മഴപെയ്യുന്നതിന്റെ
ഒരു ചിത്രം
നീയയച്ചപ്പോൾ,
ഞാൻ
എന്നെക്കുറിച്ചോർത്തു.
പേരുകളൂരിവച്ച്‌
സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി.
നിനക്കുള്ള കത്തുകളിലെ
ഞാനല്ല.
നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്ന
ഞാനുമല്ല.
ഒറ്റക്കിരിക്കുന്ന ഞാൻ.!
ഇലകൾ പോലും
ഉപേക്ഷിച്ചുപോയ
മരമായതിൽപ്പിന്നെ
ഒരിക്കൽപ്പോലും
ആരും
വന്നെത്തിനോക്കിയിട്ടില്ല.
വേരുകൾ;
ജലവഴികൾ മറന്ന്
തളർന്ന് നിൽപ്പാണു.
മണ്ണ്:
എന്നെങ്കിലും വന്ന്
പതിക്കുമല്ലോ എന്നോർത്ത്‌,
കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട്‌.
കാറ്റ്‌;
വല്ലപ്പോളും,
ഒന്നാശ്വസിപ്പിച്ചുപോകും.
ഒരിലത്തണലുപോലും
നൽകാനാവാതെ,
കിളികളെ നോക്കി
നെടുവീർപ്പിടും.
ഏതോ യുഗത്തിന്റെ
ശോഷിച്ച
ഫോസിലാണു
ഞാൻ..
വസന്തങ്ങൾക്ക്‌;
പറയുവാൻ,
“വേനലെ”ന്ന
ഒറ്റവാക്കു മാത്രം
ബാക്കിവയ്ക്കുന്നു.
