നടക്കുമ്പോൾ,
ചെരുപ്പിടാത്ത കാലത്തിൻ
കുതിപ്പിലേക്കെന്നും
മനസ്സ് പായുന്നു.
കിടക്കുമ്പോൾ,
മഴനനയും കൂരയിൽ
ചുരുണ്ട ബാല്യമെൻ
അരികിലെത്തുന്നു.
കിതക്കുമ്പോൾ, ഒന്നു
വിയർക്കുമ്പോൾ, കളി –
ചിരി മൈതാനങ്ങൾ
കരം പിടിക്കുന്നു.
എഴുതുമ്പോൾ, ഓട്ടു –
വിളക്കിൻ്റെ തിരി –
യണയാതാത്മാവിൽ
മുനിഞ്ഞു കത്തുന്നു.
പഠിക്കുമ്പോൾ പശി –
യടങ്ങാ വിശപ്പിൻ
ജഠര വഹ്നിയി –
ലെരിഞ്ഞതോർക്കുന്നു.
നനയുമ്പോൾ , വെയിൽ
കനക്കുമ്പോൾ, കുട –
നിവർത്തും വാനത്തിൻ
തണൽ തിരയുന്നു.
ചിരിക്കുമ്പോൾ , കവിൾ
നുണക്കുഴികളിൽ
ഒരു കുമ്പിൾ നാണം
നിറക്കുന്നു ഗ്രാമം.
പിണങ്ങുമ്പോൾ, വേനൽ
മഴയായി വന്നു
മടങ്ങും പോലെല്ലാം
മറക്കുന്നു വേഗം.
കരയുമ്പോൾ ഒന്നു
വിതുമ്പുമ്പോൾ ചേർത്തു
പിടിച്ചു നോവുകൾ
അകറ്റുന്നു മൂകം!
അടുക്കുമ്പോൾ, മന –
സ്സതിരുകൾ മതിൽ
പണിതുയർത്തിയൊ-
രകൽച്ച കാട്ടുന്നു.
പകുക്കുമ്പോൾ, സ്നേഹ-
മതിൻ മറവിലെ
ചതിയറിയാ –
ക്കുരുക്കിൽ മുറുക്കുന്നു.
ഉയർന്നപ്പോൾ, കെട്ടി –
പ്പടുത്തപ്പോൾ നമ്മൾ
അടിത്തറപാടെ
മറന്നുപോയല്ലോ?
