പുതിയ വീടിന്റെ
ഉമ്മറത്തിരുന്ന്
പൊളിച്ചുകളഞ്ഞ,
പഴയവീടിനെ ഓർക്കുന്ന
മനുഷ്യരുണ്ട്‌.
എത്ര ചായം തേച്ചിട്ടും;
കുമ്മായം പൂശിനരച്ച
പഴയ മൺവീടിന്റെ,
നിറത്തോളമെത്താത്ത സങ്കടം
പേറുന്നവരാണവർ
ചാണകം മെഴുകിയ
തറയെ ഓർത്തുകൊണ്ടവർ,
വരാന്തയിലെ
മാർബിളിൽ പൊള്ളിനടക്കും.
മുറ്റത്തെ വർണ്ണക്കല്ലുകൾ,
അവരുടെ കാലിനെ
സുഖിപ്പിക്കുകയില്ല.
അടുപ്പിൽ
ചകിരി പുകഞ്ഞുകത്തുന്ന
മണം കിട്ടാതെ;
“ഊണുകാലായില്ലേ?”
എന്ന് ദേഷ്യപ്പെടും.
വലിയ ഗേറ്റിനുപുറത്തുനിന്ന്
പറന്നുവരുന്ന,
ചുരുണ്ട പത്രം കണ്ട്‌,
നിരാശരാകും.
“ഇപ്പോൾ നമ്മളൊക്കെയും
ഒരുപോലാണെ” ന്നപ്പോൾ;
വായനാമുറിയിലിരുന്ന്,
“മതിലുകളി” ലെ ബഷീർ
ഊറിച്ചിരിക്കും.
പുതിയ വീട്ടിലെ
പഴയ ഒരോർമ്മയെന്നെപോലെ;
ചാരുകസേരയിലേക്ക്‌,
അവർ
സ്വയമെടുത്ത്‌ വയ്ക്കും.
പിന്നെ;
നിശബ്ദരായി,
നെടുവീർപ്പുകൾക്ക്‌
കൂട്ടിരിക്കും.
