കാലം നുള്ളിയെടുത്ത സ്വപ്നങ്ങളെ
കൂട്ടിവച്ചൊന്നെഴുതുന്ന നേരം
പുസ്തകത്താളിൻ നിറം ചോർന്നിരുന്നു…
തൂലികയിൽ മഷി വരണ്ടിരുന്നു…
തുള്ളിച്ചു തുള്ളിച്ചു തൂലിക ഛർദ്ദിച്ച
കട്ടമഷിയോ കറുത്തിരുന്നു…
പുസ്തകത്താളിനെ
തൊട്ടുരുമ്മുമ്പോഴും
മിഴികൾ തോരാതെ നിന്നിരുന്നു…
കറുത്തമഷി ആ ചുവന്ന പ്രതലത്തിൽ വീണ്
ഉഴറിയലറിക്കരഞ്ഞുപോയി.
മിഴികൾ പെയ്തങ്ങൊഴിഞ്ഞനേരം
‘കമ’യെന്നൊന്നുരിയാടിടാതെ
അക്ഷരങ്ങളൊക്കെയും
മുഖം മറച്ചിരുന്നു…
മഷിപ്പടർപ്പുകൾക്കുള്ളിലൊരു
നേർത്ത തേങ്ങലായ്
കവിതയുമൊടുങ്ങിടുന്നു.
