കടുക് പാടങ്ങളിലെ ഒറ്റയാൻ മരങ്ങൾ

കുറച്ചു ദൂരെ മാറി നിൽക്കുന്നുണ്ട് രണ്ടു സ്ത്രീകൾ. ഏകദേശം ഒരു 40  ഉം 60  വയസ്സ് തോനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ നേരെ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി. അവർ ആ സ്ഥലത്തിന്റെ നോട്ടക്കാരായിരുന്നു. രാവിലെ 8  മണി മുതൽ വൈകുന്നേരം 6  മണിവരെ. ആരെങ്കിലും അവിടേക്കു അതിക്രമിച്ചുകടക്കുകയോ അവരുടെ കൃഷിസ്ഥലങ്ങൽ നശിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്‌താൽ അവരുടെ മുഖ്യനെ അറിയിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ഏർപ്പാടാക്കിയവരായിരുന്നു അവരെ. അവർ ടവർ പണിക്കാരെ അവരുടെ ജോലി ചെയ്യാൻ സമ്മതിക്കുന്നില്ല. അവരുടെ കൃഷിസ്ഥലങ്ങൾ നാശമാവും എന്നാണ് പറയുന്നത്. ഞാൻ വെറുതെ ഒന്ന് പറഞ്ഞു നോക്കി ‘വിളവുകളൊന്നും നശിപ്പിക്കാതെ അവർ അവരുടെ ജോലിയെടുക്കുമെന്ന്’ . കൂടെ ഞാൻ ഇതും കൂടി പറഞ്ഞു  ‘ഡൽഹിയിൽ നിന്നാണ് വരുന്നതെന്ന്. എന്തെങ്കിലും നഷ്ടങ്ങൾ ഉണ്ടായാൽ സർക്കാരിൽ നിന്നും ഞാൻ വാങ്ങിച്ചുതരാമെന്ന്’ അവരുടെ മുഖത്ത് വിശ്വാസം നിഴലിട്ടു. നിങ്ങൾ ഇങ്ങിനെ പറയുകയാണെങ്കിൽ അവർ അവരുടെ ജോലി ചെയ്തോട്ടെ എന്ന് അവർ ആദരപൂർവ്വം എന്നോട് പറഞ്ഞു. 

പിന്നെ ഞാൻ അവരോട്  അവരുടെ മുഴുവൻ കഥയും ചോദിച്ചു. അവർ രണ്ടു പേരും അമ്മയും മരുമകളും ആണ്. മരുമകൾ ആണ് എല്ലാം പറയുന്നത്. ഭർത്താവ് മരിച്ചു 10 കൊല്ലമായി രണ്ടു ആണ്മക്കളുണ്ട്. ഭർത്താവിന്റെ  അമ്മയെയും പഠിക്കുന്ന രണ്ടു മക്കളെയും നോക്കുന്നത് ആ 40 വയസ്സുകാരി. കഷ്ടി രണ്ടാൾക്കും ഇരിക്കാൻ പാകത്തിൽ ചാക്കുകൊണ്ടു മറച്ചു ഒരു ഷെഡുപോലെ ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അവിടെ ചൂടികൊണ്ടു കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ ഒരു ചെറിയ കട്ടിലും. കട്ടിലിൽ ആ ‘അമ്മ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നോടും അവിടെ ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. നീണ്ടു മെലിഞ്ഞ കരുവാളിച്ച മുഖം. അതിൽ ജീവിതം കുത്തിവരച്ച ചുളിവുകൾ വ്യക്തമായി കാണാം. ‘ഞാനൊരു ചുരുട്ട് വലിച്ചോട്ടെ, നല്ല തണുപ്പുണ്ട്’ എന്ന് ആ അമ്മയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു ‘ചെയ്തോളു’. മരുമകൾ വേണ്ടാ ന്നു പറയുന്നെണ്ടെങ്കിലും അവർ അത് കേട്ടില്ല.കറുത്ത പുക മൂക്കിലൂടെയും വായിലൂടെയും പുറത്തേക്കു വിടുന്നതിനിടയിൽ അവരെന്നെ ക്ഷണിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അവിടുന്ന് 10  മിനിട്ടു നടന്നു  പോയാൽ അവരുടെ വീട് ഉണ്ട്. ചായ ഉണ്ടാക്കി തരാം. അത് കഴിഞ്ഞു ഭക്ഷണം കഴിക്കാം എന്നൊക്കെ.

അപ്പോഴേക്കും സമയം ഏതാണ്ട് നാലു മണിയായി. ടവറുജോലിക്കാർ അവരുടെ അവിടുത്തെ ജോലി ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു പോകാൻ തുടങ്ങി. എനിക്കും അവിടുന്ന് പോകേണ്ട സമയം ആയി. അടുത്ത തവണ വരുമ്പോൾ എന്തായാലും വീട്ടിൽ വരാമെന്ന് പറയുമ്പോഴും എനിക്കറിയാമായിരുന്നു ഇനി ഇവരെ വീണ്ടും കാണുകയുണ്ടാവില്യയെന്ന്. എനിക്ക് കുറച്ചു രൂപ അവർക്കു കൊടുക്കണമെന്നു തോന്നി. കാരണം അവരുടെ ദാരിദ്ര്യം ഞാൻ മണത്തറിഞ്ഞിരുന്നു. ബാഗിൽ നിന്നും കുറച്ചു രൂപയെടുത്തു ആ മരുമകളുടെ നേരെ നീട്ടി ഞാൻ പറഞ്ഞു ‘ഇത് മക്കളെ പഠിപ്പിക്കാൻ വെച്ചോളൂ’. എന്റെ കൈ രണ്ടു കൂടി പിടിച്ചു അവർ പറഞ്ഞു.  ‘ഇത് മാത്രം വേണ്ടാ. ഞാൻ അധ്വാനിച്ച ധനം അല്ല ഇത്. ഈ പൈസ കൊണ്ട് എന്തെങ്കിലും ചെയ്‌താൽ എനിക്കതു ദഹിക്കില്ല. ഒന്നും തോന്നരുത്’ എന്ന്. ഞാൻ ഞെട്ടിപ്പോയി. ഇപ്പോഴത്തെ കാലത്തും ഇങ്ങിനെയും ഉണ്ടോ. ഒരു ജോലിയും ചെയ്യാതെ ഭിക്ഷാടനം  മാത്രം ജോലിയാക്കിയ നഗരങ്ങളെ ഞാൻ ഓർത്ത് പോയി. അവരുടെ മുന്നിൽ ഞാൻ ഒരുപാട് ചെറുതായി. അവരിൽ ഞാൻ ദൈവത്തെ കാണുകയായിരുന്നു. എന്റെ കാറുവരെ അവർ എന്നെ അനുഗമിച്ചു യാത്രയാക്കി. വലിയൊരു ജീവിതപാഠമാണ് അവർ എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചത്.