എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു
അത് സംഭവിച്ചത്.
കുത്തും കോമയും
സകലവിധ ചിഹ്നങ്ങളും പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞ്
ഒരു വാക്ക് കുതറി ചാടിയോടി.
വാക്കിന്റെ പിമ്പേ ഞാനും
വാക്ക് കുണ്ടും കുഴിയും
കയറ്റിറക്കവും കടന്ന് …
എല്ലാം മറികടന്ന് ഞാനും .
നല്ല വാക്കേ ,
എന്റെ പൊന്നു വാക്കേ ,
ഒന്നു നിക്കണേ,
എന്നെയൊന്ന് കേക്കണേ !
ചന്തം ചാർത്തി ഞാൻ കാത്തോളാം.
രണ്ട് കിതപ്പുകൾ
മാലോകർ കാൺകെ
നടുറോട്ടിൽ –
ഇരുന്നും,
പുളഞ്ഞും കൊണ്ടങ്ങനെ !
വാക്ക് പറഞ്ഞു,
മടുത്തു, ഈ വിരൽത്തുമ്പിലേക്ക്
ഇനി ഞാനില്ല.
നീ ചെയ്തത്രയും, ചെയ്യാനിരിക്കുന്നതും
പകൽ പോലെ സത്യം.
നിയ്യറിയാത്ത –
ഒരുവനിൽ എനിക്ക് കയറിപ്പറ്റണം.
അയാളുടെ തണലിടങ്ങളിൽ
എനിക്കെന്റെ
കവിതയെ അണിയിച്ചൊരുക്കണം.
വാക്കിന്റെ മുനയമ്പ് തറച്ച്
പിടയവേ,
എവിടെ നിന്നോ കുറെയേറെ
വാക്കുകൾ വന്നെന്നെ
എടുത്ത് കൊണ്ടോടി.
