ഇത് സാം കുട്ടിയുടെ ഒരു യാത്രയാണ്. ഒരു വെറും യാത്രയല്ല കുഞ്ഞിപ്പായി എന്ന വിളിപ്പേരുള്ള ദേവസ്യാ ജോസഫ്ന്റെ വേരുകൾ തേടിയുള്ള ഒരു അന്വേഷണം കൂടിയാണ്. എന്തുകൊണ്ട് തലമുറകൾ പിന്നിട്ടിട്ടും അങ്ങനെ ഒരാൾ സ്വന്തം വീടും നാടും ഉപേക്ഷിച്ചു എന്നാരും അന്വേഷിക്കാതിരുന്നു. അതുതന്നെയായിരിക്കും ഈ കഥ കേൾക്കുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെയൊക്കെ മനസ്സിൽ. എന്നാലും സാം പീലിപ്പോസ് എന്ന കൊച്ചുമകനെങ്കിലും അതിനു തുനിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ആര് എന്നതായിരുന്നു അവൻ പോലും സ്വയം ചോദിച്ചത്. അതുകൊണ്ടാണ് അന്ന് അവൻ അങ്ങനെ ഒരു സാഹസത്തിന് ഒരുമ്പിട്ടത്‌. പക്ഷെ എവിടെ തുടങ്ങണം ആരോട് ചോദിക്കണം എന്നൊന്നും അറിയാവുന്ന പ്രായമായിരുന്നില്ല സാംകുട്ടിക്ക്. ജോസഫ് ഫോർട്ട്‌ കൊച്ചിയിൽ നിന്നും ഏതോ അജ്ഞാതമായ കാരണത്താൽ സ്ഥലംവിട്ടു എന്നു കേട്ടുകേൾവി മാത്രമാണുള്ളത്. ഒരേ ഒരു ജേഷ്ടൻ റാഫേൽ സഹോദരനെ അന്വേഷിച്ചു ഒരിക്കൽ കോട്ടയത്ത്‌ വന്നിരുന്നു എന്നുള്ളതും പറഞ്ഞു കേട്ടുള്ള അറിവാണ്. അതൊക്കെ വീട്ടുവർത്ത‍മാനങ്ങളിൽ നിന്നു കിട്ടിയ ചെറിയ അറിവുകൾ. ഫോർട്ട്‌ കൊച്ചിയിലെ പ്രബലമായ തൈക്കാട്ടുശ്ശേരി കുടുബമാണന്നും സാംകുട്ടിയുടെ അമ്മ മേരിചേടത്തി ആരോടൊക്കെയോ വീമ്പടിക്കുന്നതും ഓർമ്മയിലുണ്ട്. സ്വന്തംകുറ്റക്കാര് പ്രബല കുടുംബമാന്നൊക്കെ പറയാത്ത ഏതെങ്കിലും അമ്മച്ചിമാരുണ്ടോ നമ്മുടെ നാട്ടിൽ. എന്നാലും അതൊക്കെ വിശ്വസിച്ച് ആ ഒരോർമ്മ വെച്ചു മാത്രമാണ് സാംകുട്ടി കൊച്ചിയിലേക്കുതന്നെ ആദ്യത്തെ യാത്രക്കൊരുങ്ങിയത്. അവസാനം ആ ഞെട്ടിക്കുന്ന സത്യങ്ങളിൽനിന്നു മോചിതനാകാൻ നീണ്ട മുപ്പത്തിയാറ് വർഷങ്ങൾ എടുത്തു എന്നത് ഇപ്പോൾ അയാൾക്കു പോലും വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. അന്ന് കാണാതായ ഡയറികുറിപ്പുകൾ കാർഷെഡിൽ നിന്ന് പൊടിയും മാറാലയും പിടിച്ച് പഴയ പുസ്തക കെട്ടിൽ നിന്നു കണ്ടുകിട്ടിയതു മാത്രമാണ് ഇപ്പോൾ അൽപ്പമെങ്കിലും സന്തോഷം പകരുന്നത്. ഇനി സാംകുട്ടി ഡയറിയിൽ കുറിച്ചിട്ടത്‌ മാത്രം വായിക്കാം.
ജൂലൈ 15, 1979
ഇന്നത്തെ ആ യാത്രക്ക് കാരണക്കാരനായത് ആദ്യമായി അബുദാബിക്കു പോയ നാട്ടുകാരനും കൂട്ടുകാരനുമായ മുഹമ്മദ്‌ ഷെരീഫാണ്. അവനെ യാത്രയാക്കാൻ കൊച്ചി എയർ പോർട്ടിൽ പോയപ്പോഴാണ് എനിക്ക് പെട്ടന്ന് അങ്ങനെ ഒരാശയം ഉദിച്ചത്. അവനോടുമാത്രം ഞാൻ നേരത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു. അവൻ പോകാനുള്ള തിരക്കിൽ അതൊന്നും കാര്യമായി ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. വെറുതെ ഒരൊഴുക്കൻ മട്ടിൽ ഗുഡ് ലക്ക് സാംകുട്ടി എന്നു പറഞ്ഞ് ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് കൈ വീശി യാത്ര പറഞ്ഞു സെക്യൂരിറ്റി സ്ക്രീനിങ്ങിനു പോയി. അവന്റെ കൊച്ചാപ്പ ഷാഹുൽ ഹമീദാണ് അവനെ അക്കര കടത്തുന്നത്. പത്താംതരം കടക്കാൻ കഴിയാത്ത അവൻ ഇനി നാട്ടിൽ നിന്നിട്ടും വലിയ കാര്യമൊന്നുമില്ല. ആറു കുട്ടികളുള്ള ഗുസ്തികകാരൻ ഹസ്സൻ റാവുത്തരുടെ മൂത്ത മകനാണ്. നാടൻ ഗുസ്ഥിക്കൊന്നും ഇപ്പോൾ വലിയ മാർക്കറ്റില്ലെന്നറിയാമെല്ലോ. അവനും എല്ലാം എന്നോടു പറഞ്ഞിരുന്നു. വീട്ടിലെ പ്രാരാബ്ദം തന്നെയാണ് അവനെ നാടുവിട്ടു പോകാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. സത്യത്തിൽ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അറിയാവുന്ന അവൻ കയറിയ വിമാനം പറന്നകന്നപ്പോൾ വീണ്ടും ഒറ്റപ്പെടതുപോലെ തോന്നി. അവിടെനിന്ന് ആ വിമാനം ചെറുതായി ചെറുതായി ഒരു പൊട്ടുപോലെ മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ മാഞ്ഞുപോകുന്നതും നോക്കി കുറേനേരം നിന്നു. ഒന്നോർത്താൽ ജീവിതവും അങ്ങനെയല്ലേ സമയം കഴിയുന്തോറും ചെറുതായി ചെറുതായി ഒരു ദിവസം ഇല്ലാതെയാകുന്നു. ഈ സമയമല്ലേ നമ്മുടെയൊക്കെ ഏറ്റവും വലിയ ശത്രു. നമ്മളോട് ഒരിക്കലും പരിഭവം പറയാതെ സെക്കന്റ്കളേയും മണിക്കൂറുകളേയും ഒന്നിച്ചു കൂട്ടി ദിവസങ്ങളാക്കി കാലങ്ങളാക്കി നമ്മളെ കാലപുരിക്കയക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ശത്രു. അങ്ങനെ ആരും അറിയാതെ വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് കാലപുരിയിലെത്തിയ മുത്തച്ഛന്റെ വേരുകളല്ലേ ഞാൻ അന്ന്വേഷിക്കാൻ പോകുന്നത്.
ഒറ്റയാനായി കുറെ ആലോചിച്ച് നടന്നപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ട ഫോർട്ട്‌കൊച്ചി ബസ്സിൽ കയറി. കൊച്ചിയിൽ എവിടെ ഇറങ്ങണം എന്നൊരു ഊഹവുമില്ലായിരുന്നു. ഞായറാഴ്ച്ച ദിവസമായിരുന്നതു കൊണ്ട് ബസ്സിൽ തിരക്കേ ഇല്ലായിരുന്നു. ആകെ ഒന്നു നോക്കിയപ്പോൾ പ്രായം ചെന്ന ആൾ ഒരു സീറ്റിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അടുത്തുതന്നെ ഇരിക്കണമെന്നു തീരുമാനിച്ചു. അയാൾക്കു മാത്രമാണ് പഴയ ഫോർട്ട്‌ കൊച്ചിയുടെ കുടുബ ചരിത്രങ്ങൾ കുറച്ചെങ്കിലും അറിയാൻ സാധ്യതയുള്ളൂ എന്നൊരു തോന്നലായിരുന്നു അപ്പോൾ. എന്നെ ഒട്ടും ഗൗനിക്കാതെ അകലങ്ങളിൽ എവിടെയോ നോക്കിയിരുന്ന അയാളോട് എങ്ങനെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങണം എന്നൊക്കെയുള്ള ഒരു പരിഭ്രമത്തിൽ ആയിരുന്നു അപ്പോൾ. എന്നാലും അത്ത്യാവശ്യക്കാരന് ഔചത്യബോധം പാടില്ലല്ലോ എന്നറിയാമെന്നതുകൊണ്ട് ഞാൻ തന്നെ ഒരു ചൂണ്ടയിട്ടു.
“ഫോർട്ട്‌കൊച്ചിയിലേക്കാണോ.”
അത്ര പിടിക്കാത്ത മട്ടിൽ എന്നെയാകമാനം ഒന്നുഴിഞ്ഞു നോക്കി. എന്നിട്ടാണ് മറുപടി പറഞ്ഞത്.
“കൊച്ചിക്കുള്ള ബസിൽ ഏതായാലും കോട്ടയത്തിനു പോകാൻ പറ്റില്ലല്ലോ.”
ഞാൻ ആകെ ഒന്നു ചമ്മി ഗണപതിക്കു വെച്ചത് കാക്ക കൊണ്ടുപോയി എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞതു പോലെയായി. ഇനിയിപ്പം എന്തു പറയണം എന്നൊക്കെ ആലോചിച്ചു വിഷമിചിരുന്നപ്പോൾ അപ്രതീഷിതമായി അയാളൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് വളെരെ സൗമ്യമായിട്ടു ചോദിച്ചു.
“മോനിവിടെ പുതിയതായിരിക്കും. കണ്ടപ്പോഴേ തോന്നി. കൊച്ചിയിൽ എവിടെ പോകുന്നു. പേടിക്കണ്ട ഇത് ഞങ്ങ കൊച്ചീക്കാരുടെ സ്വഭാവമാ ആദ്യമൊന്നിടയും പിന്നെ പതുക്കെപതുക്കെ അങ്ങിണങ്ങും. ഇണങ്ങിയാൽ പിന്നെ പിണങ്ങില്ല.”
അപ്പോഴാണ്‌ എന്റെ ശ്വാസം ഒന്നു നേരെ വീണത്‌. ഞാൻ ചമ്മലു മാറ്റി ഒന്നു ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു.
“തൈക്കാട്ടുശേരി എവിടെ അടുത്താന്നോ.”
“അങ്ങനെയൊരു സ്ഥലം ഉള്ളതായി കേട്ടിട്ടില്ലല്ലോ മോനെ.” എന്നിട്ട് അയാൾ അലപ്പമൊന്ന് ആലോചിക്കുന്നതു പോലെ വീണ്ടും ദൂരേക്കു നോക്കി. എന്നിട്ട് എന്തോ ഓർത്തെടുത്തതു പോലെ തലയാട്ടി.
“അങ്ങനെയൊരു വീട്ടുപേരു കേട്ടിട്ടുണ്ട്.” അപ്പോഴത്തെ എന്റെ ഒരാവേശവും സന്തോഷവും അയാൾക്ക്‌ മനസിലാകല്ലേ എന്നു മനസ്സിൽ പ്രാർഥിച്ചു.
“അതെ. അതുതന്നെ ആ വീട്ടിലാണ് പോകേണ്ടത്.”
വൃദ്ധൻ വീണ്ടും ആലോചനയിലായി. എന്നിട്ട് സ്വയം പറയുന്നതു പോലെ പറഞ്ഞു.
“എനിക്കറിയാവുന്ന ഒരു കുടുബക്കാരെയുള്ളൂ. അവർ വീടിനോട് ചേർന്നുള്ള ഒരു കെട്ടിടത്തിൽ പ്രിന്റിംഗ് പ്രസ്‌ നടത്തുന്നു.”
“അവിടെ ആരൊക്കെയുണ്ട് എന്നറിയാമോ.” അപ്പോൾ അയാൾ ഒരു മറുചോദ്യം ചോദിച്ചു.
“അവിടെ ആരെ കാണാനാ.” എന്നു ചോദിച്ചു എന്നെ ഒന്നുകൂടി സൂഷിച്ചു നോക്കി. ആ സമയത്താണ് അതൊരു ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യമാണല്ലോ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയത്. ഇനിയിപ്പം അയാളോട് കാര്യങ്ങൾ തുറന്നു പറയാതെ നിവൃത്തി ഇല്ലല്ലോ. എല്ലാം കേട്ടിരുന്നിട്ട് എന്റെ പേരു ചോദിച്ചു. ഞാൻ സാം പീലിപ്പോസ് എന്നു പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ അയാൾ ഇത്തിരി അതിശയതോടുകൂടി എന്നെ നോക്കി.
“അവിടുത്തെ കാർന്നവരുടെ പേരും പീലിപ്പോസാ. ഒരു പീലിപ്പോസച്ചായൻ.” എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
“പേരിൽ പോലുമുണ്ടെല്ലോ ഒരാത്മബന്ധം.”
അത് തീർച്ചയായും ഒരു യാദൃച്ചികാമാകാൻ വഴിയില്ല. വല്യപ്പന്റെ തൈക്കാട്ടുശേരിയിൽ ബന്ധനസ്ഥനായി കിടന്ന പീലിപ്പോസ് എന്ന പേരും ആ പ്രകൃതവും എന്നിൽ ആവാഹിക്കാനുള്ള സാധ്യതയൊന്നും അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും തള്ളിക്കളയാനാവില്ലല്ലോ. എല്ലാം കൊണ്ടും കാര്യങ്ങൾ വിചാരിച്ചതിലും എളുപ്പമാകുന്നതു പോലെ തോന്നി. എന്നിട്ടെന്തേ എല്ലാ കഥകളും അറിയാവുന്ന അമ്മയുടെ അനുജത്തിമാരാരും ഫോർട്ട്‌ കൊച്ചിയിൽ വന്ന് ഒന്നും അന്വേഷിക്കാതിരുന്നത്. നാടുവിട്ടു എന്നു പറയുന്ന വല്യപ്പച്ചൻ എന്തുകൊണ്ട് ഒരിക്കലും സ്വന്തം നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചുപോയില്ല. കോട്ടയത്തു നിന്ന് അത്ര ദൂരെയോന്നുമല്ലല്ലോ ഫോർട്ട്‌ കൊച്ചി. എന്തൊക്കെയോ ദുരൂഹതകൾ ഇപ്പോഴും ബാക്കിനിൽക്കുന്നു.
വല്യപ്പനും വല്യമ്മയും മണ്ണോടു മണ്ണടിഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്കെന്തേ ഇങ്ങനെയൊക്കെ തോന്നാൻ. അല്ലെങ്കിൽ പറയപ്പെടാത്ത കുറെ രഹസ്യങ്ങളുടെ കലവറയാണോ തൈക്കാട്ടുശ്ശേരി. എന്തുകൊണ്ടോ ഏതോ അജ്ഞാത ശക്തി എന്നെ അങ്ങോട്ട്‌ കൂട്ടികൊണ്ടു പോകുന്നതു പോലെ. കുട്ടിയായിരുന്നപ്പോൾ കേട്ട കഥകളൊക്കെ സത്യമാണോ എന്നറിയാനുള്ള ഒരു ജിജ്ഞാസ. അതും അമ്മയ്ക്കോ അപ്പനോ പോലും ഉണ്ടാകാതിരുന്ന ആ ആഗ്രഹം എങ്ങനെ എന്നിലേക്കുമാത്രമായി വന്നു ചേർന്നു. ഒരുപക്ഷേ തൈക്കാട്ടുശേരിയിലെ ഡി.എൻ.എ ആയിരിക്കും എന്റെ സിരകളിൽകൂടി പാഞ്ഞുപോകുന്നത്. മുത്തച്ഛനെ നാടുകടത്താൻ സഹായിച്ച അതെ രക്തവുമായി ഞാനിപ്പോൾ ആ നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു. “ഞാനും സാം കുട്ടിയുടെ കൂടെ വരാം. ഇപ്പോൾ എനിക്കും ഒക്കെ അറിയണമെന്നുണ്ട്.”
അപരിചിതനായ ആ സഹയാത്രികൻ പറഞ്ഞ ബസ്റ്റോപ്പിൽ ഇറങ്ങി. മെയിൻ റോഡു വിട്ട് ഒരു ചെറിയ വഴിയിലൂടെ അൽപ്പം സ്പീഡിൽ നടന്ന അയാളുടെ കൂടെ ഞാനും വെച്ചുപിടിച്ചു.
അല്പം അകലത്തായി ആത്മമിത്രം പ്രസ്‌ എന്നൊരു പച്ച ബോർഡ് കണ്ടു. അതിൽ ഭംഗിയുള്ള വെള്ള അക്ഷരത്തിലാണ് എഴുത്ത്. വയസൻ അങ്ങോട്ടു ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ദേ ആ കാണുന്നതാണ് എനിക്കറിയാവുന്ന തൈക്കാട്ടുശ്ശേരി തറവാട്. അവിടെയാണ് പീലിപ്പോസിന്റെ വീടും. ഭാര്യ നേരത്തെ മരിച്ചു പോയതു കൊണ്ട് അമ്മ റാഹേലിനോടോപ്പമാണ് താമസം. മോനുള്ളത് ഹൈസ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്നു.”
ഇത്രയം കേട്ടപ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയം പട പടാന്ന് ഇടിക്കാൻ തുടങ്ങി. കൂടെയൊരാൾ ഉണ്ടെങ്കിലും ആകപ്പാടെ ഒരങ്കലാപ്പ്. മരിച്ചുപോയ വല്ല്യമ്മയുടെ പേരും റാഹേൽ എന്നായിരുന്നല്ലോ എന്നതും വളെരെ വിചിത്രമായി തോന്നി. പ്രസ്സിനോട് തൊട്ടടുത്തുള്ള വീടിന്റെ വാതുക്കൽ ചെന്നപാടെ അയാൾ തന്നെ ബെല്ലടിച്ചു. മുണ്ടും ചുവന്ന റ്റീഷർട്ടുമിട്ട പീലിപ്പോസ് തന്നെയാണ് കതക് തുറന്നത്. അയാളെ കണ്ടപ്പോഴേ ചിരിച്ചുകൊണ്ട്
“എന്താ സോമൻ നായരെ പതിവില്ലാതെ. ഇത്…”
“ആ ഇത് പീലിപ്പോസിന്റെ സ്വന്തക്കാരനാ. കോട്ടയത്തുനിന്നു വരുന്നു.”
പീലിപ്പോസ് ഒന്നും മനസിലാകാത്തപോലെ എന്നെത്തന്നെ സൂഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട്.
“കോട്ടയത്ത്‌ അങ്ങനെ സ്വന്തക്കാരൊന്നും എന്റെ അറിവിലില്ലല്ലോ.”
“അതു പറഞ്ഞാൽ ഒരു നീണ്ട കഥയാ.” സോമൻനായരു പറഞ്ഞു.
പീലിപ്പോസ് അന്തംവിട്ട് രണ്ടു പേരെയും മാറി മാറി നോക്കി. അപ്പോൾ സോമൻ നായർ വീണ്ടും പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“ദേ ഈ നിൽക്കുന്ന സാം കുട്ടിയുടെ മുത്തച്ഛൻ ദേവസിയാ ജോസഫ് തൈക്കാട്ടുശേരിയിൽ നിന്ന് വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് നാടുവിട്ടു പോയതാണോ എന്നൊരു സംശയം. ദേവസിയായുടെ ഒരു സഹോദരന്റെ പേര് റാഫേൽ എന്ന് മാത്രം ഇവന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞറിയാം.”
അത്രയും കേട്ടപ്പോൾ പീലിപ്പോസ് രണ്ടുപേരോടും ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് അകത്തേക്കു നോക്കി അമ്മേ എന്നു നീട്ടിവിളിച്ചു. അപ്പോൾ ഒരറുപതിനു മുകളിൽ പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന സ്ത്രീ ഇറങ്ങിവന്നു. ചട്ടയും മുണ്ടുമാണ് വേഷം. പീലിപ്പോസ് അമ്മയോട് കാര്യങ്ങൾ വിവരിച്ചു. അമ്മ കുറേനേരം ആലോചിച്ചിട്ടാണ് ഉത്തരം പറഞ്ഞത്.
“കുടുംബത്തേക്ക് കെട്ടിവന്ന കാലത്ത് അങ്ങനെ ഒരു കഥ കേട്ടിരുന്നു. റാഫേൽച്ചയന്റെ ഒരു അനിയൻ വളെരെ ചെറുപ്പത്തിലെ നാടു വിട്ടുപോയി എന്നും പിന്നീട് ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വന്നിട്ടില്ല എന്നും മറ്റും. അമ്മ മേരിയാണ് അതൊക്കെ എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞത്.
“എനിക്ക് ഒന്നും വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. എന്റെ അമ്മയുടെ പേരും മേരിയായതിന്റെ പിന്നിലും എന്തോ നിഗൂഢത ഉള്ളതു പോലെ. എത്ര നിസാരമായിട്ടാണ് അര നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു മുൻപു സംഭവിച്ച രഹസ്യങ്ങളുടെ ചുരുൾ ഒന്നൊന്നായി അഴിയുന്നത്. സോ മൻനായർക്കും നടന്ന സംഭവങ്ങൾ ഒക്കെ തീർത്തും അവിശ്വസനീയമായി തോന്നി.
“ഇവന്റെ പേര് സാം പീലിപ്പോസ്. അതെങ്ങനെ സംഭവിച്ചു.” അതിനുത്തരം പറഞ്ഞതും റാഹേലമ്മയാണ്.
“പീലിപ്പോസ് തൈക്കാട്ടുശേരിയിൽ പല കുടുബങ്ങളിലും കുച്ചുമക്കൾക്ക് ആവർത്തിക്കാറുണ്ട്. അതൊക്കെ ക്രിസ്ത്യൻ കുടുബങ്ങളിൽ പതിവാണ് അപ്പനപ്പൂപ്പന്മാരുടെ പേരുകൾ കൊച്ചുമക്കൾക്ക് ഇടുക എന്നത്.”
“അപ്പോൾ പിന്നെ സാംകുട്ടിയും ഒരു കൊച്ചു മകനായി കൂടേ.” സോമൻ നായരാണ് അതു പറഞ്ഞു നിർത്തിയത്. അപ്പോൾ അമ്മ വീണ്ടും എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്ന പോലെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“കുടുബത്തിൽനിന്ന് കുഞ്ഞിപ്പായി പന്ത്രണ്ടു വയസിലാണ് ഒളിച്ചോടിയത്‌ എന്നാണ് അറിഞ്ഞത്. സഹോദരൻ റാഫേൽ ചായാൻ ഈ പീലിപ്പോസിന്റെ വകേലൊരു അപ്പാപ്പനാണന്നറിയാം. ആരെയും നേരിട്ടു കണ്ടിട്ടില്ല. ഒക്കെ കേട്ട കഥകളാണ്.”
പീലിപ്പോസ് എല്ലാം ശ്രദ്ധാപൂർവം കേട്ടിട്ട് വീടിനോടു ചേർന്നുള്ള ആത്മമിത്രം പ്രസ്സിലേക്കുള്ള വാതിൽ തുറന്നു. പ്രസ്സ് ഓഫീസിൽ നിന്ന് ഒരു പേപ്പറും പേനയും എടുത്തുകൊണ്ടു വന്ന് ഒരു ഫാമിലി ട്രീ പോലെ എന്തൊക്കെയോ വരച്ചു. അവസാനം സാംകുട്ടി എന്ന ബിന്ദുവിൽ വരെ എത്തി. എന്നിട്ട് എന്നോട് ഒരു കാര്യം മാത്രമേ ചോദിച്ചുള്ളൂ. ഈ ജോസഫ് അങ്കിൾ ഒരു തുണയുമില്ലാതെ ഒരു നാട്ടിൽ ചെന്നിട്ടു എങ്ങനെയാണ് കുടുബം നോക്കിയതും ജീവിച്ചതും. ഒന്നും അത്രക്കങ്ങോട്ടു വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. അതൊക്കെ എങ്ങനെയുമാകട്ടെ മറ്റൊരു പ്രധാന സംശയം. എന്തുകൊണ്ട് പന്ത്രണ്ടു വയസിൽ ഒളിച്ചോടിയ കുഞ്ഞിപ്പായി എന്നു വിളിക്കുന്ന ജോസഫ് പിന്നീട് ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വന്നില്ല എന്നതാണ്. അതു തന്നെയായിരുന്നു അവർ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്‌.
“അതു നേരാ കർത്താവീശോമിശിഹാപോലും മുപ്പതാമത്തെ വയസിൽ തിരിച്ചുവന്നു.” പീലിപ്പോസച്ചായൻ ഒരു തമാശമട്ടിൽ പറഞ്ഞങ്കിലും ആരും അതുകേട്ടു ചിരിച്ചില്ല.
“അതെ തിരിച്ചുവന്നതാ കർത്താവിനു പറ്റിയ ഏറ്റവും വലിയ അബദ്ധം. എല്ലാവരും കൂടി ക്രൂശിച്ചില്ലേ.”
റാഹേലമ്മയാണ് ആ പ്രസ്താവന ഇറക്കിയത്.
അപ്പോഴാണ്‌ ഞാൻ എനിക്കറിയാവുന്ന കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞത്. സെന്റ്‌. ജോസഫ് എന്ന പേരിൽ ഒരു ഡിസ്പെൻസറി കോട്ടയത്തെവിടെയോ നടത്തിയിരുന്നതായറിയാം. എവിടെ നിന്നാണ് കബോണ്ടാറിഗ് ഒക്കെ പടിച്ചതന്നൊന്നും അറിയില്ല എന്നും പറഞ്ഞു. ഇത്രയുമായപ്പോഴാണ് പീലിപ്പോസിന് കാര്യങ്ങളുടെ ഗൗവുരവം മനസിലായത്.
അതുകൊണ്ട് വീണ്ടും വരയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ഇത്തവണ അമ്മ എന്ന കേന്ദ്രബിന്ദുവിൽ തുടങ്ങി, അതായത് ജോസഫിന്റെ അമ്മ മേരികുട്ടി. അമ്മയെപ്പറ്റി കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ പീലിപ്പോച്ചായൻ അമ്മയോടു തന്നെ ചോദിച്ചു.
“ഫോർട്ട്‌ കൊച്ചിയിലെ ഏതു പുരുഷനെയും മോഹിപ്പിച്ചിരുന്ന അതീവ സുന്ദരിയായിരുന്നു മേരികുട്ടി എന്ന് പറഞ്ഞുകേട്ടിട്ടുണ്ട്.” എന്നുമാത്രം പറഞ്ഞു. അതു കേട്ടപ്പോൾ പീലിപ്പോച്ചായന് ഉത്സാഹം കൂടി.
“ഓ അപ്പോൾ അതുതന്നെയാണ് എല്ലാ കുഴപ്പങ്ങൾക്കും കാരണം. കനകം മൂലം കാമിനിമൂലം എന്നല്ലേ നമ്മുടെ കുഞ്ചാൻ നമ്പ്യാർ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ഇവിടിപ്പം കാമിനിതന്നെ.” പീലിപ്പോച്ചായൻ ഒരു കഥയുണ്ടാക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിലാണ്. എന്നിട്ട് കുടുബ മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഇങ്ങനെ കൂടി കുറിച്ചിട്ടു. അവസാനം ഒരു മഹാ കണ്ടുപിടുത്തം നടത്തിയമട്ടിൽ ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ വായിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.
സുന്ദരിയായ മേരികുട്ടി എന്ന അമ്മക്ക് ഫോർട്ട്‌ കൊച്ചിയിലെ ഏതെങ്കിലും പണക്കാരൻ ജുതനുമായി അവിഹിത ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. അതിൽ ഉണ്ടായ കുട്ടികളായിരുന്നിരിക്കണം കുഞ്ഞിപ്പായി എന്ന ജോസഫും റാഫേലും. അല്ലെങ്കിൽ ഈ സാം കുട്ടിക്കെങ്ങനെ യഹൂദന്റെ ആകാരവും മുഖച്ഛായയും കിട്ടി. അപ്പോളാണ് സോമൻ നായരുപോലും സാംകുട്ടിയെ ഒന്നു സൂഷിച്ചു നോക്കുന്നത്. കോളേജിൽ വെച്ച് പല നാടകങ്ങളിലും യേശുവിന്റെയോ ആട്ടിടയന്റെയോ ഒക്കെ വേഷം ചെയിതത് അപ്പോൾ ഓർമയിൽ വന്നു. അതൊന്നും അവരോടു പറയേണ്ട അവസരമാല്ലല്ലോ ഇത്. അതും സ്വന്തം വല്ല്യമ്മച്ചിയെ ഒരഭിസാരികയായി കഥകളുണ്ടാക്കുന്ന പീലിപ്പോച്ചായന്റെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ. എന്നാലും എല്ലാം ഒരു തമാശ പറയുന്ന മട്ടിൽ കേട്ടിരിന്നു. വീണ്ടും എന്തൊക്കെയോ വെള്ളക്കടലാസിൽ ചുവന്ന മഷികൊണ്ട് വരച്ച് പീലിപ്പോസ് കഥ തുടർന്നു. തീർച്ചയായും കുഞ്ഞിപ്പായി ഒന്നോ രണ്ടോ പ്രാവശ്യം തിരിച്ചുവരാനുള്ള ശ്രമം നടത്തിയിരിക്കും. ഭർത്താവ് കുഞ്ഞി പൈലോയുടെ പെട്ടന്നുള്ള മരണം ഒരാത്മാഹത്യയായിരുന്നു എന്നും കേട്ടിരുന്നു. മേരിക്കുട്ടിയുടെ വഴിവിട്ടുള്ള പോക്കായിരിക്കും ആ ആത്മഹത്യക്കു പിന്നിൽ.
അതിനുശേഷം അമ്മയെപറ്റിയുള്ള പുതിയ കഥകൾ നാട്ടിലൊക്കെ പാട്ടയിരുന്നിരിക്കണം. ഡി.ജോസഫ് അഥവാ ദേവസ്യാ ജോസഫ് എന്ന കുഞ്ഞിപ്പായി ഒരു ജാര സന്ധതി ആണെന്ന് സ്വയം തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ വീണ്ടും തിരിച്ചുവരാനുള്ള ആ ഉദ്യമം ഉപേഷിച്ചതാവാം. അമ്മയോടും വീട്ടുകാരോടുമുള്ള തീവ്രമായ പകയാകാം ജോസഫ് പിന്നീടൊരിക്കലും നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു വരാതിരുന്നത്. എത്ര എളുപ്പത്തിലാണ് പീലിപ്പോച്ചായൻ കഥയിലെ അപ്രിയ സത്യങ്ങൾ കണ്ടെത്തിയത്. ഇനി എത്രയും വേഗം തിരിച്ചുപോകണം ഇന്നു നടന്നതൊക്കെ നടന്നിട്ടേയില്ല എന്നങ്ങു കരുതുക. അല്ലെങ്കിൽ എന്നന്നേക്കുമായി മറക്കുക. സംഭവിച്ചതൊന്നും ആരോടും പറയേണ്ടതുമില്ല എന്നുതന്നെ തീരുമാനിച്ചു. എന്നാലും എനിക്കിപ്പോൾ ഒരഹങ്കാരമൊക്കെ തോന്നി. രണ്ടു തലമുറ കഴിഞ്ഞിട്ടും ആർക്കും സാധിക്കാതിരുന്ന ആ പാരമ്പര്യ രഹസ്യം കണ്ടുപിടിച്ചതിലുള്ള അഹങ്കാരം. അതോ ഇനി പോയവർക്കൊക്കെ എന്നെപ്പോലെയുള്ള ദുരാനുഭവം വല്ലതുമായിരിക്കുമോ ഉണ്ടായത്. എന്നിൽ ഉള്ള ഡി.എൻ എ ഒരു യഥാർഥ ജൂതന്റെതായിരിക്കുമോ. ഇങ്ങനെ ഒരു ഞെട്ടിക്കുന്ന രഹസ്യം അറിയേണ്ടായിരുന്നു എന്നുപോലും ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു. ആവശ്യമില്ലാത്ത ചിന്തകൾ വെറുതെ കാടുകേറി സഞ്ചരിച്ചു. ഒരിക്കലും അങ്ങനെ ആവാൻ വഴിയില്ല എന്നുതന്നെ വിശ്വസിച്ചു. ഒക്കെ ഒരു കടം കഥപോലെ മറക്കാനാണ് അപ്പോൾ തോന്നിയത്. അല്ലെങ്കിലും ‘മദർ ഈസ്‌ എ ട്രൂത്ത്‌ ആൻഡ്‌ ഫാതർ ഈസ്‌ എ ഫെയിത്ത് ‘ എന്നല്ലേ തത്ത്വ ചിന്തകൻ ബെർണാഡ്ഷാ പോലും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.
മഹാന്മാർ മാത്രമല്ല നല്ല കള്ളുകുടിയെന്മാരും ചിലപ്പോൾ ഫിലോസഫി പറയും. അപ്പന്റെ കൂട്ടുകാരാൻ ഒരു കുര്യൻ വക്കീൽ പതിവായി വീട്ടിൽ വരുമായിരുന്നു. നല്ല ഒന്നാതരം വക്കീലാണങ്കിലും കള്ളടിച്ചാൽ പുള്ളിക്കൊരു കുഴപ്പമുണ്ട് ബൈബിൾ തൊട്ടു സകല സഭാ നിയമങ്ങളെയും വിമർശിക്കും. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസിദ്ധമായ ഒരു പ്രാർഥനയുണ്ട്.
“ശുദ്ധമാന മറിയമേ തമ്പുരാന്റെ അമ്മേ. പാപികളായ ഞങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ചുമ്മാ ഗർഭിണിയായി. അമ്മക്കു പകരം ചുമ്മാ എന്നാക്കി ഒന്നു പരിഷ്കരിച്ചു അത്രയേയുള്ളൂ. പക്ഷെ അതെല്ലേ സത്യം പരിശുദ്ധ മറിയം ചുമ്മാ അങ്ങു ഗർഭിണി ആകുകയായിരുന്നില്ലേ. അപ്പോൾ പിന്നെ ഫൊർട്ട് കൊച്ചിക്കാരി മേരികുട്ടിയുടെ കാര്യവും അങ്ങനെ ആയില്ലെങ്കിലേ അത്ഭുതമുള്ളൂ. വെറുതെ ഓരോന്നോർത്തിരുന്ന് സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല.
സോമൻ നായർ പോകനിറങ്ങിയപ്പോൾ ഞാനും യാത്ര പറഞ്ഞു. വീട്ടിലെ ഫോൺ നമ്പരും മറ്റും പീലിപ്പോസ് കൃത്യമായി ആ വെള്ളക്കടലാസ്സിൽ കുറിച്ചിട്ടിരുന്നു. അങ്ങനെ അവിടുന്നിറങ്ങി ആത്മമിത്രം പ്രസ്സിന്റെ മുന്നിലൂടെ വീണ്ടും നടന്ന് മെയിൻ റോഡിലെത്തി. സോമൻനായർ ഒരു ഒട്ടോയിക്ക് കൈ കാണിച്ചു.
“മോൻ നേരെ ഫോർട്ട്‌ കൊച്ചി ബസ്റ്റാന്റിൽ പോയി ഇറങ്ങിയാൽ ഉടനെ എറണാകുളതേക്ക് ബസ്‌ കിട്ടും.”
ഓട്ടോ മുന്നോട്ടു പോയപ്പോൾ സോമൻ ചേട്ടനോട് ആദ്യവും അവസാനവുമായി യാത്ര ചോദിച്ചു. എല്ലാം സംഭവിക്കുന്നതിനു ഒരു കാരണം ഉണ്ടാകും എന്നുതന്നെയാണ് ഞാനും ഇപ്പോൾ വിശ്വസിക്കുന്നത്.
യേശു അന്ന് യെറുസിലേമിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നതും ജോസഫ് നാടു വിട്ടതും. അമ്മയുടെ അവിഹിത ബന്ധങ്ങളും ജോസഫ് തിരിച്ചു പോകാതിരുന്നതിനുമൊക്കെ. എല്ലാത്തിനും അതിന്റേതായ കാരണങ്ങൾ ഉണ്ടാകും. ‘എവെരിതിങ്ങ് ഹാപ്പനിംഗ് ഫോർ എ റീസൺ’ എന്നല്ലേ പറയപ്പെടുന്നത്‌. മറിച്ചായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ ജോസഫ് എന്ന വല്യപ്പനും ഞാൻ എന്ന സാംകുട്ടിയും എന്തിനു പറയുന്നു ക്രിസ്തുമതം പോലും ഈ ഭൂലോകത്ത് ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ലല്ലോ.
പീലിപ്പോസച്ചായൻ പിന്നീട് ഒരിക്കലും എന്നെയോ എന്റെ വീട്ടുകാരെയോ അന്ന്വേഷിച്ചു കോട്ടയത്തേക്കു വന്നതേയില്ല. വല്ല്യപ്പച്ചനെപ്പോലെതന്നെ എനിക്കും ഇനി ഒരിക്കൽക്കൂടി അങ്ങോട്ടു പോകണമെന്നും തോന്നിയയതുമില്ല. ഇല്ല അയാൾ വരില്ല എന്ന് സോമൻ നായർ അന്നു പറഞ്ഞത് ഇപ്പോഴും മറന്നിട്ടില്ല. എന്താണ് സോമൻ നായർ അതു പറയാൻ കാരണം. ഒരു പക്ഷെ തൈക്കാട്ടുശേരിയിലെ കുടുബ സ്വത്തുക്കൾ കൊച്ചു പീലിപ്പോസിനും കൂടി അവകാശപ്പെട്ടതാണെന്നുള്ള ഭീതിയാകാം. അങ്ങനെ ആ യാത്രയോടുകൂടി എല്ലാം അവസാനിച്ചു എന്നുതന്നെ പറയാം. റാഹേലമ്മ വെറുതെ കളി പറഞ്ഞതാണങ്കിലും കർത്താവിനു പറ്റിയ അബദ്ധം ജോസഫ് അപ്പൂപ്പനു പറ്റിയില്ലല്ലോ. തിരിച്ചു പോയിരുന്നെങ്കിൽ ആകെ കുഴപ്പമായേനെ. ഒരുപക്ഷെ അദ്ദേഹത്തെയും കൊച്ചിക്കാർ ക്രൂശിക്കുമായിരുന്നില്ലേ. അല്ലെങ്കിലും ജീവിതം മുഴുവനും അങ്ങനെയൊക്കെതന്നെയല്ലേ. മഹാ കവി ഷേക്സ്പിയർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതുപോലെ. യാത്ര ചോദിക്കലും കൂടിച്ചേരലും വീണ്ടും യാത്ര ചോദിക്കലും.
ഇത്രയുമോക്കെയാണ്‌ ആ പഴയ ഡയറിയിൽ നിന്നും വായിച്ചെടുത്തത്. എന്തു തന്നെയായാലും ഇനി ഒരു തിരിച്ചു പോക്കിൽ വലിയ അർഥങ്ങൾ ഒന്നുംതന്നെയില്ല എന്നുതന്നെയാണ് അപ്പോൾ സാംകുട്ടിക്കും തോന്നിയത്.
