കണ്ണുകളിൽ പ്രണയം തിളങ്ങുന്നൊരു പെണ്ണല്ല ഞാൻ.
ചിറകുവിരിച്ച് നിന്നോടൊത്തു പറക്കാനും,
ആഴത്തണുപ്പിൽ ഉടൽച്ചൂട് പറ്റിത്തിമിർക്കാനും,
തീരാവഴികളിൽ സമയപ്പേടി കൂടാതലയാനും,
അത്രമാത്രം ഹരിതാഭയുള്ളൊരു പെണ്ണല്ല ഞാൻ.
ഹൃദയത്താൽ വിളിക്കുമ്പോൾ ഉടൽ കളഞ്ഞോടി വരാൻ,
നക്ഷത്രങ്ങൾ പൂക്കുന്ന താഴ്‌വാരത്തിലുറങ്ങാൻ,
പൈൻ മരക്കാടുകൾ സ്വപ്നം കാണാൻ;
കാത്തിരിക്കുന്ന – തികച്ചും ഈർപ്പരഹിതയായൊരു പെണ്ണ്.
നില്ക്കൂ, തിളയ്ക്കുന്നുണ്ട് ഉള്ളിലൊരു കവിത;
പൊട്ടിത്തെറിച്ച്, അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ്, ചുറ്റിപ്പടർന്ന്
സ്വപ്നങ്ങൾ വരയ്ക്കാനും
വരുതിയിൽ നിർത്താനും കെൽപ്പുള്ളവൾ
അവളെ, എന്റെ കവിതയെ പ്രണയിക്കാമോ നിനക്ക്.
സ്വപ്നാടനം
പച്ച പുതച്ചു മയങ്ങുന്ന സ്വർഗ്ഗമേ,
ഇത്തിരി നേരം അരികിൽ നിൽക്കട്ടെ ഞാൻ;
സ്വച്ഛസ്മരണകൾ നേർത്ത തൂവാലയാൽ
തപ്തമെൻ നോവുതുടച്ചു നീക്കുംവരെ.
അപ്പുറം മറ്റൊരു ലോകം, നിരന്തരം-
നിദ്രയിൽപ്പോലും നിയമങ്ങൾ കാക്കണം;
നിത്യം വിരിയാവസന്ത പ്രതീക്ഷയിൽ-
ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന വഴികൾ നടക്കണം.
ഇത്തിരി നേരം നിലാവു വരയ്ക്കുന്ന –
ചിത്രമായ് നിന്നുടൽ തൊട്ടു നിൽക്കട്ടെ ഞാൻ;
നിന്റെ തണുപ്പിൻ മൃദുല മൗനങ്ങളിൽ-
എന്റെ പദങ്ങൾ അലിഞ്ഞു തീരുംവരെ;
കൂടെ നടന്നോർ പറഞ്ഞ കവിതകൾ –
പാടെ മറന്നുടലൂർന്നു പറക്കണം;
നിന്നോടു മാത്രം സ്വകാര്യം പറയുവാ-
നുള്ളിൽ ചിലങ്ക ചിതറിച്ചിരിയ്ക്കണം;
കണ്ണുനീരല്ലെൻ കവിൾ നനഞ്ഞുമ്മകൾ,
മഞ്ഞധരത്തിന്റെ പീയൂഷ മുദ്രകൾ !
ഇത്തിരി നേരം ചിറകുകൾ ചേർത്തൊരു-
ചിത്രപതംഗത്തിൻ നൃത്തമാകട്ടെ ഞാൻ.
