മായ ബാലകൃഷ്ണൻ

എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ താഴ്വരയിൽ ചിത്രശലഭങ്ങളായി കൂടുകൂട്ടി ഞാനുറങ്ങുമ്പോൾ…., നീ ഉണരും.

ചീന്തിയെറിയപ്പെടുന്ന കബന്ധങ്ങൾക്കു കീഴെ ഉഗ്രവീര്യം കുടിച്ചുവീർത്ത തൂലികകൾ ശവക്കുഴിതോണ്ടി പുറത്തേക്ക് എടുത്തിടുന്നത് ജീർണ്ണിച്ച തത്ത്വസംഹിതകളുടെ കാലപുരിക്കയച്ച, ആവനാഴിയിലെ മുനയൊടിഞ്ഞ അമ്പുകളാണ്. അഹിംസയുടെ കറയൂറ്റി സ്ഫുടം ചെയ്തെടുത്ത അക്ഷരങ്ങൾ ഉടഞ്ഞുപോകുന്ന തമസ്ക്കരണശിലകൾക്ക് മേൽ ചാട്ടവാറടികളായ് പുളയും. പരദാഹംശമിക്കാത്ത ആത്മാക്കളായ് കൊടിയ മതിലുകൾ ഭേദിച്ച് നിന്റെ ചിറകെട്ടിയ മുറ്റത്ത്  കൊത്തിപ്പറിക്കാൻ കഴുകൻ കണ്ണുമായ്  മിന്നൽ ശരമാലകൾ...

ഖസാക്ക്  വെറും  ഒരു കഥയല്ല. കഥകളുടെ കൂടാരമാണ്. പ്രാക്തന വിശ്വാസങ്ങളുടെ ഒറ്റപ്പെട്ട തുരുത്ത്. അതിൽ അഭിരമിച്ചു കഴിയുന്ന മനുഷ്യരും ആത്മ സ്ഥലികളായ് മണ്ണും പ്രകൃതിയുംവരെ ഇതിഹാസതുല്യരാകുന്ന കഥ. മനുഷ്യകാമനകളുടെ ഒടുങ്ങാത്ത ചുഴിയിൽപ്പെട്ട് വ്യഥിതനായ്...