പി. ശിവപ്രസാദ്‌

(പ്രിയ കവി ഒ.എൻ.വി. യെ ഓർത്തുകൊണ്ട്)   കൺകളിലേക്ക് കൂർത്തൊന്ന് നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച് പുലർവെയിൽ നീട്ടി എൻറെ മേശപ്പുറത്തൊരു ചെണ്ടായ് കൊണ്ടുവച്ചു പലതരം പൂക്കൾ. നിന്നെ ഞങ്ങൾ കവിയെന്നു ചൊല്ലി നിർമ്മമം നിലാച്ചിന്തെന്ന് വാഴ്ത്തി നിത്യസത്യങ്ങളാകും മനുഷ്യ- മുഗ്ദ്ധ സംഗീത സാധകനാക്കി.   ഈ മലരിനെ നോക്കൂ, നിറങ്ങൾ- ക്കത്ര...

എതിർവശത്തുകൂടി ഏണികയറിയാണെത്തിയത് വണ്ടി നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയ മഴയുള്ള പുലർകാലത്ത് പതിനൊന്നാം നമ്പർ സീറ്റിൽ പതിവുപോലെ ഉരഞ്ഞ് സ്ത്രീകൾക്കിടയിൽ പതുങ്ങുന്ന പൂച്ചയായി അവൾ... ഏതോ വീട്ടമ്മ. കഴുത്തൊടിഞ്ഞ താറാവിന്റെ കുരുങ്ങിയ പ്രാണൻ പോലെ ദുർബ്ബലമായ എന്തോ ഒന്ന് തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ ഉയർന്നുതാണു. പുകക്കുഴൽ നിശ്വാസം പോലെ അഹിതമായ കുരുന്നൊച്ചയോടെ മുഖം ചാഞ്ഞുവീഴുന്ന ഉറക്കം തൂങ്ങലിന്നിടയിൽ എത്രയോ നട്ടുച്ചകൾ തിളച്ചു? സൂര്യനില്ലാത്ത സന്ധ്യകളും നിലാവില്ലാത്ത രാത്രികളും ദയാഹീനമായി...