ് ചൂടാം
എൻ്റെ മനസ്സ്-
പൊട്ടിക്കുതിച്ചൊഴുകും
ത്രിസന്ധ്യയെ!
നിനക്ക് സ്പന്ദിക്കുവാൻ
തരുന്നു ഹൃദയത്തെ!
നിനക്ക് ത്രിശൂലത്താൽ
കോർക്കാമെൻ പാഴ്നാവിനെ!
തുളഞ്ഞ കത്തിപ്പാടിൻ-
സ്വനഗ്രാഹിയെ
എൻ്റെ മിഴിയിൽ
തുള്ളിപ്പൊളിഞ്ഞടരും
തീവ്രാമ്ളത്തെ!
പകരം തരൂ മണലെഴുത്തിൽ-
നിവർന്നിരുന്നുയിരിൽ
തൊടുന്നൊരാ അക്ഷരപ്പൂങ്കാറ്റിനെ
അരികിൽ എന്നെ ചുറ്റി നിൽപ്പുണ്ട്
കാളീദാസൻ, അവനോ –
ശാകുന്തളമെഴുതിപ്പോയീടുന്നു.
ശ്യാമമേഘത്തിൻ തുണ്ടിൽ
ഊഞ്ഞാലു കെട്ടി പിന്നെ-
നേരിനെ വിന്ധ്യൻ കാട്ടി,
ഇവിടെ തിരിച്ചെത്തി
കാറ്റിനെ കടന്നോടി-
പ്പോകുന്ന കാലത്തിൻ്റെ
തേർത്തടം, വിരൽ-
തിരിഞ്ഞോടുന്ന രഘുവംശം!
ഞാനിതാ യുഗാന്തര-
സഭയിൽ കേൾക്കും
ഒരു വേണുഗാനത്തിൽ
നിന്ന് ലോകത്തെ കണ്ടേ നിൽപ്പൂ.
ഉടക്കിക്കീറുന്നൊരൻ-
വസ്ത്രാഞ്ചലത്തിൽ-
പകലുറക്കാൻ കുടഞ്ഞിട്ട-
സൂര്യനെ കാണാകുന്നു!
നീപുറത്തെവിടെയോ-
യാത്രപോയിരിക്കുന്നു,
നീ പുറത്തെവിടെയോ
മറഞ്ഞങ്ങിരിക്കുന്നു!
കരഞ്ഞ മിഴിത്തുമ്പ്-
കൗശലത്തിനാൽ
മറച്ചിവിടെ ചിരിക്കാനായ്
ശ്രമിക്കുന്നിതാ പക്ഷെ!
ഇടയ്ക്ക് നെഞ്ചിൽ-
വെടിപൊട്ടുന്നു ഞാനോ –
തൊട്ട് പതിയെ നോക്കീടുന്നു
നടുങ്ങിപ്പിളരുന്നു;
ആരൂടെ രക്തം ചീറ്റിത്തെറിക്കു-
ന്നാളിപ്പടർന്നാരുടെ ജീവൻ
പാതിവെന്ത് പോയ് ഹോമാഗ്നിയിൽ?
ആരിന്ന് സർപ്പാവേശദംശനം-
നീലിക്കുന്ന രാവിനെ മയക്കുന്നു
ഉറക്കിക്കിടത്തുന്നു.,,
നീ കണ്ട് പോകൂ, ദുർഗ്ഗേ-
ജീവിതത്തുലാസിൻ്റെ
മോഹപാളിയിൽ തട്ടി-
ത്തകരും ഹൃദ്സ്പന്ദത്തെ!
മരിച്ച കൺപീലിയിലുറയും
കണ്ണീരിൻ്റെ സമുദ്രം,
അതിൻ നേർത്തയിരമ്പം
കേട്ടേ പോകൂ.
നീ തുറക്കുന്നു വാതിൽ
രണ്ട് കൈയിലും പ്രാണ-
ദാഹത്തെയടക്കുന്നൊരക്ഷരം-
തിളങ്ങുന്നു..
രണ്ടിലും കൈ തൊട്ടൊരു-
കാളിദാസനെ കണ്ട്
പണ്ടേ ഞാൻ കവർന്നത്-
നീ ക്ഷമിച്ചാലും ദുർഗ്ഗേ!
കയ്പുണ്ട്, മധുരിക്കുമതെന്ന്
പണ്ടേ നീയും സത്യമായ് ചൊല്ലി
രണ്ടും സമാസമത്തിൽ നിൽക്കേ!
ആരിന്ന് തൊടുന്നെൻ്റെ-
നാവിനെ ശൂലത്തിനാൽ?
ആരിന്ന് കോറീടുന്നു-
അക്ഷരപ്പച്ചപ്പിനെ!
ആരിന്ന് നിരാശയിലാദി-
സത്യത്തിൻ ഗൂഢ-
ഗൂഢമാം സ്വരങ്ങളെ-
സംഗീതമാക്കീടുന്നു,
നീ തന്നെ ദുർഗ്ഗേ! അത്
നിശ്ശബ്ദം മേഘങ്ങളിലാഴുന്നു-
മഴ പോലെ തൊടുന്നെൻ
ഹേമന്തത്തെ..
നീ തന്നെ ദുർഗ്ഗേ! എൻ്റെ
വിരലിൽ മണൽതൊട്ട്
ഭൂമിയെ പ്രപഞ്ചത്തെയെഴുതും
വാക്കിൻ പൊരുൾ..
