ഡോ.അശ്വതി ബാലചന്ദ്രൻ

ഈ ശരീരം ഞാനാണ്, ഞാൻ കാണിക്കുന്ന പിടപ്പുകളാണ്, പ്രണയത്തിൻ്റെ ജ്വരമാണ്, വല്ലാതെ ഞാനാണ്. നീയുമാണ്.

നമുക്ക് നമ്മളെ വേണ്ടാതാകുമ്പോൾ ഒരാളെങ്കിലും വേണം മുറുക്കെയൊന്നു കെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ,

നിങ്ങൾ ഒരു മഴ പോലെ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. ചിലപ്പോൾ

ഇരുട്ടിന് പ്രകാശമായിരുന്നു. കണ്ണുകളിൽ തുളച്ചു

വളരെ വൈകിയാണ് എനിക്കതു മനസ്സിലായത്. എന്താണെന്നോ? എന്നെ കാണാനില്ല.

നീയുള്ളതിൽ നിന്ന് നീയില്ലായ്മയിലേയ്ക്കും

കണ്ണുകളിൽ വെളിച്ചമാണ് ഇരുട്ടിനോളം വലിയ വെളിച്ചം. ഉടലിനെ മറയ്ക്കുന്ന, ഛായയെ മറയ്ക്കുന്ന, ഇരുട്ടിൻ്റെ പ്രകാശം.

ഒരിക്കൽ പ്രണയിച്ചിരുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം നമ്മളിന്ന് അപരിചിതരായിരിക്കുന്നു.

ചിലതുണ്ട് മരമാകുന്നത്, മണ്ണാകുന്നത്, ഊർന്നിറങ്ങുന്ന നനവാകുന്നത്.

തോന്നൽ നിന്റെ തോന്നലാണ് ഞാൻ. എന്റെ മന്ദഹാസവും ഗദ്ഗദവും കിനാവും പ്രണയവും നിന്റെ തോന്നലാണ്. നിന്റെ തോന്നലാണ് എന്റെ ഭയവും ഭാവവും ഭാവപ്പകർച്ചയും വേഷപ്പകർച്ചയും. കണ്ണാടിയിൽ തെളിയുന്ന എന്റെ സുന്ദര പ്രതിബിംബവും വിയർപ്പുതുള്ളികളും നിന്റെ തോന്നലാണ്. നീയോ? നീ ഏതു തോന്നലാണ് ? നഷ്ടം പനിനീർപൂവിനു സൗരഭ്യമേകിയത് ആദ്യാനുരാഗത്തിൻ നറുമണം ആയിരുന്നു. പുൽപടർപ്പിൽ മഞ്ഞുത്തുള്ളിയായതു എന്നോ നഷ്ടപെട്ട നൈർമല്യം ആയിരുന്നു. കർക്കട രാവിൽ മഴയായ് പെയ്തതു മനസ്സിലെ വറ്റാത്ത മോഹങ്ങൾ അയിരുന്നു. മഴയ്ക്കൊടുവിൽ...