ശരത് രവി

വിഷാദം മൂലധനമായുള്ളോർ കവികളായിത്തീരുന്നുവത്രേ

ദുഃഖം പൂക്കുന്ന ചെടിയാണ് മനസ്സ്, ഒരു ഋതുക്കൾക്കായും കാത്തു നിൽക്കാതെ- പൂക്കുന്ന ചെടി. ദിനരാത്രങ്ങൾ തൻ വേർതിരിവില്ലാതെ- വിരിഞ്ഞ് നിൽക്കുന്ന പൂവ്.

ഇനിയെത്ര നേരം, കന്നാസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടിൽ കുറച്ചു കൂടി മണ്ണെണ്ണ ഉണ്ട്. അത് കൂടി തീർന്നാൽ പിന്നെ മുറിയാകെ ഇരുട്ട്. മുറിയിൽ കത്തിച്ചു വെച്ച മണ്ണെണ്ണ വിളക്ക് കണക്കെ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ അടയുന്നു.