മഴ കടലാസു തോണിയേറിയപ്പോൾ
പിള്ളകോലായിൽ നിന്നോർമ്മകൾ ഒലിച്ചുപോയി.
കണ്ണടച്ചിരുന്ന നിന്റെ മിണ്ടാപ്പൂച്ച
പകൽ ലഹരികുടിച്ച് പാതിരാവണ്ടിക്കടിപ്പെട്ടു.
നീലമേഘങ്ങൾക്കപ്പുറം നിൻ പുടവചീന്തി
അവർ രഹസ്യചിരി വലിച്ചെരിഞ്ഞു.
ഓവുപാലത്തിനപ്പുറം ശവംതീനികളുടെ
ശൃംഗാരച്ചവറുകൾ നാറ്റത്താൽ നനഞ്ഞു.
കറുത്തവാവിന്റെ പ്രാക്ക് കിട്ടിയ മഴ
അവളുടെ മുടിക്കെട്ടിനുള്ളിൽ ആളൊച്ചയായി.
അകലെയൊരേകാന്തതാരകം നിത്യം
നരകകാമികൾക്കത്താഴം വിളമ്പുന്നു.
സ്നേഹരഹിതമാം ശാപസംഗീതം
കനൽക്കുടയ്ക്കു താഴെയായ്
ഒരുകുരുതിക്കളം തീർക്കുന്നു.
വിരലുരുമ്മിനിന്ന അവളുടെയാകാശവും
ഭൂമിയുമാരോ കവർന്നെടുത്തിരുന്നു.
രാജവീഥികളിൽ നിശ്വാസങ്ങൾ തുളുമ്പി
രാപ്പകലുകളിൽ ബ്രഹ്മരക്ഷസുമൗനിയായി
ചുണ്ടിണകളിൽ നിശബ്ദ നൂൽക്കമ്പികൾ
അർദ്ധനഗ്നതയിൽ വൃണിതചിത്രമുദ്ര.
