ഈ സന്ധ്യ മറഞ്ഞാൽ ,
ഇനി പുലരുവോളം
നീയും ഞാനും മാത്രം .
നിന്റെ നിലാചുംബനങ്ങളിൽ
ഓരോ ഇതളായി ഞാൻ വിടരുമ്പോൾ,
ഈ രാവും നക്ഷത്രങ്ങളും നമുക്ക്കൂട്ടാകും.
എല്ലാം സ്വപ്നം
എന്ന് പറഞ്ഞു
കാർമേഘ പുതപ്പണിയിച്ചു
നീ മാഞ്ഞകലുമ്പോൾ,
അന്ത്യയാമങ്ങളിൽ
എപ്പോഴോ ഞാൻ തിരിച്ചറിയുന്നു.
നിൻ അനുരാഗം ഈ ഒരു രാത്രിക്കു
വേണ്ടിയാണെന്ന്.
ഒടുവിൽ,
ഒരു മാത്രയെങ്കിലും
ഉരുകി എരിയുന്ന പ്രണയം
എന്നോട് പറയാൻ കൊതിക്കുന്ന
ഉദയ സൂര്യന്റെ മുമ്പിൽ
എല്ലാം മറന്നു ഞാൻ കുമ്പിട്ടു നിന്നു.
നിന്നെ പ്രണയിച്ച നോവുമായി
സൂര്യനെ പുണരുവതെങ്ങനെ?
